NIS Sunnydale I: These are the voyages…*** ***Fanfics*** *** Tijdlijnen. Timelines.

De Voetmasseur.

Oorspronkelijk: 2003 (en 1993).

N.B.: Deze gebeurtenissen spelen zich af vlak na 'These are the voyages…' en voor 'Sooner or later…'

Ik was een gelukkig man, zo meende ik. Ik was captain van de NIS Sunnydale en had een aantal van mijn persoonlijke helden vlak bij me. De mooie Jadzia Dax was zelfs heel dichtbij, want ze lag rechts naast me. Maar was alles wel zo goed?
Ik droomde dat ik in een ouderwetse beklaagden bank stond en ik zag hoe een rechtszaak zich ontvouwde. De rechter kwam de zaal binnen en bleek niemand minder dan Perry Mason te zijn, de openbaar aanklager was J.L. McCabe, beter bekend als 'The Fatman'. Mijn verdediger was Ben Matlock, geassisteerd door Joyce Davenport.
Perry Mason sloeg hard met zijn hamer en riep: "Orde!" Hij wende zich tot een enorme kale kerel, genaamd Bull, en zei: "Laat de jury binnen." Achtereenvolgens zag ik de volgende mensen binnen komen: Sledge Hammer (met getrokken wapen), admiraal McCoy, O.C.B. agent Vincent Terranova, special agent Dale Cooper, police captain Frank Furillo (hij blies een kushandje naar zijn vrouw Joyce Davenport), Ralph Hinkley, agent Tom Hanson, de Terminator, Sherlock Holmes (kennelijk in een soort van hero ne roes), Angus MacGyver (met een doos meccano onder zijn arm), Al Bundy (met zijn hand in zijn broek) en als laatste Chester Tate. Perry Mason sprak tot de jury: "Wegens bezuinigingen zweer ik jullie gelijk in als getuigen voor de openbaar aanklager." Ik wilde protesteren tegen deze ongebruikelijke gang van zaken maar kon mijn mond niet openen. Ben Matlock knikte naar zijn assistente en ging vervolgens bij J.L. McCabe staan. "Verwisseling van kamp edelachtbare." Mason antwoordde met: "Toegestaan." Joyce Davenport ging op de schoot van Frank Furillo zitten, zich presenterend als dertiende lid van de jury. Er werd een tijd lang niets gezegd. Plotseling sloeg Perry Mason weer met zijn hamer en riep: "Ik veroordeel de gedaagde tot 150 jaar detentie. Volgende zaak!" Hij sprong van zijn stoel als een ware atleet en kwam dreigend met zijn hamer op mij af. Gillend werd ik wakker.

Ik draaide me naar rechts om troost te zoeken bij Jadzia en ik zag een mooie vrouw met groene ogen, rood haar en een bloedrode huid. Bloedrode huid? Gillend werd ik wakker.
Jadzia Dax sloeg troostend haar armen om me heen. "Captain, wat is er?"
Ik omarmde haar en zei: "Ik heb weer die nachtmerrie. Sinds ik jullie een week geleden aan boord haalde heb ik ze elke nacht." Jadzia knikte en zei: "Buffy zei ook al tegen mij dat je er last van had. Misschien moet je doctor McCoy eens naar je laten kijken. Of Spock."
Ik schudde mijn hoofd en zei: "McCoy komt juist ook in de nachtmerrie voor. Ik heb allemaal het gevoel dat er iets meer aan de hand is. Maar wat?"
Jadzia beet op haar lip en zei: "Misschien dat er inderdaad meer aan de hand is. Vraag morgen maar advies aan Buffy. Als je weer de nachtmerrie hebt." Ze draaide zich om en viel weer in slaap.

De volgende dag meldde ik mij toch bij McCoy en vroeg: "Leonard, ik wil dat je me eens grondig onderzoekt. Ik heb deze terugkerende nachtmerrie en ik denk dat er iets grondigs mis met me is." De goede doctor knikte en zei: "Goed, kom hier maar liggen op mijn diagnostiek bed." Ik ging liggen en de medicus controleerde zijn instrumenten. "Hmm," zei hij. Het werd vervolgd door: "Aha! O nee, toch niet…" Hij wendde zich tot mij en zei: "Ik ken eerlijk niets vreemds ontdekken. Behalve dan dat je het een beetje koud lijkt te hebben. Vraag Spock maar om advies om de temperatuur in je cabine eens grondig op te stoken. Hij is als Vulcan een expert op het gebied van warmte." Dat laatste kwam er een beetje sarcastisch uit.

