NIS Sunnydale V: De Voetmasseur.*** ***Fanfics*** *** Tijdlijnen. Timelines.
De NIS Sunnydale had een willekeurig wormgat geopend en arriveerde in een nogal chaotisch uitziende dimensie met rode en zwarte vlekken. Ik herkende deze ruimte en mijn veiligheidsofficier Buffy wist ook waar we waren. Ze grinnikte en zei: "Dit is het B5 universum niet waar?" Ik grijnsde terug en knikte.
Plotseling dook er voor het schip een onheilspellend gevaarte op. Het leek op een reusachtige spin of een krab. Onmiddellijk voelde ik een druk in mijn geest die gelukkig snel werd gedempt door het telepathische communicatiesysteem van de Sunnydale. Via dat systeem nam ik met de Shadows contact op. "Scheert u zich weg en bemoeit u zich niet met ons. We hebben, eh, corbomite aan boort en dat betekent dat een ieder die op ons vuurt de energie in een vernietigende veelvoud terug rond zijn oren krijgt". Spock haalde een wenkbrauw op. "Kennelijk heeft onze captain geleerd van Jim doctor. Wie zijn die Shadows eigenlijk?" McCoy gromde en zei: "Hoe moet ik dat weten? Dit is ook niet mijn universum!" Dax glimlachte en merkte op: "De Shadows waren een rock-band uit de twintigste eeuw. Ze waren onder andere een begeleidingsgroep van Cliff Richard en stonden bekend om hun uitvoering van de 'James Bond' thema muziek". De twee voormalige Enterprise officieren keken haar verbaasd aan. Waar had ze het over? Dax haalde haar schouders op en zei verontschuldigend: "Eén van mijn vorige hosts heeft erover gelezen." Buffy kuchte even om de aandacht te trekken en vroeg poeslief aan mij: "Lieve captain, mag ik alstublieft wat nieuwe technieken uitproberen?" Vol vertrouwen knipoogde ik naar haar.
Het Shadow schip maakte de fatale vergissing om te vuren op een schip dat in staat was wormgaten te produceren, en dat bovendien ook nog Buffy Summers aan boord had. De krachtige energiestraal werd opgevangen in een wormgat en werd omgeleid naar een plek binnen het Shadow schip zelf dat zo aardig was om daarna prompt te exploderen. Buffy grijnsde: "Dat zal ze leren!" Spock merkte droogjes op: "Leren is voor hen onmogelijk Buffy, ze zijn er niet meer." Buffy grimaste tegen hem en zei: "Je klinkt al bijna zo sarcastisch als Giles." Spocks wenkbrauw schoot weer omhoog en hij wende zich tot zijn science station. Het meisje kon zo verschrikkelijk onlogisch uit de hoek komen.
Vanuit de diepten van de hyperruimte verscheen een klein ruimteschip. Buffy en ik herkenden het ding meteen als een Starfury. Vlak voor het scheepje ontstond plotseling een trechtervormige energiekolk die leidde tot de normale ruimte. De Sunnydale maakte meteen van de mogelijkheid gebruik en bevond zich kort daarna in een baan rond het ruimtestation Babylon 5. Spock keurde het station nauwelijks een blik waardig maar concentreerde zich op zijn instrumenten. "Captain, redelijk primitieve technologie. Zwaartekracht wordt niet kunstmatig opgewekt maar gesimuleerd door centrifugale kracht. In ons universum, dat zich toch ook in een 23ste eeuw bevind worden betere stations gebouwd." Toen hij zag dat we hem verbaasd aankeken merkte hij op: "Logica dicteert natuurlijk ook dat het mogelijk is dat zij op andere terreinen verder zijn dan wij." Ik knikte en zei: "Laten we eens een bezoekje gaan brengen. Buffy, jij en Spock gaan met me mee." Buffy straalde van plezier en Spock maakte zelfs een enigszins tevreden indruk. Een wormgat deponeerde ons enige tijd later in de ontvangsthal van het station. We troffen het, want zeer toevallig waren enkele hoofdofficieren en ambassadeurs daar aanwezig. Niet als groep als zodanig, want de aanwezigen waren voortdurend bezig zich te verplaatsen naar hun diverse bestemmingen. Uiteraard kwamen we er niet ongemerkt aan. Een reusachtig insect (het leek wel een sprinkhaan) leek enig misbaar te maken. Buffy wilde meteen in actie komen nadat ze "Miss French???" riep, maar gelukkig kon en mocht ik haar vastgrijpen. Zachtjes fluisterde ik in haar oor: "Nee, dat is één van die ambassadeurs Buffy." Het meisje ontspande zich en zei: "O, ja…. Je hebt gelijk." Veiligheidsofficier Michael Garibaldi was niet ontspannen. Hij richtte zijn wapen onmiddellijk op ons en vroeg bits: "Wie zijn jullie en wat doen jullie hier? Nog één zo'n verkeerde beweging en jullie zijn toast!" Commandant Jeffrey Sinclair keek geamuseerd toe en merkte op: "Michael, ik denk niet dat ze gevaar opleveren. Maar ik wil wel weten wat ze hier komen doen." Ik glimlachte beleefd en zei: "Ik ben de captain van de NIS Sunnydale, een schip met een wormgataandrijving. Dit zijn met metgezellen Buffy Summers en Spock. Wij komen in vrede en in nieuwsgierigheid."
