Vicky.

Oorspronkelijk: 2003.

Het was 1 januari van het jaar 18 van 'Arrow'.

De stemming aan boord van de 'Esserenzes' was bedrukt. De supertelepaten hadden Vicky Vance niet kunnen helpen aangezien zelfs hun gaven in het niets vielen bij de krachten van de mooie Victoria Vance. Momenteel was ze zowat half verdoofd van de medicijnen die haar krachten onder controle moesten houden. Haar moeder Rachel en jongere zusje Kimberly hielden dag en nacht de wacht bij haar.

Reighan Anorns schip landde in de opzichtersbasis op de Maan en allen waren verbaasd dat ze al uren lang taal nog teken van de kolonisten van de 'Arrow' hadden vernomen op de weg terug naar de Maan. De sensoren van de 'Esserenzes' wezen uit dat er nog maar een klein beetje leven in de basis was, maar gezien de storingen die de zonnesonde meer dan een jaar geleden had veroorzaakt beruste dat naar men hoopte op een vergissing.

Enkele uren na hun landing kenden ze de afschuwelijke waarheid. Diverse surveillance systemen op de basis hadden geregistreerd hoe de mensen die er hadden gewoond één voor één verslonden waren door de voedselmachines, en hoe deze machines vervolgens samengingen tot de zogenaamde 'ring des levens' die de 'Arrow' grondig had gesloopt.
Kapitein Vanderhof Stolk huilde van blijdschap toen hij zijn dochtertje Michelle levend en wel aantrof. Nou ja, wel… Het kind was zo overstuur dat het geen woord kon uitbrengen.
Dokter White, als hij nog had geleefd, zou ongetwijfeld het kind hebben kunnen behandelen, maar nu moesten ze elders medische hulp inroepen. Reighan beloofde dat hij alles zou doen wat in zijn macht lag.

In het kantoor van Anorn zat kapitein Stolk somber voor zich uit te staren. Na een lange stilte zei hij tegen Anorn: "Ik heb hen vele jaren in leven kunnen houden, tegen alle verwachtingen in. We waren gevangen in de hyperruimte, maar zelfs dat kon ons niet deren. De enige keer dat ik mensen verloor was op die vervloekte Ner basis daar. En nu hebben die vervloekte voedselmachines mijn mensen en mijn vrouw vermoord! Waarom? Ik dacht dat we alles achter de rug hadden. Dit had niet zo mogen eindigen! Misschien had ik hen kunnen redden als ik hier was geweest. Misschien…"
Reighan Anorn raakte zijn schouder aan en zei: "Hou daarmee op Vanderhof. Als jij hier was geweest dan was ook jij door zo'n ding verslonden. Dan had Michelle nu volledig wees geweest en het arme ding moet nu al haar moeder missen. Hou dus op met het maken van die verwijten naar jezelf." De kapitein van het gesloopte ruimteschip schudde zijn hoofd en zei: "Ik kan het niet nalaten Reighan. Ik…" Hij kon zijn zin niet afmaken van verdriet.
De opzichter vroeg: "Wat wil je nu doen Van? Ga je alleen voor je dochtertje zorgen? Ik kan helpen medische hulp in te roepen, maar al het andere…" Vanderhof Stolk keek Reighan Anorn dankbaar aan en zei: "Ik heb van een aantal van mijn vroegere passagiers, 'Bruiden van Kegarson', een uitnodiging gekregen om samen met Michelle bij hen te komen wonen. Ze verblijven nu met zijn twaalven op een wereld ergens in het Sombrero melkwegstelsel. Ze noemen zich de 'Sombreromeiden'. Ik denk dat ik hun uitnodiging accepteer. Michelle kent hen nog goed en het zal haar goed doen met mensen die ze kent om te gaan. Misschien dat Marty, Tim en de familie Vance ook meegaan. Ik moet hen dat nog vragen. En jij Reighan?" Anorn lachte bescheiden en zei: "Mede dankzij jullie heb ik een promotie gekregen. Ik heb een post elders aanvaard en ik ga daar samenwonen met mijn vriendin Aurora Nokriz." Vanderhof Stolk stond op en gaf Reighan Anorn een hand. "Bedankt voor alles Reighan Anorn! Ik ga nu even overleg plegen met mijn overgebleven mensen." Reighan Anorn knikte hem vriendelijk toe en zag hoe de kapitein het kantoor verliet.