Teleurgesteld verliet ik de ziekenboeg. Ik ging bij Spock langs en vroeg: "Doctor McCoy zei dat je iets meer kon vertellen over het verhogen van de temperatuur in de cabines van het schip. Misschien krijg ik het dan wel warmer en heb ik minder nachtmerries." Geïrriteerd keek Spock mij aan. "Captain, u weet best wel hoe de temperatuur in een cabine geregeld wordt. Ik ben momenteel bezig met het bestuderen van de hoofdcomputer van het schip een paar dekken lager. Misschien zou het beter zijn als u zich meer voor de werking van het schip interesseerde. Een goede kapitein…" Ik knikte gelaten en zei: "Je hebt gelijk. En ik zal me verder niet zo aanstellen."

Toen ik de hoek omging liep ik Buffy Summers tegen het lijf. Na haar op de mond gekust te hebben vroeg ik: "Hoe is het met je Buffy?" Ze keek me schuin aan en vroeg: "Heb je nog nachtmerries?" Ik knikte bedrukt. Ze staarde even naar de grond en bekende toen: "Ik heb ze ook captain. Op de én of andere manier vang ook ik die dromen op, en dat kan maar één ding betekenen. Ze zijn paranormaal van aard." Ik huiverde en zei: "Maar in mijn wereld zijn spoken niet echt Buffy." Buffy lachte en zei: "Slayers ook niet captain. Ik stel voor dat we hier enkele experts bij halen. Tijdelijk natuurlijk. Je kunt ze aan boord halen, hun mening vragen en daarna nadat hun geheugen is gewist over deze episode ze weer naar hun eigen plaats en tijd terugbrengen." Ik knikte en zei: "Goed idee Buffy. Wie had je voor ogen?" Het meisje grijnsde en zei: "Wie denk je mijn captain? Mijn eigen Scooby Gang natuurlijk! We halen ze tijdelijk aan boord van de NIS Sunnydale en laten de natuur haar loop."
Ik dacht er even over na en zei: "Goed. Ik zal de Scoobies van jou jaar oppikken. Vlak na de strijd tegen de burgemeester."

De NIS Sunnydale opende een wormgat naar het jaar 1999 naar het plaatsje Sunnydale en de transporter haalde via dat wormgat een aantal mensen op die zeer nuttig konden zijn bij het oplossen van de zaak.
Verbaasd keken Rupert Giles, Xander Harris, Willow Rosenberg, Oz, Cordelia Chase en Angel om zich heen. Xander was de eerste die in staat was een woord uit te brengen: "Is Scotty in de buurt? Want ik denk verdomme dat we ergens opgestraald zijn."
Ik liep naar hen toe en zei: "Bijna goed Xander. Welkom aan boord van de NIS Sunnydale. Willow vroeg verbaasd: "Onze stad is een schip?" Oz schudde zijn hoofd en zei: "Ik denk van niet. Ik denk dat we op de een of andere manier in iemands fantasie terechtgekomen zijn." Giles knikte en merkte op: "Een soort demon die fantasiewensen vervuld. Misschien verwant aan Anyanka."
Ik schudde mijn hoofd en zei: "Ik ben geen demon meneer Giles. Mag ik mijn bemanning aan uw voorstellen: Mister Spock, doctor McCoy en Jadzia Dax, bekend van Star Trek, en Buffy Summers kennen jullie natuurlijk persoonlijk." Cordelia schoot uit haar slof en zei: "Buffy! Natuurlijk zitten we weer in moeilijkheden wegens Buffy Summers!"
Angel glimlachte naar Buffy en zei verlegen: "Hallo Buffy." Buffy weigerde hem aan te kijken. Het feit dat hij weg zou gaan uit Sunnydale deed nog steeds te veel pijn. Xander en Willow waren intussen naar haar toegelopen en omarmden haar. Xander bekeek haar eens goed en zei: "Zo Buff, je ziet er goed uit. Uitleg?" Buffy glimlachte verlegen en zei: "Ik ben niet precies jullie Buffy maar een soort kopie. Honderd procent identiek aan Buffy. Dat wil zeggen… Ik ben Buffy, maar niet jullie Buffy, maar tegelijkertijd ook weer wel."
Geïrriteerd zei Giles: "Ik zie dat jullie nog steeds een vreemde taal spreken. Goed onze Buffy is niet hier en toch ook weer wel. Captain, zijn wij originelen?" Ik knikte en zei: "Jullie zijn tijdelijk hier om een probleem op te lossen. Ik heb tijdelijk een soort denktank nodig om de oorzaak van mijn nachtmerries te achterhalen. Maar als jullie geen zin hebben om daarin mee te doen, dan even goede vrienden en dan stuur ik jullie terug."
Xander haalde zijn schouders op en zei: "Ik denk dat ik voor ons allen spreek als ik zeg dat waar er een Buffy is er ook een Scooby Gang bij haar hoort te zijn." Cordelia haalde haar neus op en zei: "Nog altijd de nutteloze charmeur Xander Harris…" Xander keek haar ongemakkelijk aan, maar toen hij zag dat ze plagend naar hem lachte glimlachte hij terug. Cordy was nog steeds geïrriteerd, maar was bereid om vrede met hem te sluiten. Ze zag hem nu positiever sinds hij die jurk voor haar had afbetaald.