Een vrouwelijke Starfury piloot kwam op ons af en ik vermoedde dat het haar Starfury was geweest die we gezien hadden daar buiten. Tot mijn genoegen bleek het te gaan om Susan Ivanova. Ik grijnsde op stompzinnig verliefde wijze naar haar hetgeen me een stomp van Buffy opleverde. Ze siste me toe: "Gedraag je toch in het bijzijn van dames…. captain." Ik boog verontschuldigend mijn hoofd maar Susan liep me straal voorbij. Ze had me niet eens echt opgemerkt. Ze had iemand anders gezien. Een man die haar diep emotioneerde. "Wat doe jij weer hier verdomme?"
We draaiden ons om en ik zag een man, nauwelijks groter dan ikzelf, flauw glimlachen. Spock merkte op: "Vreemd. Die man lijkt op Ensign Chekov, maar dan ouder. Is dit mogelijk echt een parallel universum van het mijne?" Ik schudde ontkennend mijn hoofd. Alfred Bester glimlachte minzaam en zei tegen Ivanova: "Ik ben hier op een missie voor het Psi-Corps en ik…" Nu pas richtte hij zijn aandacht op ons. Zijn gezichtsuitdrukking veranderde. "Wie zijn jullie? Waarom kan ik jullie gedachten niet lezen?" Ik vond dat die vraag over wie we wel waren nu wel te vaak gesteld was en hield mijn kiezen op elkaar." Spock antwoordde voor ons: "Wij behoren tot het schip de Sunnydale en we staan voortdurend al telepathisch met het schip in contact. Mogelijkerwijs is dat de oorzaak dat u ons niet kunt scannen. Persoonlijk vind ik het ook onbehoorlijk dat u ons zomaar probeert te lezen. Duidelijk een schending van de privacy. Bijzonder onsmakelijk." Bester richtte zich nu op Sinclair: "Commandant, dit zijn zeer waarschijnlijk gevaarlijke individuen. Mogelijk telepaten die aan onze aandacht ontsnapt zijn. Als vertegenwoordiger van Psi-corps eis ik hier jurisdictie op en u weet dat ik dat mag. Ik ga ze nu meenemen!" Ruw wilde Bester Spock meesleuren, maar het leek alsof hij de rots van Gibraltar te pakken had gekregen. Spock zuchtte diep en schudde zijn hoofd. "Zeer primitief gedrag meneer Bester. Ik kan u verzekeren dat we geen enkel gevaar opleveren." Plotseling vertrok Spocks gelaat van de pijn. Bester was bezig met een zeer diepe gedachtenscan en het was hem dit keer gelukt om door het telepathische schild van de Sunnydale door te dringen. Buffy en ik wilden Spock te hulp schieten maar Spock gaf er blijk van zelf de zaak te kunnen oplossen. Hij plaatste zijn handen op strategische plaatsen op Besters gezicht en zei met dwingende stem: "Mijn geest naar uw geest. Ik ben Spock. Ik ben Bester. Wij zijn…" Bester liet Spock los en gilde het uit van de pijn. Spock was weer de kalmte zelf en merkte droogjes op: "Hmm, hij gilt zelfs als Mister Chekov. Onze Chekov echter is een goed en fatsoenlijk officier. Als men zo naar de situatie kijkt lijkt de heer Bester helemaal niet op hem." De officieren van Babylon 5 hadden de 'strijd' op een afstandje gevolgd en keken lichtelijk geamuseerd naar een nog steeds van pijn kronkelende Bester. Michael vroeg: "Zeg, jullie bevallen me wel. Kunnen jullie een tijdje blijven?" Sinclair knikte en zei: "Van mij mag het. Iets zegt me dat we veel van elkaar kunnen leren. Parallelle universa zijn zeer fascinerend." Spock beaamde dat. "Fascinerend is een term die ook ik in een dergelijke situatie zou gebruiken." Bester was intussen van de pijn bekomen en riep: "Jullie zullen hiervoor boeten! Jullie allemaal! Ik zal terugkeren met meer agenten." Susan keek hem ge rriteerd aan en zei tegen haar commandant: "Ik vrees dat Bester hier inderdaad jurisdictie heeft Jeff, maar als het aan mij ligt mogen de gasten blijven. Al is het alleen maar om Bester te pesten." Alfred Bester zelf vertrok met een zo waardig mogelijke snelheid. Hij zou inderdaad terugkeren en veel ellende met zich meebrengen. En wij? Wij bleven nog enkele dagen om van het station te genieten. Ik had zelfs het genoegen Susan Ivanova beter te leren kennen tot wederzijds genoegen.