In zijn appartement had kapitein Stolk zijn laatste twee bemanningsleden uitgenodigd om hen te vragen wat ze wilden. Marty Brill dacht even na en zei: "Ik moet je wat bekennen. Ik moet iets zeggen dat wij altijd geheim hebben gehouden. Ik hield van Mercedes. In de nacht noemde ik haar mijn 'Mercy'. Ik hield van haar met hart en ziel. Mercedes Heinlein was de liefde van mijn leven. Nu is ze weg en heb ik niets meer hier. Ik denk dat ik met u meega kapitein. Ook ik heb behoefte aan gezichten die ik ken. Misschien dat we daar meer geluk hebben dan hier. Want wat hier gebeurd is… Verdomme, als ik hier was geweest…!" Kapitein Stolk lachte zachtjes en merkte op: "Dit lijkt sterk op het gesprek dat ik met de opzichter had. Als jij hier was geweest Marty was je in zo'n kubus geëindigd." Marty liet zijn hoofd zakken. "U hebt gelijk kapitein," zei hij gelaten. "Ik zou niets hebben uitgemaakt. Maar desondanks zou ik toch graag met u mee willen gaan." Vanderhof knikte en zei: "Uitstekend Marty. En noem me alsjeblieft gewoon Vanderhof. Ik kan mezelf moeilijk kapitein blijven noemen nu mijn schip…" Somber staarde hij voor zich uit.
Uiteindelijk wendde hij zich tot Tim Pilot en vroeg ook aan hem: "Tim ga je ook met ons mee?" Tot zijn verbazing schudde zijn voormalige roerganger zijn hoofd. Tim zei: "Nee, Vanderhof. Dankzij de redding van de zon heb ik van Zaaris een eigen ruimteschip gekregen. Het is de 'Xionix' en het is een behoorlijk goed schip. Ik wil de rest van mijn bestaan het heelal verkennen en…" Hij moest even een traan wegpinken en zei vervolgens: "ik ben nog in rouw wegens de verliezen die we hebben geleden en de familie Vance heeft mij gevraagd om hen te brengen naar een plaats waar Vicky kan worden verzorgd. Waar dat ook is. Vicky is een goede vriendin van me en ik kan goed met die familie overweg, dus… Maar ik dank u voor uw aanbod. Het was een genoegen onder u te dienen. U bent de meest fantastische kapitein die ik ooit gekend heb." Ondanks zichzelf schoot Vanderhof in de lach en zei: "Jongen, je bent nog zo groen als gras. Ik was je éérste kapitein weet je nog? Maar goed kom hier." Halverwege de kamer omarmden ze elkaar en Tim kreeg een aantal bemoedigende klappen op zijn rug. Zijn vroegere kapitein zei tegen hem: "Het gaat je goed Tim. Ik kan in ieder geval met zekerheid zeggen dat jij de beste piloot bent die ik ooit heb gekend, en ik kan het weten want ik was vroeger de beste." Hij liet hem los en salueerde. Plechtstatig zei hij: "Meneer Pilot, een behouden vaart voor u en uw passagiers!" Tim Pilot slikte en salueerde zijn kapitein. "Ja, meneer, bedankt voor alles!" Tegen Marty Brill zei Tim: "Pas goed op ze op Marty. Op hen allemaal!" Marty Brill staarde hem aan en zei: "Wat dacht je dan snotaap!" Meteen daarna werd het ook hem te veel: "Tim, jongen, het ga je goed. Pas goed op de familie Vance. Het zijn aardige mensen. Maar let goed op Vicky! Zorg ervoor dat ze haar medicijnen op tijd krijgt." Tim Pilot knikte en glimlachte flauwtjes.
Ook Tim en Marty zeiden elkaar vaarwel en Tim Pilot verliet de kamer.
Vanderhof en Marty stonden ook op en gingen voorbereidingen treffen voor de trip naar het Sombrero melkwegstelsel.