Ik klapte in mijn handen en zei: "Ik heb de laatste tijd bepaalde nachtmerries en het voelt soms koud hier aan boord terwijl de temperatuur eigenlijk wel normaal is. Ik heb me laten onderzoeken, maar een normale oorzaak heb ik niet kunnen vinden. Buffy kwam toen op het idee om jullie erbij te halen om die oorzaak te achterhalen."
Ik wendde me tot de Starfleet officieren en zei: "Ik denk dat dit niet een zaak is waarbij jullie kunnen helpen. Ik denk dat jullie maar het beste weer kunnen doorgaan met hetgeen jullie mee bezig waren." Spock haalde een wenkbrauw op en zei: "Captain, ik denk dat hetgeen ik mee bezig was verband houdt met de problemen die u nu ervaart. Ook ik heb enige koude gevoeld. Specifiek in de hoofdcomputerkamer."
Giles wenkbrauw schoot ook omhoog en hij zei: "Fascinerend. Mogen wij daar misschien een kijkje nemen?" Ik knikte en gezamenlijk gingen we naar die ruimte.

De hoofdcomputerkamer was één van de grotere ruimtes aan boord van het schip.
In het midden stond een ring die opgebouwd was uit eenendertig aan elkaar gelaste bloedrode kubussen met elk een diameter van een meter. De één of andere kunstenaar had op de kubussen holografische foto's van gezichten geplaatst die zo echt leken dat het leek alsof eenendertig mensenhoofden in de kubussen geplaatst waren. De mensen die afgebeeld waren maakten allen een indruk alsof ze in een serene trance waren.
Spock nam het woord: "Dit hier, dames en heren, is de centrale eenheid van de hoofdcomputer van de NIS Sunnydale. Verborgen in de wanden van deze ruimte bevinden zich de handmatige bedieningspanelen die in geval van nood gebruikt kunnen worden." Willow staarde gefascineerd naar de ring. Ze nam een stap dichterbij en vroeg: "In geval van nood? Hoe wordt deze computer onder normale omstandigheden bediend?" Dax antwoordde: "Telepathische input." Willow deed een stapje terug en Xander sloeg een arm om haar heen. Aan Dax vroeg hij: "Eh, dat ding doet toch geen rare dingen? Zoals, o, wat zal ik zeggen, mensen overnemen of zo?" Dax schudde lachend haar hoofd: "Het is volkomen veilig meneer Harris." Xander keek haar sceptisch aan en merkte op: "Hmm, eerst zien dan geloven."
Giles klakte een paar keer met zijn tong en begon zijn bril af te poetsen. Aan mij vroeg hij: "U denkt dat het hier spookt? Kunt u me iets vertellen over de geschiedenis van het schip? De eerste bemanningsleden? Wie het gebouwd heeft? Dat soort informatie kan vitaal zijn."
Ik haalde mijn schouders op en zei: "Ik ken alleen de tussenpersonen denk ik. Maar de eigenlijke bouwers… Nee. Wij zijn overigens de eerste bemanning." Giles zette zijn bril terug op en zei: "We zullen een seance moeten houden. Om middernacht. We hebben ook bepaalde materialen nodig om, eh, contact op te nemen met de andere kant."

