Sue Fontana*** ***Fanfics*** ***Tijdlijnen. Timelines.
Rana*** *** *** *** Tijdlijnen. Timelines.
Of the Nksf Intergalactic Starship Sunnydale!
Het jaar was 2002. Het was reeds donker toen ik met een onbestemd gevoel het huis verliet en de tuin inging. Er ging iets vreemds gebeuren, dat stond vast. Ik hoorde dat mijn Sue boven, met het slaapkamerraam geopend, een bepaalde playlist had gestart op haar laptop die verbonden was met de stereo-installatie. Ik wist hoe laat het was. Dit was Sue's manier om mij naar onze slaapkamer te lokken en seks met haar te hebben. Een heerlijk bevel dat ik niet wilde negeren. Sue Fontana was absoluut de grote liefde van mijn leven. Vanuit het zuiden en zag ineens een wolk vreemde lichtdeeltjes op mij afkomen. Ik knipperde even met mijn ogen en ineens bevond ik me in de tuin van mijn ouderlijk huis. Ik meende even dat ik droomde. Ik keek op naar een wolkeloze hemel bewonderde de talloze flonkerende sterren. Vreemd eigenlijk. Zelfs in een dorp is de lichtvervuiling sterk genoeg om iemand dat plezier ietwat te ontnemen. Het was alsof een onbekende macht al het overbodige licht had weggehaald om zo mij dit schouwspel te bieden. Genietend sloot ik mijn ogen en snoof de zoete sensuele avondlucht binnen. Toen ik ze weer opende stokte mijn adem vanwege hetgeen ik toen zag…
Het zweefde zo'n honderd meter boven me. Het was een volmaakte bol met een diameter van dertig meter en het straalde een zacht geel licht uit. Ik voelde me plotseling heel erg vredig. Alles zou goed komen met de wereld. De redding was nabij. Want boven mij zweefde niets anders dan de NIS Sunnydale! Ik voelde in mijzelf de waarheid van al het rare dat er gebeurd was. Dat vanaf het thuisuniversum van dit schip nanobots waren ontsnapt en mij besmet hadden. De besmetting zorgde ervoor dat ik een interdimensioneel baken was voor Wormgatschepen zoals de Sunnydale. Als goedmakertje bood het schip me haarzelf aan. Hetgeen heel erg lief was. Ik concentreerde me op het schip en de boordcomputer nam telepathisch contact met me op. Het schip reageerde positief en projecteerde een wormgat met een diameter van twee meter vlak voor me. Het was een uitnodiging van haar. Kom binnen. Ik stapte door het wormgat en bevond me plotseling in het schip. Ik pinkte een traan van ontroering weg toen ik zag dat het interieur veel leek op de brug van de USS Enterprise NCC 1701 (and no bloody A, B, C, D or E). Eens kijken wat dit schip allemaal kon doen! Ik ging zitten in de center seat en wendde me tot het beeldscherm. Mijn dorp lag er vredig bij en even genoot ik van de aanblik. Genoeg getalmd, er was werk aan de winkel. Ik zei: "Computer, zet een koers naar de planeet Nervala IV en het jaar 2361." Prompt opende de Sunnydale een wormgat naar die co rdinaten. Op het beeldscherm zag ik de planeet en in een baan daaromheen het schip USS Potemkin. Het Federatieschip was niet in staat mijn schip te zien. De complexe wormgat generator creëerde een wolk van micro wormgaatjes om zich heen dat het licht zo boog dat het onzichtbaar leek. De Sunnydale op haar beurt kon natuurlijk wel alles waarnemen. Een glimlach speelde om mijn lippen toen ik bij het science station de benodigde gegevens zag binnenkomen. De Potemkin was bezig om lieutenant William Thomas Riker op te stralen en kreeg daarbij problemen. Het transportsignaal moest versterkt worden en twee patronen ontstonden en werden gematerialiseerd. Eén aan boord van de Potemkin en één op de planeet. Aan boord van het Federation schip had men niets in de gaten. Pas over acht jaar zou de Enterprise D met commander Riker er achter komen wat er gebeurd was. Ik greep niet in. De tweede Riker zou zich best redden. Wat ik nodig had waren gegevens over de transporter en het proces waardoor er een exact duplicaat was ontstaan. Ik moest een bemanning om me heen vormen en ik kon moeilijk echte mensen uit hun echte bestaan halen. Dat ging in tegen elke richtlijn. De computer liet me weten voldoende gegevens te hebben verzameld en ik gaf het bevel verder te gaan.