De sierlijke romp van de 'Xionix' doorkliefde de hyperruimte en al degenen die aan boord waren hadden ze het gevoel dat ze eindelijk konden ontspannen. Ze hadden bijzonder nare dingen meegemaakt. Eerst de psychotische uitspattingen van Vicky en daarna de slachting van hun vrienden op de Maanbasis.
Tim Pilot zat in de kleine cockpit van het elegante toestel en zag dat hij eigenlijk weinig meer te doen had dan de instrumenten te bewonderen. Aan boord van de 'Arrow' was natuurlijk ook al veel geautomatiseerd, maar hier was het nog een graadje erger. Maar het systeem had gelukkig wel de mogelijkheid om als het hem te veel werd de besturing weer in zijn eigen handen te brengen. In de zetel naast hem kwam mevrouw Vance zitten. Hij knikte naar haar en zei: "En Rachel, bevalt het schip een beetje?" Rachel knikte en zei: "Prima Tim. Hoe kunnen wij jou ooit bedanken. Wat jij voor ons doet…."
Tim bloosde even en keek naar de vrouw van professor Vance. Schuchter zei hij: "Ik vind jullie gewoonweg leuk gezelschap. Ik ben nu ook weduwnaar en ik wil beslist niet alleen zijn. Jullie mogen zo lang aan boord blijven als jullie willen. Mijn schip en ik zijn van jullie." De mooie elegante vrouw knikte dankbaar naar hem en kuste hem zachtjes eerst op zijn rechterwang en vervolgens op zijn mond. Tim moest opnieuw blozen. Rachel mocht dan wel met haar vijftig jaar ongeveer veertien jaar ouder zijn dan hijzelf, maar ze leek wel van top tot teen een frisse verleidelijke jonge meid van amper vijfentwintig! Ze was geen spat veranderd sinds hij haar voor het eerst had gezien. Ze leek meer op een zus van Vicky dan op haar moeder. Rachel gaf hem daarna een moederlijk kneepje in zijn linkerwang en verliet de cockpit terwijl ze koket knipoogde. Tim moest inwendig glimlachen. Hij had een te rijke fantasie.

In haar cabine moest Victoria Vance even lachen. Haar vader zat naast haar op het bed en vroeg: "Wat is er Vicky?" Zijn oudste dochter keek hem en aan zei: "Misschien dat ik wat zwaardere medicijnen nodig heb pa. Ik pikte zojuist bepaalde gedachten op van Tim over moeder." Professor Vance glimlachte even en zei: "Tim is een beschaafd man. Met de nadruk op beschaafd. Ik weet dat hij zich zal gedragen ten opzichte van ons. Ik vrees geen moeilijkheden." Vicky glimlachte en zei: "Dat weet ik. Tim is verdomme zo beschaafd dat aan hem bijna geen eer te behalen valt. Maar hij is de beste vriend die deze familie ooit gehad heeft. Ik mag hem wel. En hij is een lekker ding. Misschien dat ik…" Haar ogen leken in de verte te staren.
Professor Vance keek haar bezorgd aan en zei: "Wees voorzichtig meisje. Je hebt je gaven niet onder controle. Je zou ook Tim kunnen beschadigen als…" Verschrikt staarde ze haar vader aan en zei: "O nee pa! Ik heb mijn lesje wel geleerd denk ik. Als ik denk aan die arme Jules…Nee, ik zal Tim dat nooit kunnen aandoen." Ze schakelde over op een ander onderwerp: "Ik heb eens nagedacht over waarom ik mijn gaven heb. Hoe ik eraan gekomen ben. Niemand was tot nu toe in staat een verklaring te vinden, maar ik denk dat ik het nu weet." Professor Vance vroeg: "Wat dan? Wat heeft Reighan Anorn gewekt toen hij je scande?"