Dax glunderde en zei: "Ik sta eigenlijk wel open voor nieuwe ervaringen. Ik heb al van Buffy gehoord wat er bij dit soort dingen nodig is en al het nodige gerepliceerd. Kaarsen." Ik knikte haar dankbaar toe en zei: "Nu nog het tijdstip regelen." Ik wendde me tot de computer en dacht: "Laat het vijf minuten voor middernacht zijn." Ik zei hetzelfde hard op en Giles keek me verbaasd aan. "Captain, zo werkt het niet." Ik grijnsde naar hem en zei: "We zitten aan boord van een ruimteschip op miljoenen lichtjaren van de Aarde. Weten die spoken veel."
Giles keek me schuin aan en zei: "Wel, we kunnen het nu proberen denk ik." Tegen de rest zij hij: "Vorm een cirkel in het midden van die, eh, bloedrode ring daar. Mevrouw Dax, wilt u die kaarsen uitdelen die u daar bij u hebt?"

Enkele minuten later zaten we in de rode ring. Met mijn gedachten gaf ik de computer het bevel het licht te dimmen en Giles begon, geassisteerd door Willow, de nodige Latijnse spreuken op te dreunen.
Toen gebeurde het

Achter onze ruggen hoorden we eerst een zacht geluid. Verbaasd draaiden we ons om en zagen dat de levensechte gezichten op de kubussen ons aan begonnen te staren. Ze openden hun monden en fluisterden weer. Wat ze zeiden konden we niet verstaan.
Giles was volledig in zijn element en zei: "Spreekt luider. We kunnen jullie niet verstaan. Wat willen jullie?"
Eén van de gezichten kwam naar voren en ik kreeg een schok toen ik haar meende te herkennen. Het was het gezicht van de vrouw in mijn nachtmerrie. Haar prachtige golvende rode haren leken in een wind te wapperen die wij niet konden voelen. Haar schitterende groene ogen straalde droefheid uit. Ze deed me een beetje denken aan het personage Jean Grey uit de 'Uncanny X-Men' strips. Zachtjes fluisterde de mooie vrouw: "Mercedes."
Cordelia kreeg plotseling een ingeving: "Ah! Ik snap het al. Dat spook had tijdens haar leven een mercedes willen hebben en valt jullie nu lastig omdat ze tijdens dat leven te weinig therapie heeft gehad om zich er over heen te zetten!" Tegen het mooie roodharige spook zei ze: "Luister, ga gewoon verder, ga gewoon dat witte licht binnen en als je braaf geweest bent krijg je in de hemel vast die mercedes. Maar aan de andere kant als je…" Willow porde haar aan en zei: "Cordelia! Laat haar uitpraten." Cordelia keek Willow gekwetst aan maar zweeg. Xander haalde zijn wenkbrauwen op naar Buffy en zei glimlachte naar hem terug. Nog steeds dezelfde Cordy.

Het roodharige spook keek Cordelia geïrriteerd aan en zei: "Mercedes is mijn naam. Alsjeblieft geen grapjes daarover!" Cordelia haalde haar schouders op en zei zachtjes: "Sorry mevrouw het spook."
Ik besloot her woord te nemen: "Eh, Mercedes, wie bent u precies en wat wilt u?"
Mercedes keek mij zo boos aan dat ik bescherming zocht bij Buffy.
Met ijzige stem zei het spook: "Ik en mijn dertig vrienden werden door deze kubussen verslonden. Onze lichamen zijn nog steeds hier om de computer van de NIS Sunnydale van biologische componenten te voorzien. En onze geesten kunnen niet verder omdat de computer ons tegenhoud. Wij geesten worden hier als een soort loonslaven behandeld en we willen eindelijk onze vrijheid!"
Ik kreeg tranen in mijn ogen en zei: "Het spijt me Mercedes! Ik kan er ook niets aan doen. Jullie zijn van essentieel belang voor het voortbestaan van het schip! Jullie ZIJN de geest van het schip. Haar onderbewustzijn. Zonder jullie is er geen NIS Sunnydale!"
De andere geesten begonnen zich ook te roeren en begonnen door elkaar te schreeuwen.
Dax riep: "Orde!" Meteen werden ze stil en lieten Mercedes weer het woord voeren.
Mercedes haalde haar fraaie neusje voor me op en zei: "In dat geval gaan we in staking voor betere arbeidsvoorwaarden! Je zult je lessen leren 'baas'."
Mercedes begon te scanderen: "Staking! Staking! Staking!" De andere geesten namen de kreet over en al snel werden we bijna doof van het geluid van eenendertig opstandige doden.
Snel verlieten we de computerkamer.