Tijdens de zeer korte reis besloot ik om het eerst op mezelf te testen. Binnen enkele seconden bestond ik dubbel en mijn andere ik stuurde ik gelijk terug naar de plaats en tijd van waar ik was. Mijn andere ik was het daar volledig mee eens. Iemand moest bij onze familie blijven en mijn vrouw, zoon en dochters in de steek laten kon natuurlijk niet. Vooral nu Sue weer in een romantisch bui was. Mijn andere transportduplicaat ik kwam weer terecht in de tuin van ons huis. Een seconde nadat ik daar vertrokken was. Ik hoorde de muziek van de playlist weer en stormde naar boven alwaar ik in onze slaapkamer me op Sue stortte en gepassioneerd de liefde met haar bedreef.
De volgende stop op de reis die de reislustige versie van ik met de Sunnydale maakte was bij Deep Space Station K7. Het jaar was 2267. In de buurt van het station waren een aantal ruimteschepen, waaronder de USS Enterprise (Starship Class) NCC-1701 onder het commando van James Kirk, De USS Defiant (Defiant class) onder het commando van Benjamin Sisko, en een Klingon battle cruiser onder het commando van captain Koloth. Hier zou ik een groot gedeelte van mijn bemanning kunnen halen. De hoofdcomputer van de Sunnydale wist intussen genoeg om het transportereffect goed te emuleren dankzij de test, en ik gaf het commando om een drietal personen in de patronenbuffer van de transporter op te slaan. Tenminste, niet de personen zelf natuurlijk. Mij ging het puur om hun datapatronen. De betrokken mensen zelf zouden er niets van te weten komen. Later zou ik hen laten materialiseren. Op naar de volgende stop!
Dit keer ging het om een plek dichter bij huis. Het schip Sunnydale verscheen boven het stadje Sunnydale in het jaar 1999. De burgemeester van Sunnydale hield een speech die hij niet kon afmaken omdat hij op dat moment in een demonische slang veranderde, klaar om de afstuderende scholieren van Sunnydale te verslinden. Een groep vampiers moest de aanwezige mensen bijeen houden, maar een zeer moedige groep mensen verzette zich hevig en stond op het punt om zelfs te gaan winnen! Ik wist hoe dit ging aflopen en instrueerde de computer om het datapatroon van één persoon op te slaan. Toen dat eenmaal gebeurd was zette het schip de Sunnydale koers naar waar ik mijn reis begonnen was.
Het was tijd om mijn bemanning te materialiseren. Voor mij zouden mensen verschijnen die ik zeer wel bewonderde en die ik nodig zou hebben op mijn intergalactische missies. "Computer, energize", zei ik. Voor mij verschenen degenen die mij bij moesten staan. Vier personen staarden mij aan met een verwonderde blik. "Wat is hier verdomme aan de hand?" riep Leonard McCoy verontwaardigd uit. "Wie zijn jullie en hoe komen we hier?" Ik hief mijn handen op en wilde enkele woorden uitspreken die hem gerust zouden stellen, maar ik kreeg er de kans niet voor. Voor ik het wist greep Buffy Summers mij beet en gooide mij op de vloer. Haar vuist schoot omhoog om mij de genade klap te geven, maar gelukkig voor mij greep iemand anders in. Jadzia Dax deinsde achteruit toen Buffy achter haar wilde aangaan op het moment dat de meest kalme van het stel zich tussen hen in positioneerde. "Uw gedrag is bijzonder onlogisch. De meest wijze actie die wij op dit moment kunnen ondernemen is het vergaren van informatie. Op het moment dat onze vermoedelijke ontvoerder bewusteloos is kan hij moeilijk ons van dienst zijn. Verder vind ik het…" Spock kon zijn zin niet afmaken omdat de scheepsarts van de USS Enterprise hem onderbrak. "Verdomme Spock! Kun je niet eens keer ook eens verbaasd zijn en verontwaardiging