Vicky schraapte haar keel en dronk een slokje water uit het glas naast haar bed. Ze staarde even voor zich uit en stak toen van wal: "Er is iets vreemds aan de hand met onze stamboom pa. Jij bent een zoon van Benjamin Vance en Barbara Parker, die elkaar leerden kennen tijdens die Zombie Oorlog in Georgia. Barbara was een dochter van Scott Parker. De vader van Scott Parker was de mutantgeniale geleerde James Isaac Parker. Jim Parker op zijn beurt was een zoon van Amanda Parker, een vrouw die, volgens recent onderzoek, een vreemde multidimensionale genetische structuur zou hebben gehad. Niemand weet waarom. Nu het tweede deel van mijn betoog. Toen de 'Arrow' de hyperruimte ingezogen werd was ik het enige vijf jarige meisje aan boord met die unieke stamboom. Ik was natuurlijk nog lang niet uitontwikkeld tot een volwassen vrouw en ik heb dus mijn pubertijd in die hyperruimte doorgemaakt. Dat gecombineerd met mijn genetische super achtergrond heeft het één en ander in mij veroorzaakt."
De professor knikte en zei: "Heel plausibel. Maar hoe verklaar je het dat je telepathische gaven z geweldig groot zijn?"
Vicky keek haar vader verlegen aan en zei: "Nu komt het bizarre gedeelte pa… In de tijd die we in de hyperruimte doorbrachten hebben jij, mam en de bemanning van de 'Arrow' mijn educatie verzorgd, maar jullie zorgden er ook voor dat ik lichamelijk gezond en fit bleef en dat ik mijn geest ook op andere manieren mocht verruimen. Zoals je weet werd ik nogal een science fiction fanaat en ik was bijzonder ge nteresseerd in de literatuur van de negentiende en twintigste eeuw van onze oorspronkelijke jaartelling. Daarnaast hield ik van diverse televisieseries en films uit de twintigste en eenentwintigste eeuw. Ik vond werkelijk van alles in de bibliotheekcomputers en genoot volop! Ik zag Star Trek, Star Wars, Babylon 5, Buffy The Vampire Slayer, Stargate, Lisa Star en Galaxy Quest. Ik las de boeken van Isaac Asimov, A.E. van Vogt, Robert Heinlein, Stephen King, Wally Valens en vele anderen…" Ze stopte even en keek haar vader vragend aan: "Pa, is het je wel eens opgevallen dat de namen van de bemanningsleden van de 'Arrow' verdacht veel leken op die van die oude schrijvers?" De professor haalde zijn schouders op en zei: "Ik vond dat ze meer leken op die van helden van de classic rock… Maar ga verder liefje. Ik vind dit zeer fascinerend, maar ik weet niet waar je heen wilt."
Vicky gniffelde even en het deed haar vader genoegen te zien dat zijn dochter weer wat opleefde. Ze ging verder: "Bij elkaar las en zag ik wel fictie over zo'n 4.095 verschillende fictieve universa. Dat begon zich allemaal in mijn onderbewustzijn te nesten en dankzij mijn door de hyperruimte versterkte gaven werden die universa echt!"
Haar vader keek haar verbaasd aan en vroeg: "Echt? Hoe bedoel je? Fictie is fictie en werkelijkheid is werkelijkheid!"
Vicky glimlachte en zei: "Echt als in echt pa… In mijn hoofd ontstonden 4.095 universa. 4.095 echte universa gebaseerd op al die werken die ik had verslonden. Zelfs zo'n honderd door mijzelf verzonnen verhalen werden werkelijk bestaande universa. Een paar van die universa waren zelfs bijna exacte duplicaten van ons eigen universum, een soort parallele universa daarvan dus. Ik noem die 'Valens universa', naar een verre voorouder van ons. Je weet wel. Die schrijver Wally Valens. Ons eigen universum is universum Valens Alpha en de parallele universa daarvan in mijn hoofd noem ik Valens Beta, Valens Gamma, enz. Sommigen daarvan zijn best wel gebaseerd op stoute gedachten van me. Echt heel stoute!"
"En elk van mijn 4.095 universa had in zich een soort trilling van meerdere tijdlijnen, eigen, oneindige, parallelle universa! Complete Multiversa dus eigenlijk! En eigenlijk waren het echt complete Multi-Multiversa omdat in al die gevallen van verschillende multimedia franchises meerdere multiversa zijn bedacht met een gezamenlijk ontstaansgeschiedenis, waarbij er hier en daar overlappingen ontstonden tussen die Multi-Multiversa, tot een soort metaversa! En er ontstonden interacties tussen al die universa!"
Vicky werd opgewonden en ging rechtop zitten. "En nu ik er zo over na denk… Die interacties werden mede veroorzaakt door zo'n transdimensionaal verbindend metaversum en een ruimteschip dat tussen die Multi-Multiversa heen en weer reisde! De naam van dat schip was de 'NIS Sunnydale', en het was…." Ze kreeg tranen in haar ogen. Huilend zei ze: "Het was het schip dat gemaakt werd uit de 'Arrow'! Op de één of andere manier drong dat ding de Multi-Multiversa in mijn hoofd binnen!" Haar hoofd viel terug op het kussen.