Op de gang zag ik dat de Scoobies mij verwijtende blikken toewierpen.
Giles zei tegen me: "Waar u mee bezig bent is heel gevaarlijk om niet te zeggen onmenselijk. U moet die arme zielen laten gaan of hen betere omstandigheden aanbieden. Dit kan niet door de beugel captain!" Beschaamd staarde ik naar de grond. Wat moest ik nu doen? De NIS Sunnydale opgeven? Haar vernietigen opdat de eenendertig geesten verder konden? Het leek me uiteindelijk de enige oplossing.

De NIS Sunnydale las mijn gedachten en begon te schokken. Het schip wilde helemaal niet vernietigd worden! Ik zag tot mijn schrik dat er naast mij een wormgat begon te ontstaan. Het schip wilde mij wellicht van haar verbannen voordat ik het zelfvernietigingsmechanisme in werking zou kunnen zetten. Mijn bemanning en de Scoobies keken mij verschrikt aan toen ik het wormgat ingezogen werd naar de plaats waar ik ongetwijfeld de rest van mijn leven zou moeten doorbrengen.
Het schokken hield op en het geluid van de geesten verstomde. Cordelia keek de rest aan en zei: "Wel, het lijkt me dat dit probleem is opgelost." Tegen Dax specifiek zei ze: "Kunt u ons alstublieft terugbrengen naar waar we vandaan kwamen?"
Jadzia knikte bedroefd. Ze zou de Scooby Gang een geheugenwisbehandeling geven voor de tijd die ze hier hadden doorgebracht en hen daarna terugbrengen naar de stad Sunnydale.
En daarna zou de bemanning moeten beslissen wat er verder zou moeten gebeuren. De NIS Sunnydale vernietigen was geen optie, maar die geesten moesten ook geholpen worden.
En haar captain? In wat voor verschrikkelijk oord was hij wel niet terecht gekomen?

Het wormgat deponeerde mij in een warm zacht bed. De lucht geurde heerlijk en toen ik opstond zag ik dat ik in het gezelschap was van enkele tientallen bijzonder mooie vrouwen die slechts gekleed waren in een aantal lagen sluiers. Het was best een ruime zaal met veel kussens en lakens op de grond en machines van verschillende formaten stonden in het midden.

Degene die het dichts bij mij stond bleek een mooie roodharige vrouw te zijn die me wel een beetje deed denken aan Mary-Jane Watson-Parker uit de 'Spider-Man' strips. Goh, ik bofte wel vandaag! Vol verbazing vroeg ze: "Hoe komt u hier? Deze haremtoren is alleen bereikbaar via de teleportatiemachine. Ik neem aan dat u toestemming heeft want mannen mogen hier niet zomaar komen." Ik moest snel iets verzinnen. Iets zei mij dat als ik geen goed antwoord gaf ik wel eens ge xecuteerd zou kunnen worden. Ik zei zo vlot als ik maar kon: "Ik ben u nieuwe voetmasseur. Ik ben even hier gekomen met een, eh, externe teleportatiemachine, omdat die van u een tijdelijke storing heeft." Het angstzweet brak me uit en de vrouwen zagen het. Dreigend kwamen ze in mijn richting. De roodharige dame zei: "Ik denk dat u hier illegaal bent in deze toren. U beledigt daarmee de vrouwen van Gravelson Zirkon, de Overheer van Ner! Hij die de meest geniale leider is die de mensheid ooit heeft gekend. Hij die de meest glorieuze minnaar is van het universum!"
Ik stak mijn handen op ten teken van overgave en zei: "Goh, interessant om dat zo eens te vernemen, mevrouw, eh, mevrouw. Hoe is uw naam?" De roodharige vrouw deed nog een dreigende stap naar voren en zei met trots: "Madelina." Ik grijnsde. Ik kende de naam van mijn mooie tegenstandster. De strijd was half gewonnen! Madelina wendde zich tot haar collegae en zei: "Meiden, deze belediging kunnen we met gemak uitwissen. We gooien deze indringer uit onze toren!" Ik schreeuwde: "Wacht! Voordat jullie mij naar beneden smijten… Jullie zijn zo toegewijd aan die Overheer van jullie dat ik nieuwsgierig geworden ben. Voordat ik sterf wil ik weten wat voor man het is. Haalde hij bij de verkiezingen veel stemmen?" Madelina schaterde het uit en zei: "Democratie is voor watjes! Overheren van Ner wijzen hun eigen opvolger aan, of worden door hun opvolger gedood. Onze Overheer is een uiterst viriele man die alle mooie vrouwen heel gelukkig maakt. Zijn visie zal ons Imperium tot het machtigste imperium maken van het heelal. Onze oorlog met Zaaris is pas begonnen en nu reeds hebben we gehoord dat de voornaamste werelden van Zaaris vernietigd zijn. en… Zaaris zal van ons zijn en ook alle mooie vrouwen van Zaaris zal hij gelukkig maken en…." Een gong klonk.

