Spelletjes*** ***Venster op de verbeelding *** *** Tijdlijnen. Timelines.

Rana.

Oorspronkelijk: 2002 en 2003.

Het was 25 december van het jaar 17 van 'Arrow'.

Kathleen Stolk keek naar de kalender en zuchtte diep. Nog een kleine week en Vanderhof zou terugkeren. Naar alle waarschijnlijkheid zou Vicky Vance een hele tijd bij die super telepaten moeten doorbrengen om zichzelf te leren beheersen. De macht die dat meisje had gekregen was haar eenvoudigweg te veel geworden en daardoor was Jules van Vogt in een diepe coma vergezeild geraakt.

Na een douche genomen te hebben ging ze in kleermakerszit zitten op de kubusmachine in het midden van hun appartement. Deze machines hadden ze destijds aangetroffen op een door een mysterieuze ramp getroffen basis van het GIN. Ze hadden gedurende lange tijd voedsel geproduceerd en dankzij deze machines hadden ze dus in leven kunnen blijven gedurende hun lange verblijf in de hyperruimte. De machine gaf nu geen maaltijden meer en vele bemanningsleden van de 'Arrow' hadden uit gevoelens van nostalgie deze kubussen in hun woonkamer geparkeerd als een soort van bijzettafel.
Ze pakte een nagelschaartje en begon haar teennagels te knippen. Op een gegeven moment schoot het schaartje uit en boorde zich lichtjes in de kleine teen van haar rechtervoet. Ze vloekte zachtjes toen enkele druppels bloed terechtkwamen op de dof groene buitenkant van de machine. Nou ja, het was niet erg. Deze dingen waren zelfreinigend.
Ze wilde van de machine afglijden om een klein beetje hechtplasma te pakken toen ze merkte dat onder haar de machine zachtjes begon te zoemen. De druppels bloed werden de machine ingezogen en de dofgroene kleur van de machine veranderde plotseling in een bloedrode kleur. Tot haar schrik merkte ze dat haar benen plotseling verlamd waren.
In haar hoofd begon de machine een boodschap in te spreken alsware het een soort reclame boodschap. De stem zei: "Dank u voor de aanschaf van een product van de Andromeda scheepswerven. De beste scheepsbouwers van het heelal. We zullen nu overgaan tot het verzamelen van materialen voor de bouw van uw nieuwe revolutionaire ruimteschip en zullen beginnen met de biologische componenten."
"Wacht!" riep ze verschrikt uit. "Wat bedoel je met ruimteschepen? Je was verdomme een voedselmachine." De kubus onder haar hield haar nog steeds in zijn greep en leek diep te zuchten. Het ding antwoordde: "Niet toen we voor het eerst gemaakt werden Kathleen. Oorspronkelijk werden we gebouwd als een soort scheepsbouwmachines. Eigenlijk een kunstmatige intelligente levensvorm genaamd de Rana. Heel geavanceerd. Maar honderd van ons werden door agenten van Ner gestolen en die gozers wisten niet wat we eigenlijk wel waren. Ze begonnen met ons te experimenteren en ons te veranderen. En nu zijn we zoals we zijn. Die druppel van je bloed bracht echter een gedeelte van mijn oude programmering boven tafel. En die oude programmering heeft zich nu op een merkwaardige wijze vermengd met de nieuwe. Maar genoeg uitleg lieve Kathleen. Het is nu tijd voor actie! We gaan dat nieuwe ruimteschip bouwen en we zullen zelf de centrale computer ervoor zijn. En omdat we daarvoor hoogwaardige biologische componenten nodig hebben…"

De machine begon verder te veranderen. De bedieningspanelen vielen van haar af en haar egale oppervlak werd nu helemaal bloedrood van kleur. Kathleen voelde hoe het oppervlak waarop zij zat vloeibaar begon te worden en hoe zijzelf erin werd gezogen. Een seconde later was de vrouw volledig in de machine verdwenen. Aan de buitenkant verscheen plotseling een afbeelding van haar gezicht. De machine begon te zweven en zond signalen uit naar haar zusters elders in de basis van de opzichter.