Professor Vance stond verstomd en wachtte af hoe het verhaal ging aflopen: Vicky droogde haar tranen en zei: "Het schip werd gecommandeerd door een zeer merkwaardige kapitein. Deze man werd ik weet niet waar vandaan gehaald door dat schip en hij ging dus mijn echt geworden fictionele Multi-Multiversa in mijn hoofd bezoeken."
"De reizen van de 'NIS Sunnydale' veroorzaakten een bepaalde onrust. Er ontstond een oorlog in die Multi-Multiversa in mijn hoofd en door de schotenwisselingen ontstond het wezen Zirkon. Om Zirkon het hoofd te bieden fuseerden mijn 4.095 Multi-Multiversa tot het wezen Kegar. Kegar pa! De Kegar en Zirkon waar onze voorvader James Isaac Parker wat energie van stal. En die gestolen energie werd uiteindelijk verenigd in de andro de genaamd Njitnelav. Uit Njitnelav ontsnapte een schaduwwezen dat zich naar Zirkon vernoemde en Njitnelav zelf transformeerde tot een positief wezen dat zich naar Kegar vernoemde. Die schaduw Zirkon werd verslagen door die Njitnelav Kegar. Dus Kegar en Zirkon zitten in mijn hoofd en…"
Ze kreeg een ingeving. "Ik moet ineens denken aan onze voorouder Amanda Parker en haar merkwaardige genen. Ik voel instinctief dat daar de oplossing van dat raadsel ligt. Mijn hoofd is via onze voorouder Amanda de oorsprong van onze hele familie door tijd en ruimte heen, want haar voorouders zijn ontstaan in een aantal van die Multi-Multiversa in mijn hoofd! Goh, ik moet dat eigenlijk altijd al geweten hebben… Ja, ik zie onze voorouders in mijn hoofd!"
"Een bloedmooie, almachtige, roodharige vrouw omwikkeld in een vogel van vuur, als een Phoenix."
"Een knappe, vlotte, jonge Captain van een Starship die nooit opgeeft en nooit een nederlaag accepteert."
"Een vinnige jonge blonde dame, met een houten staak in haar hand geklemd, gereed om alle kwaad uit te roeien dat ze op haar pad tegenkomt."
"Een krankzinnig goede Time Lord met een grote blauwe doos."
"Een machtige man die door de ruimte vliegt en planeten voor zich uit duwt."
"Tientallen wonderlijke helden uit fantastische, verbazingwekkende, universa."
"We mogen trots zijn op die voorouders!"
"En we zijn blijkbaar ook familie van een wezen dat een soort neef van ons is, Zeppo Dunsel! Ik schiep de 4.095 Multi-Multiversa en Zeppo maakte daar Kegar van en hij gebruikte daarbij Amanda Parker als focus!"
Snel pakte professor Vance het glas water dat naast haar bed stond en dronk het in één teug leeg. Eigenlijk was het te licht spul voor zo'n gelegenheid.
Vicky haalde haar schouders op en zei: "En het werkelijk gekke is dat Kegar en Zirkon denken dat ze zich buiten dit universum bevinden. Dat is niet zo gek omdat de universa van waaruit Kegar ontstond stuk voor stuk minstens even groot waren als ons eigen universum. Allemaal een kwestie van interdimensionale ruimte en tijd."
Somber zei ze: "En er is een strijd gaande tussen Kegar en Zirkon. In mijn hoofd. Een strijd tussen goed en kwaad. De telepathische scan van Reighan bracht voor het eerst hun macht van mijn onderbewustzijn naar mijn bewustzijn en is er de oorzaak van dat het zich manifesteert als telepathie."
Ze kreeg weer tranen in haar ogen en keek haar vader aan en zei: "Ik weet nu dat Kegar en Zirkon voor altijd in strijd met elkaar zullen zijn en dat ze voor altijd in mijn hoofd zullen zitten. Ze zijn een deel van me pap. Ze zijn mij en ik ben hen. Niets zal daar aan kunnen veranderen."
De professor nam zijn dochter in zijn armen en zei: "Vicky, je moeder en ik zijn bij je. Je wordt omringd door mensen die van je houden. Het komt goed meisje, het komt goed."
Dankbaar omarmde Victoria Vance haar vader. Terwijl haar tranen weer droogden verscheen een ondeugende glimlach om haar lippen.