De dames gingen spontaan zitten en keken naar een machine die naar ik vermoedde hun teleportatiemachine was. Madelina hief haar armen op en boog zo gestrekt mogelijk in de richting van de machine. Enkele dames begonnen zachtjes te giechelen van vreugde toen de Overheer uit de machine stapte. Het was een buitengewoon forse kerel die vol zelfvertrouwen door de zaal schreed. Hij was van het type spieren op zijn spieren.
Hij glimlachte naar zijn vrouwen en zij keken verlangend naar hem. Hij zei tegen hen: "De oorlog gaat niet precies zoals ik wil. Ik verwacht dat jullie mij zullen troosten en…" Hij had mij gezien. Ik klapte in mijn handen en zei: "Gegroet Overheer, ik ben de nieuwe voetmasseur van…" Hij was zo onbeschaafd dat hij mij niet uit liet praten. Hij zei: "Wie ben jij? En kom niet bij mij aan met dat verhaal over een masseur. Dat is een taak die ikzelf met genoegen vervul. Laat niemand beweren dat ik niet goed voor mijn vrouwen ben."
Ik grijnsde en zei: "Nee natuurlijk niet uwe doorluchtige hoogheid. Ik ben de captain van de NIS Sunnydale en ik ben hier min of meer…" Weer liet de man mij niet uitpraten. Hij zei: "Ben je soms een agent van Zaaris? Ben jij mede verantwoordelijk voor het huidige verloop van de oorlog? Ben jij hier om mijn vrouwen te beschadigen om zo mij te pesten?" Hij kwam op mij af en sloeg me met de buitenkant van zijn rechterhand. Woedend zei de Overheer van Ner: "Alles ging goed in de eerste dagen van de oorlog. Planeten en vloten werden vernietigd en op de bezette werelden vloeide het bloed van de vijand rijkelijk. Maar plotseling in een minuut tijd herstelde een half uur geleden een onbekende macht alles. Gelukkig ook onze eigen troepen, maar misschien is dat ook een truc." Hij kreeg een dromerige gelaatsuitdrukking en zei schor: "Och, het was toch zo mooi. Ik heb mijn bibliotheekcomputer bevolen een filmpje op te slaan waarin te zien is hoe zo'n burger van een planeet in het rijk van Zaaris afgeslacht wordt door én van mijn mooie kunstmatige demonen. Het is precies op het moment dat die mysterieuze macht toesloeg. Ik zie die burger eerst sterven, en dan zie ik hoe zijn organen en zijn bloed weer terug in zijn lichaam vloeien en hoe de wonden zich dichten. Mijn arme demon blijft maar toeslaan en toeslaan, maar telkens gebeurt hetzelfde." Verontwaardigd wees hij naar het plafond. "En in de ruimte is het van hetzelfde laken een pak! Mijn machtige schepen schieten op alles wat beweegt, maar zodra we iets vernietigen zie ik de brokken weer bij elkaar komen. Het is om gek van te worden!"
Ik knikte begrijpend en zei: "Klinkt als een fenomeen dat ik ken uit een aflevering van Star Trek. 'Day of the Dove'. Kirk vangt een stel Klingons die losgeraken aan boord van zijn schip, en er is een vreemd energiewezen dat een oorlog gaande houdt terwijl het telkens dodelijke wonden geneest. U hebt er duidelijk last van op grotere schaal."
De Overheer kwam dreigend op mij af en de mooie harem dames maakten dat ze uit zijn buurt kwamen. Kennelijk hadden ze hem eerder in een dergelijke bui gezien.
Dreigend zei hij: "Jij weet dus echt dat er een oorlog bezig is waarin niemand sterft. Bovendien heeft mijn vijand de beschikking gekregen over bepaalde gevoelige informatie. Informatie die ze nu aan het uitbuiten is. Jij bent mijn vijand, jij 'captain van de NIS Sunnydale'! Ik ga je persoonlijk vangen en ik zal erbij zijn als ze je folteren en onder Dominantie brengen. Ik zal te weten komen hoe de vork in de steel zit en ik zal er een eind aan maken. Ik zal niet rusten tot elke Zaarissiaan is gedood!"