tonen." Spock hief een wenkbrauw op en antwoordde: "Doctor McCoy, het tonen van emoties die ik niet eens heb is contraproductief. Maar ik moet toegeven dat ook ik enigszins nieuwsgierig ben naar het hoe en waarom van deze gebeurtenissen. Ik denk dat dit heerschap hier ons meer kan vertellen." Vier paar ogen keken naar mij met een mengeling van nieuwsgierigheid, onrust en woede." Ik bloosde hevig. Ik zei: "Dit is zo geweldig! Jullie zijn echt helden voor mij!" Buffy verloor haar geduld en greep mijn keel vast in een ijzeren greep. Bits sprak ze mij aan: "Okay, voor de draad ermee. Wat voor demon ben jij eigenlijk? Werk je voor de burgemeester? Ik eis dat je me naar mijn vrienden terug brengt. Ze hebben me nodig!" Piepend wees ik naar haar hand om mijn hals en fluisterde: "Spraakmoeilijkheden…" Buffy merkte haar vergissing en zei: "O…" en liet me los. Ik masseerde mijn keel en probeerde de juiste woorden te vinden. Het beste was gewoon om de waarheid te zeggen: "Eh, mensen en vulcan. Ik heb jullie nodig. Daarom dupliceerde ik jullie, en wilde ik jullie vragen om lid te worden van mijn bemanning. Van mijn schip de NIS Sunnydale." Buffy vroeg verbaasd: "De Sunnydale?" Weer bloosde ik. "Ter ere van jou Buffy. Ik mag je heel erg graag." Ik wendde me tot de mensen van Starfleet en zei: "Ik heb voor u allen grote bewondering!" Buffy bekeek haar lotgenoten nu beter en haar mooie mond viel open van verbazing. "Wow… Jullie komen uit Star Trek!" Verontschuldigend zei ze daarna tegen Dax: "En Star Trek: Deep Space Nine" natuurlijk… Jadzia knipperde verbaasd met haar ogen en vroeg: "Wat bedoel je daarmee?" McCoy wist niets te zeggen. Spocks lippen gingen even uiteen en sloten zich daarna weer. Hem begon iets te dagen. Met hese stem zei hij: "We komen uit diverse verschillende universa. Kennelijk is deze jonge dame, Buffy genaamd, afkomstig uit een universum waarin wij fictieve personages zijn. Fascinerend! Maar waar komt u vandaan? U draagt een uniform van de Enterprise, maar ik herken u niet. Er is geen station genaamd Deep Space Nine. U komt uit een ander alternatief heelal of uit de toekomst." Deze vraag was voor Jadzia bestemd. Jadzia knikte en zei: "Inderdaad Mister Spock. Ik ben Jadzia Dax, een Starfleet officier uit de toekomst. Ik ben op een missie om Captain Kirk te redden van een moordenaar." McCoy riep: "Wat? Wie wil Jim vermoorden? Klingons zeker?!" Jadzia knikte. "Inderdaad Leonard. Ik denk dat ik dit nu wel kan zeggen ondanks het Temporal Prime Directive. Leuk je weer te zien trouwens…" McCoy staarde haar aan en vroeg: "Weer…? O… Je bent Dax!" Nu moest de goede dokter weer blozen toen hij aan een samenzijn met een vroegere host van Dax terug dacht. Toen al had hij de handen van een chirurg. Spock wendde zich tot Buffy en vroeg: "En u? Wie bent u?" Buffy sloeg haar ogen neer en zei: "Goh, in jullie tijd zijn er zeker geen vampiers meer of zo." Spock merkte op: "De vampier vleermuis is zeker in onze tijd niet uitgeroeid op Aarde. Studies hebben uitgewezen dat hun populaties…" Ik gaf hem het time-out teken. "Eh, Mister Spock… Buffy bedoelt demonische ondode bloedzuigers. U weet wel die Dracula types…" Spocks wenkbrauw schoot weer omhoog. "Volkomen onlogisch. Zulke wezens bestaan alleen in Aardse folklore…" Ik grinnikte en zei: "Probeer eens een tricorder reading van Buffy…" Drie apparaten traden in werking en begonnen te zoemen. Dax merkte op: "Grotendeels menselijk, maar er is iets bijzonders aan haar…" McCoy zette zijn tricorder af en zei: "Allemaal goed en wel, maar hoe helpen we onze captain?"