Er was iets dat ze voor haar vader verzwegen had. Iets leuks. Iets opwindends. Iets stouts. Kegar werd van binnen geregeerd door een team van bijzonder machtige componenten. Dit team noemde zichzelf Slaytrekx en één van de leden van dit team, de leider, was haar toekomstige zoon! Ze bloosde eventjes. Ze zou hiervoor de hulp van een goede vriend nodig hebben.

Ze strekte haar telepathische gaven uit en de medicijnen leken haar nu al helemaal niet meer te kunnen stoppen. Ze beroerde zachtjes en teder de geesten van haar vader, haar moeder, haar zusje en uiteindelijk ook die van Tim.
Tim Pilot voelde haar aanwezigheid in zijn geest en hij ontspande zich. Zachtjes dacht hij: "H , die Vicky! Ik blij dat je me bezoekt." Hij hoorde haar zachte lach in zijn hoofd. Fluisterend zeiden haar gedachten tegen hem: "Dat komt goed uit Tim. Ik ben blij dat jij van nature de mijne bent. Ik heb je nodig Tim. In mijn wezen woedt een strijd tussen twee oerkrachten en ik heb een anker nodig. Wil jij mijn anker zijn Tim? Ben je een echte vriend voor me?" Tim glimlachte en dacht: "Ik ben van jou Victoria Vance. En van niemand anders. Jij mag met mij doen wat je wilt. Als je een anker nodig hebt, dan zal ik je anker zijn. Ik moet je eerlijk bekennen dat ik verliefd op je ben."
Hij hoorde haar opluchting in haar gedachten: "Dan zal ik nu een permanente link leggen tussen onze geesten Tim. En ik zal voortaan Vicky Pilot zijn. Je mag mijn lichaam hebben en ik neem dan je lieve onschuld. Je bent zo mooi mijn lieve Tim. Je bent de mooiste man die ik ken. Je bent de lekkerste man die ik ken. Ik kan je gewoon levend verslinden. Ik wil je met mijn hele hart. Ik ben ook verliefd op jou. Ik hou van je. Je bent een ouderwetse jongen en je wilde jezelf bewaren voor je verloofde Shannon en je geloofde steeds tegen beter weten in dat je haar ooit nog zou zien. Maar ik weet nu dat je echt en oprecht open staat voor een nieuwe relatie. Dat wat je met Janice bewijst dat. Laat mij nu je vrouw zijn. Je geliefde. Als jij me wilt hebben tenminste.…"
Tim Pilot aarzelde geen moment: "Ja, Vicky. Ik wil je." En hij voelde hoe een permanente band ontstond tussen hemzelf en Victoria Pilot-Vance. Hij voelde in zijn vrouw de strijd tussen Kegar en Zirkon en hoe zij probeerde daar een balans in te vinden. In zijn geest omarmde hij haar stevig en hij merkte dat Vicky zich een beetje kon ontspannen. Hij was een bloedmooie minnaar die ze volledig naar haar eigen behoefte kon kneden. Precies het medicijn dat ze nodig had.
Hij zou haar anker zijn. Haar focus. Hij was haar volmaakte medicijn. Voor eeuwig. Even schrok Vicky. Had zij nu Tim in haar macht? Deed hij dit echt uit vrije wil of deed ze dit hem aan? Toen ze dieper in zijn geest groef zag ze tot haar opluchting dat zijn liefde en zijn wellust voor haar oprecht waren. Tim Pilot wilde haar!

Plotseling bleek ze fysiek in zijn armen te liggen. Hij vroeg zich niet af hoe het kwam.
Woest en gepassioneerd bedreven Tim en Vicky de liefde met elkaar. Ondanks zijn onervarenheid maakte Tim zijn Vicky zielsgelukkig. Hij was de beste minnaar die ze ooit gehad had. Hij was gewoon een beest in bed en bijzonder creatief. Zijn instinct om haar te plezieren was volmaakt. Hij deed werkelijk alles puur uit zichzelf goed.

Star Trek vs. Star Wars: Extreme I*** *** *** *** Tijdlijnen. Timelines.

Ner*** ***Venster op de verbeelding *** *** Tijdlijnen. Timelines.