Op een gegeven moment was het helaas tijd om weer te gaan. Mijn bemanning was reeds teruggekeerd naar de Sunnydale en ik nam afscheid van Susan. Ik kuste haar teder en fluisterde in haar oor: "Naar ik hoop tot ziens Susan." Ik hoopte vurig dat Buffy en Dax nooit te weten zouden komen dat ik hen bedrogen had met Susan Ivanova. Het zou hun harten breken en vervolgens mijn botten. Ik wendde me tot mijn schip en riep: "Activeer het wormgat om me aan boort te brengen." Voor me verscheen de energiemassa die me naar mijn schip zou brengen. Ik wierp een laatste blik op een nog blozende Ivanova en stapte het wormgat in. En toen ging het mis… Een vreemde blauwe gloed wervelde om mijn lichaam en het laatste wat ik op B5 zag was hoe een verschrikte Susan Ivanova de lakens van het bed om haar heen sloeg.
Aan boord van de Sunnydale werkten Spock en Dax koortsachtig om achter de oorzaak van de problemen te komen. McCoy ijsbeerde en vroeg zich af of hij in staat zou zijn eventuele nadelige effecten van het wormgat teniet te doen. Buffy sloot haar ogen en hoopte haar captain weer te zien. Dax slaakte een zucht van verlichting toen een figuur zich eindelijk vanuit het niets begon te manifesteren. Maar het was niet hun captain. Een bijzonder vreemd uitziende man stond voor hen. Zijn voorhoofd was op een vreemde manier gerimpeld en zijn bovenste hoektanden waren lang en puntig. Buffy aarzelde geen moment en haalde Mister Pointy te voorschijn. Met een ongelooflijke snelheid en kracht plantte ze haar staak in de hartstreek van de indringer. De indringer lachte en trok de staak uit zijn borst. Smalend zei hij: "Bij een menselijke vampier zou dit wellicht gewerkt hebben, maar ik ben niet geheel een menselijke vampier, maar slechts een beetje. Mijn hart zit op de plaats waar bij mensen de lever zit. Mag ik mij alstublieft aan jullie voorstellen. Ik ben een man van rijkdom en smaak. Mijn naam is Doctor Zeppo Alexander Dunsel en ik ben hier om het schip over te nemen. Ik heb er recht op. Ik zal ook het genoegen smaken om Buffy te bezitten omdat ik haar al zolang wil hebben en…" Hij kon zijn zin niet afmaken omdat Buffy, gulle meid die ze was, hem eerst een knietje gaf en vervolgens een kopstoot. Nadat Zeppo enigszins weer bij zijn positieven was gekomen zag hij McCoy over hem heengebogen staan en hem vermanend toespreken. "Jongen toch, zo spreek je toch niet over je voorouder." Zeppo Dunsel keek hem verbaasd aan en vroeg: "Huh?" McCoy schudde zijn hoofd en zei: "Je moet je genealogie toch eens beter kennen jongen. Mijn tricorder zegt me dat Buffy één van jouw voorouders is." Buffy trok een vies gezicht. Dunsel staarde voor zich uit en zei: "De verhalen zijn dus waar. Ik wilde het nooit geloven, maar het is waar!" Dax maande hem: "Vertel!"