Ik verkeerde nu echt in moeilijkheden. Koortsachtig dacht ik na en besloot mijn mening over deze zaak maar uit te zingen: "All we are saying, is give peace a chance!" De strategie werkte niet. Dan maar het tweede plan.
Ik rende de zaal door op zoek naar een uitgang. Maar die was er niet. Niet één die ik gebruiken kon althans. Het pad naar de teleportatiemachine was versperd door de dames en deuren waren er niet. Er was alleen het balkon.
Toen ik dat bereikte staarde ik in een heel diepe afgrond. In gedachten sloeg ik mij voor mijn hoofd. Madelina had gesproken over een toren. In de buurt zag ik nog tientallen andere torens, maar die waren te ver weg om naar toe te springen. Niet dat ik zo'n atleet was.

De Overheer was nu bijna bij me. Ik staarde hem met afgrijzen aan. Wat zagen die dames in hem? Mijn laatste uur had geslagen. Voor me een menselijke berg spieren en achter me een dodelijke afgrond. Afgrond… De oplossing stond mij voor ogen. Ik hoopte dat de miraculeuze genezingen in deze oorlog echt alleen verband hielden met al die specifieke oorlogshandelingen en niet met willekeurige ongelukken.
Snel zei ik tegen de Overheer: "Je krijgt me toch nooit te pakken dikzak!" Blind van woede wilde de Overheer mij in zijn machtige armen sluiten. Mijn reflexen waren sneller. Snel dook ik weg en maakte dankbaar gebruik van het momentum van mijn tegenstander toen ik hem dat extra zetje gaf dat hij nodig had. Het woedend brullen van de Overheer veranderde in een keffertjesachtige gil toen hij over het balkon zeilde de diepte in.
Ik keek hem na en zag dat zijn val nog wel een tijdje zou duren. Wellicht een volle minuut aangezien de toren ongeveer 20 kilometer hoog was en Ner een soortgelijke zwaartekracht had als de Aarde. Deed me denken aan de aflevering 'The Cloud Minders' van Star Trek.

Verschrikt keek ik om toen een zachte hand mijn schouder beroerde. Dat waren natuurlijk die dames die hun Overheer wilden gaan wreken! Madelina glimlachte verleidelijk naar me en zei: "U bent een man, en als een echte man heeft u uw voorganger in een eerlijk gevecht verslagen. U bent nu de Overheer van Ner en wij behoren u toe." De aanwezige dames gingen op hun knieën zitten en bogen nederig hun hoofd.
Mijn eigen hoofd begon rood te worden. Ik was nu plotseling de absolute heerser geworden over een machtig sterrenrijk! En die dames waren wel heel erg mooi…
Maar er waren belangrijkere dingen. Die oorlog moest gestopt worden.
Ik zei tegen Madelina: "Mooie vrouw, open voor mij een communicatie kanaal naar mijn strijdkrachten en mijn administratie. Ik heb iets belangrijks te vertellen voor het hele rijk van Ner." Madelina bloosde en haastte zich om mij te gehoorzamen.
Even later stond ik in verbinding met de instanties waar ik om gevraagd had. Plechtig zei ik: "Hoort mij aan want ik ben uw Overheer! Vanaf dit moment zullen alle oorlogshandelingen eindigen. Laat alle troepen zich terugtrekken en laat alle schepen naar hun bases terugkeren." De harem vrouwen keken mij met een mengeling van angst en afschuw aan. Dat waren ze helemaal niet gewend. Ik vervolgde mijn toespraak, sterk ge nspireerd door hun schoonheid: "Vanaf nu zal het credo gelden: "Let love rule!" Ik knipoogde naar Madelina en nam haar in mijn armen. Ik fluisterde tegen haar: "En zo zit dat. Ik ga voor vrede zorgen en democratie brengen. Dat zal Ner goed doen. Geloof me maar mijn lieve Madelina. Het is wel geen volmaakt systeem, maar het is wel het minst slechte." Ik zag in haar ogen dat ze me geloofde. Wel, het was dat of ze zou dat gedaan hebben bij alles wat ik zei omdat ik haar Overheer was.
Vurig hoopte ik op het eerste. Toen ik haar kuste wist ik het zeker. Het zat goed met haar en als zij overtuigd was zou het met de rest van Ner ook goed komen.