In de ziekenboeg van de 'Arrow' was dokter White bezig met het onderzoeken van zijn coma patiënt. Hij werd daarbij geassisteerd door Conny van Vogt en Janice Pilot. Conny had enkele uren geleden een lichte verbetering in haar mans toestand geconstateerd en wilde dat de dokter ernaar zou kijken. De dokter maakte een opgewekte indruk. Kennelijk bezat Jules over verborgen gaven die nu bezig waren hem te genezen. White kreeg een ingeving en injecteerde Van Vogt met een middel dat hij eigenlijk over een maand had willen uitproberen. Het had onmiddellijk effect! Jules van Vogt opende zijn ogen en keek zijn vrouw aan met een liefdevolle blik. Zachtjes fluisterde hij: "Je was een liefdesgodin vannacht Conny. Ik…" Conny legde een vinger op zijn lippen en fluisterde terug: "Stil maar Jules, ik zal alles…" Hun tedere moment werd verstoord door de binnenkomst van vier zwevende voedselmachines. Ze hadden een bloedrode kleur en kwamen recht op hen af. In hun hoofden hoorden ze een telepathische stem: "Jullie zijn nu van de Rana. Jullie oude leven is voorbij." Conny wierp zich op haar man en schreeuwde: "Hij is van mij!" De machines waren niet onder de indruk en vlogen dichterbij. Dokter White en Janice Pilot probeerden de machines tegen te houden maar werden snel door de voorste twee machines opgeslokt.
Conny sloot haar ogen en omklemde met al haar macht haar man die werkelijk niet begreep wat er nu gaande was. Ook deze actie was zinloos. Telekinetisch werd het echtpaar Van Vogt opgetild en uit elkaar gehaald. Jules van Vogt zag tot zijn schrik zijn vrouw volledig in een kubus verdwijnen voordat hij ook zelf werd opgeslokt.
Op de buitenkanten van de kubussen verschenen hun afbeeldingen. De afbeeldingen van Jules en Conny draaiden naar elkaar toe en de kubussen die hen hadden verslonden raakten elkaar even liefdevol aan. De vier kubussen vlogen weer de ziekenboeg uit.

Joseph Young en Chuck Palmer hadden dienst in de centrale van de veiligheidssectie aan boord van de 'Arrow' toen de communicatiekanalen overspoeld werden met noodoproepen. Tot hun niet geringe verbazing vernamen ze dat in het gehele schip en in hun gehele kolonie in de basis van de opzichter de voedselmachines bezig waren mensen aan te vallen en met huid en haar te verslinden. Snel grepen ze hun wapens en ontgrendelden die. Tot zijn opluchting zag Chuck zijn jongere zusje Linda de centrale invluchten. Hij sloot haar in zijn armen en vroeg: "Hoeveel mensen zijn er reeds…?"
Met overslaande stem stamelde Linda: "O, Chuck! Het is verschrikkelijk. Iedere brugofficier is reeds door de machines opgeslokt. Ik kon nog maar net ontsnappen. Ik hoorde ook dat de machinekamer is aangevallen. Chuck zei: "Linda, jij blijft hier. Joseph en ik gaan erop uit om te zien of we de overlevenden nog kunnen redden." Linda keek hem verschrikt aan en riep: "Wees voorzichtig broer!"

Chuck en Joseph stormden de machinekamer in en zagen tot hun teleurstelling dat er ook hier geen mens meer aanwezig was. Ze besloten het schip te verlaten om te zien of ze nog mensen konden redden in de appartementencomplexen buiten het schip.
Samen met Linda liepen ze het schip uit en zagen tot hun ontzetting dat tientallen kubussen de appartementen binnendrongen om even later weer eruit te komen met een afbeelding van de persoon die ze opgeslokt hadden op hun zijkant.
Chuck duwde zijn zusje naar de grond en richtte zijn wapen op een kubus die op hem afkwam. Hij vuurde maar de kogels die zijn geweer verlieten werden gewoonweg door de kubus opgeslokt. Snel activeerde hij daarna de hoogste setting van zijn wapen en vuurde opnieuw. Weer geen resultaat. De machine was bij hem en duwde hem omver.
Dreigend zweefde de machine boven Linda Pilot. Ze kromp ineen en voelde hoe de machine op haar landde. Daarna voelde ze niets meer.
Blind van woede hieven Joseph en Chuck hun wapens op en wilden de kubus met de kolven ervan bewerken. Maar toen ze Linda's gezicht zagen op de zijkant van de machine hielden ze in. Linda staarde hen aan met een liefdevolle glimlach.
Chuck Palmer kreeg tranen in zijn ogen en zag daardoor niet hoe twee andere machines achter hen opdoken. Ook Chuck Palmer en Joseph Young werden voedsel voor de machines.