"Ik kan jullie allen gerust stellen," zei ik. "Computer, activeer beeldscherm en laat een reeks van wormgaten door tijd en ruimte informatie tot ons komen over hoe alles afloopt." Het beeldscherm flitste aan en liet in een splitscreen zien wat er door tijd en ruimte heen allemaal gebeurde. Mijn bemanning kon zien hoe op Deep Space Station K7 de gesaboteerde tribble gevonden werd en hoe Arne Darvin tot twee maal toe werd verslagen. Op Aarde was te zien hoe Sunnydale High werd opgeblazen met daarin de slangendemon. Dit alles gaf tevens het bewijs dat allen inderdaad dubbelgangers waren en dat hun originelen hun werk goed deden. Dax vroeg me: "Wat nu? Wat wil je van ons?" Ik glimlachte en zei: "Ik wil jullie als mijn bemanning, want jullie zijn de besten! Jij Dax zal mijn piloot zijn. Spock jij mijn wetenschapsofficier en McCoy natuurlijk de scheepsarts." "En ik?" vroeg Buffy, "wat heb je voor mij in petto? Moet ik soms je persoonlijke lijfwacht zijn of zo?" Ik knikte gelijk enthousiast. "Precies! Je slaat de spijker op z'n kop." Buffy keek me raar aan en grijnsde. "Hmm… slaan…" Een seconde later staarde ik naar het plafond en zag sterretjes. Dax nam Buffy even terzijde: "Buffy, je moet deze meneer niet telkens bewusteloos slaan. Hij moet ons nog wegwijs maken aan boord van de Sunnydale. We moeten immers thuis zien te komen." Dat deed mij meer pijn dan Buffy's klap. Ik stamelde: "Willen jullie niet blijven dan?" McCoy schudde zijn hoofd en zei: "Zeg jongen, denk eens na… Je maakt duplicaten en ontvoert die duplicaten vervolgens. En dan verwacht je plotseling dat we jou gaan dienen?" Spock was intussen bezig om de apparatuur te bestuderen. "Dax, ik denk dat de assistentie van onze ontvoerder niet nodig is om ons thuis te brengen. De apparatuur lijkt me eenvoudig genoeg om te bedienen. Ze lijkt zelfs op de apparatuur aan boord van de Enterprise." Dax knikte. "Inderdaad Mister Spock, dat zie ik nu ook. Ik denk dat we binnen 30,6 minuten het onder de knie zullen hebben." Spock keek haar misprijzend aan: "30,57 minuten." Dax haalde haar schouders op en bloosde. De twee science officers gingen aan het werk.
Ik zat op de vloer en liet mijn hoofd hangen. Alles voor niets. Geen groots avontuur en geen samenzijn met mijn helden. Ik keek naar hen op en vroeg: "Kan ik jullie echt niet overhalen? Ik heb jullie toch laten zien dat jullie dubbelgangers zijn en dat jullie originelen de zaak goed onder controle hebben? Waarom blijven jullie niet?" Buffy ging naast me zitten en zuchtte diep: "Het kan echt niet hoor. Mensen dupliceren en ontvoeren. Dat zul je toch wel zien?" Het was mijn beurt om te zuchten. Ze had gelijk. Het was buitengewoon misdadig om hen zomaar te grijpen en dan te verwachten dat ze precies zouden doen wat ik wilde. Stilletjes vroeg ik aan hen: "Wat gaan jullie doen als jullie terug zijn? Jullie zijn immers dubbel." McCoy haalde zijn schouders op en zei: "Er zal altijd wel een oplossing zijn. Altijd wel een plaats voor ons. Maar jij… Wat ga jij nu doen? We kunnen je hiervoor niet arresteren of zo. De jurisdictie kwestie is nogal lastig. Bovendien heb je nu toegegeven dat je fout zat. Dat is heel goed van je." Ik slikte even en stond op. Tegen Spock en Dax zei ik: "Jullie hoeven geen moeite te doen. Ik kan de computer direct de juiste instructies geven en jullie brengen naar de plaats waar jullie heen willen gaan. Waar dat ook is." Spock en Dax keken even op en Dax zei: "Hou je mond even." Ik knipperde verbaasd met mijn ogen. "Pardon? Ik bood net aan jullie al die moeite te besparen!" Spock negeerde me en zei tegen Dax: "De opbouw van deze circuits wijzen op een technologie die de productie van wormgaten op een perfecte wijze organiseren en controleren. Fascinerend! De biologische componenten hier en hier wijzen op…" Spock werd onderbroken door McCoy die uitriep: "Ja, héél erg fascinerend Mister Spock, maar hoe zit het met ons? Komen we thuis? En wat gaan we daar doen? En wat…. Zei je iets over biologische componenten? Leeft een gedeelte van dit schip?" Spock knikte en zei: "Inderdaad Doctor, kijkt u eens naar dit paneel." McCoy haalde zijn tricorder te voorschijn en begon de science officers te helpen met hun studie.