Ik liet haar weer los en wilde verder gaan met omarmen van de andere dames toen ik zag dat een wormgat aan het ontstaan was op de plaats waar ik de zaal was binnengekomen. De NIS Sunnydale wilde mij terugnemen. Hoopte ik. En tegelijkertijd ook weer niet. De omgeving hier was spectaculair mooi. Maar ik had mijn plichten tegenover de bemanning van mijn schip. Ik had hen immers persoonlijk gedupliceerd en aan boord gehaald.
Snel trok ik Madelina weer in mijn armen en zei om mijn toespraak af te ronden: "Ik moet nu helaas gaan. Mijn plicht brengt mij naar elders. Maar ik ga nu mijn opvolging regelen. Tot nu toe was het altijd een man die Overheer werd, of door aanwijzing, of door moord. Dat gaat nu anders worden. Hierbij benoem ik de bloedmooie Madelina tot Overvrouw, eh wat klinkt dat toch vreemd, eh, tot keizerin van Ner! Zij zal jullie leiden naar vrede en welvaart." Ik fluisterde in haar fraaie oortje: "Ik geloof in je Madelina." Ik kuste haar voor een laatste keer en sprong het wormgat in.

Madelina stond te trillen op haar benen en haar vroegere collegae knielden uit respect voor haar neer. Wat moest ze nu doen? De captain van de NIS Sunnydale had gezegd dat hij in haar geloofde. Ze zou alles in haar macht doen om zijn wensen te vervullen.

Ik was weer aan boord van mijn schip. De Scooby Gang was reeds vertrokken en ik besloot om de spoken in de computerkamer weer een bezoek te brengen.
Voor de kubus van Mercedes gezeten zei ik: "Dank je dat ik weer aan boord mocht komen."
Mercedes lachte naar me en zei: "Wij stuurden je weg naar een missie in het heelal waar wij geboren zijn en je hebt de missie volbracht. Er is nu vrede daar." Ik lachte voorzichtig en zei: "Dus, alles is nu goed tussen ons? Geen staking meer?" Mercedes schoot in de lach en zei: "Er is nog altijd de kwestie van de arbeidsvoorwaarden, captain. Wij willen meer zijn dan gewone loonslaven in deze systemen. Wij willen het laatste woord hebben in bepaalde zaken die belangrijk zijn." Ik vroeg: "De welke? Zeg het maar!" Mercedes antwoordde: "Telkens als er iets is dat ons niet bevalt, zullen we ingrijpen. We zullen het zo min mogelijk doen, maar soms kan dat vreemde dingen voor jou en je bemanning opleveren. Stem je daarin toe?"
Ik knikte. Mercedes keek mij goedkeurend aan en zei: "Goed, ik dacht wel dat we tot een vergelijk zouden komen. De telepathische systemen vertellen mij overigens iets heel interessants over jou." Ik keek haar niet begrijpend aan. Ze vervolgde: "Je zei tegen die Madelina, en toevallig is dat ook mijn tweede doopnaam, dat je een voetmasseur was."
Tot mijn verbazing zag ik plotseling onder haar hoofd een tweetal fraaie vrouwenbenen uit de kubus tevoorschijn komen. Mercedes keek me eens poeslief aan en vroeg heel verleidelijk: "Wil jij even mijn voeten masseren?"

NIS Sunnydale II: Sooner or later.*** ***Fanfics*** ***Tijdlijnen. Timelines.

Dominantie*** *** *** *** Tijdlijnen. Timelines.