De negenjarige Michelle Stolk wreef haar ogen uit en gaapte. Schuldbewust keek ze om zich heen. Ze was weer eens tegen de wensen van haar ouders in dieper de basis van de opzichter binnengedrongen en was ergens in slaap gevallen. Snel rende ze terug naar dat gedeelte waar de appartementencomplexen stonden. Misschien had niemand haar afwezigheid gemerkt.
Verbaasd zag ze dat naast de 'Arrow' een groep vreemde kubussen zweefde met op de zijkanten de afbeeldingen van mensen die hier woonden. Ze herkende haar moeder, Jules, Conny, dokter White, zusters Janice en Diana… Iedereen die hier op dit moment woonde was geportretteerd op de zijkanten van de kubussen. Voor de zekerheid telde ze even het aantal. Eenendertig. Het klopte! Maar wat waren dat voor dingen? Ze leken wel voedselkubussen. Maar dan met een andere kleur.
Gefascineerd kwam ze dichterbij. De kubussen begonnen haar te omcirkelen. De gezichten op de zijkanten staarden haar aan. Edgar, Mercedes, Joe en Angelina lachten naar haar. Tenminste… Hun afbeeldingen begonnen naar haar te glimlachen. Het werd steeds gekker.

Een zachte stem sprak in haar hoofd. Het was haar moeder Kathleen! "Hallo kleintje. Wees gerust. We hebben voldoende biologische componenten verzameld om het schip te vormen. De overige machines zullen weer voedsel gaan verschaffen. Maar wij moeten ons contract vervullen." Michelle begreep er niets van. Waar ging dit nu over?

De eenendertig kubussen met de gezichten van de bemanningsleden van de 'Arrow' en de 'Bruiden van Kegarson' begonnen een cirkel te vormen en raakten elkaar aan. Met een felle lichtflits werden ze één grote ring met een diameter van ongeveer twaalf meter.
In haar hoofdje hoorde Michelle tientallen stemmen die in perfecte samenspraak zeiden: "Wij zijn de 'ring des levens'. Wij zijn het antwoord op elke vraag. Koop uw schepen altijd bij de Andromeda scheepswerven. Alle rechten voorbehouden."
Michelle gilde en rende zo snel mogelijk weg als ze kon.

De 'ring des levens', ooit eenendertig kubussen met daarin opgeslokte mensen, begon energiestralen af te schieten die de 'Arrow' troffen en haar begonnen te slopen. Trekstralen namen brokstukken weg en via ingewikkelde teleportatieprocessen kregen ze een nieuwe vorm en functie.
Enkele uren later was er maar nauwelijks iets herkenbaars van de 'Arrow' over en naast haar wrak zweefde een gloednieuw ruimteschip met een revolutionair nieuwe aandrijving en een supercomputer met daarin de geesten van eenendertig zielen. Het was een volmaakte bol met een diameter van dertig meter en het straalde een zacht geel licht uit.
De computer zei tegen zichzelf: "Ik moet het oorspronkelijke contract vervullen."
Het bolvormige schip schiep een wormgat en verdween uit de basis van de opzichter. Het was op weg naar haar eerste missie. En naar haar eigenaar en kapitein.

De computers van de basis van de opzichter begonnen een nieuw statusoverzicht te produceren van de personen die in het jaar 17 van 'Arrow' op de basis hadden gewoond. In het kader van de jaarlijkse census.

Statusoverzicht Arrow kolonie in jaar 17 van 'Arrow'

Vicky*** ***Venster op de verbeelding *** *** Tijdlijnen. Timelines.

Ergens in de eenentwintigste eeuw op Aarde…

Het was reeds donker toen ik met een onbestemd gevoel het huis verliet en de tuin inging. Er ging iets vreemds gebeuren, dat stond vast.
Ik keek op naar een wolkeloze hemel bewonderde de talloze flonkerende sterren. Vreemd eigenlijk. Zelfs in een dorp is de lichtvervuiling sterk genoeg om iemand dat plezier ietwat te ontnemen. Het was alsof een onbekende macht al het overbodige licht had weggehaald om zo mij dit schouwspel te bieden. Genietend sloot ik mijn ogen en snoof de zoete sensuele avondlucht binnen. Toen ik ze weer opende stokte mijn adem vanwege hetgeen ik toen zag…

Het zweefde zo'n honderd meter boven me. Het was een volmaakte bol met een diameter van dertig meter en het straalde een zacht geel licht uit. Ik voelde me plotseling heel erg vredig. Alles zou goed komen met de wereld. De redding was nabij. Want boven mij zweefde niets anders dan de NIS Sunnydale!
Ik concentreerde me op het schip en de boordcomputer nam telepathisch contact met me op. Het schip reageerde positief en projecteerde een wormgat met een diameter van twee meter vlak voor me. Het was een uitnodiging van haar. Kom binnen. Ik stapte door het wormgat en bevond me plotseling in het schip. Ik pinkte een traan van ontroering weg toen ik zag dat het interieur veel leek op de brug van de USS Enterprise NCC 1701 (and no bloody A, B, C, D or E). Eens kijken wat dit schip allemaal kon doen!

NIS Sunnydale I: These are the voyages…*** *** *** *** Tijdlijnen. Timelines.