Buffy staarde het trio aan en zei tegen me: "Die Star Trek mensen hebben hun speelgoed gevonden zie ik. Jij kunt ons zomaar terug brengen?" Ik knikte en zei: "Dat is zo gepiept. Geen enkel probleem. Behalve dan dat je dubbel bent. Misschien dat dat problemen geeft." Buffy trok een vies gezicht. "Dat zal dan net zijn alsof ik zomaar plotseling een zus heb of zo. Dat kan echt niet! Wat zal mijn moeder daarvan zeggen? Waarom gebeuren die dingen nou altijd met mij?" Zachtjes fluisterde ik: "Sorry Buffy. Het spijt me. Ik ben zo'n grote fan van je dat ik het niet kon nalaten. Ik had je graag gezien als de veiligheidsofficier van het schip. Je bent zo fantastisch!" Buffy bloosde even en zei: "Sorry van die klappen die ik je gaf." Ik wuifde haar verontschuldiging weg. "Geeft niets Buffy, ergens had ik het wel verdiend." Ze sloeg een arm om me heen en vroeg: "Zo, jouw persoonlijke lijfwacht. Eigenlijk niet zo'n slecht idee. Wat voor wapens heeft dit schip aan boord?" Enthousiast begon ik haar uit te leggen wat de Sunnydale allemaal kon. Buffy kreeg het er warm van. "En ik mocht al die wapens bedienen? Goh, vampiers en demonen zouden binnen enkele seconden zijn verslagen…" Ze beet op haar lip en vroeg: "Misschien dat ik hier nog enige tijd kan blijven om wat bij te leren en om deze wapens te leren kennen? Ze kunnen heel nuttig zijn voor me." Ik smolt onmiddellijk: "Maar natuurlijk Buffy! Je mag alles!" Geïrriteerd keek Dax op: "Kunnen jullie wat rustiger praten? We proberen ons te concentreren!" Tegen Spock en McCoy zei ze: "De basisprincipes kennen we nu, maar er is zoveel meer te leren hier. Denk eens aan de plaatsen waar de Sunnydale ons kan brengen! Misschien moeten wij ook maar een tijdje blijven. We hebben immers die tijd." Spock dacht even na en knikte. "Doctor, wat is uw mening?" Leonard staarde even in mijn richting met een blik die mij deed inkrimpen. Vervolgens werd zijn gelaatsuitdrukking zachter en zei hij: "Je hebt gelijk Spock. Er is hier nog veel te leren. We blijven allen."
Ik was dolgelukkig. Het ging niet helemaal volgens plan, maar ik had mijn bemanning! "Ik zal jullie cabines klaar laten maken door het schip. Geef aan haar maar de juiste condities en alles komt goed. Goh, alles is toch nog goed gekomen!"
Buffy gaf me een speels zetje dat me aan de andere kant van de brug deed belanden. Het zat helemaal goed tussen ons. Ja, alles zou goed komen. De avonturen van de NIS Sunnydale waren begonnen.
Buffy The Vampire Slayer is een trademark van de Twentieth Century Fox Film Corporation. Star Trek is een trademark van Paramount Pictures.
NIS Sunnydale V: De Voetmasseur.*** ***Fanfics*** ***Tijdlijnen. Timelines.