Zeppo Dunsel schraapte zijn keel en zei: "Het is inderdaad waar zo blijkt nu. Buffy, mijn excuses. Ik heb altijd gedacht dat mijn grootouders pure personen waren. Een echte Vulcan, Klingon, Ferengi en Tellarite. Maar er waren geruchten dat ook anderen mijn voorouders waren. Ik weet zelfs concrete namen. Ja, de waarheid is nu boven water gekomen. Ik ben een afstammeling van Buffy Ann Summers en Alexander Lavelle Harris!" Buffy schoot spontaan in de lach. "Xander?!? Ik zie hem meer als een broer." Dax schudde haar hoofd en merkte op: "Parallel universum waarschijnlijk. Mijn sensoren wijzen op diverse quantum fluctuaties. Heel veel zelfs." Dunsel knikte en ging verder: "Andere voorouders van mij zijn Spock, Saavik, Jadzia Dax en Leonard McCoy, om enkelen te noemen." Hij grijnsde verlegen. Spock was bleek geworden en een seconde lang was zelfs verbijstering op zijn gezicht te lezen. Eén seconde slechts. Hij vroeg: "Hoe kwam u eigenlijk hier en waar is onze captain." Dunsel haalde zijn schouders op en zei: "Via een wormgat die ik zelf schiep. Ik wilde niet dat jullie captain verloren ging, dat is de schuld van weer een ander wormgat dat toevallig onze wormgaten kruiste. Sorry." Toen Dax dat hoorde controleerde ze onmiddellijk het instrumentarium dat de wormgaten van de Sunnydale aanstuurde. "Ooo! Moeilijkheden jongens. Elk moment kan dit schip onstabiel worden door deze samenloop van omstandigheden. We zullen snel het schip moeten evacueren. Maakt niet uit waar we heen gaan zolang wij zelf maar een veilige bestemming kiezen, maar we moeten van dit schip af. Want anders zal het schip de keuze voor ons maken en ons deponeren op waarschijnlijk zeer onleefbare plaatsen. Ik zal ons onmiddellijk in veiligheid brengen." De anderen begrepen dat het menens was en even later was de NIS Sunnydale een spookschip dat doelloos door het heelal dwaalde.
De vreemde blauwe gloed trok weg en ik stapte uit een verticaal zwembad. Daar leek het tenminste op. Links en rechts van me waren leden van een team genaamd SG-1. Voor me stond een redelijk kale generaal met een hele horde uiterst serieus kijkende mannen die allemaal een automatisch geweer op me gericht hadden. De kale generaal vroeg:"Wie in naam van de hel ben jij nu weer? Een agent van Apophis?" Kolonel Jack O'Neill schudde zijn hoofd en wendde zich tot Teal'c: "Teal'c heeft deze meneer kaartjes gekocht voor deze trein?" De Jaffa schudde zijn hoofd en zei droogjes: "Nee O'Neill. Deze man heeft hier niets aangeschaft." Jack keek me aan, maar adresseerde zijn generaal: "Generaal Hammond, ik weet niet wie dat is, maar laat hem maar door doc Fraiser onderzoeken." Ik keek hem vragend aan en vroeg: "Naar ik hoop die leuke brunette van jullie, en niet die enge psychiater?" De kolonel keek me met samengeknepen ogen aan en vroeg op dringende wijze: "Wat? Hoe weet jij zoveel van ons?" Ik haalde mijn schouders op en zei: "Ik ben een fan, zonder meer. Ik zeg altijd maar: GO! SG-1!" Sam Carter grinnikte maar trok haar gezicht in de plooi toen ze zag dat Hammond haar vermanend aankeek. Daniel Jackson zette zijn bril af en weer op en vroeg nieuwsgierig: "Eh, jij… Wie ben je?" Ik stelde me voor als de captain van de NIS Sunnydale, hetgeen hen natuurlijk niets zei.
Nadat Janet Fraiser klaar was met haar onderzoek vroeg ik speels: "Mag ik u nu onderzoeken?" Ze rolde met haar ogen en gaf mijn bewakers het bevel mij weer weg te voeren. Ik werd voor Hammond en O'Neill geleid en de generaal zei tegen me: "We hebben een achtergrond check gedaan en het blijkt dat u een ongevaarlijk individu bent. Wij zullen u laten gaan, maar u moet wel een geheimhoudingsclausule tekenen. Ga heen!"
En zo geschiedde het. Ik was mijn schip kwijt en later kwam ik te weten dat mijn schip haar bemanning kwijt was geraakt. Ik was weer thuis en had veel om over na te denken.
Waar zou de NIS Sunnydale nu zijn, daar op drift en oncontroleerbaar in de oneindigheid van het Science Fiction Multi-Multiversum?
NIS Sunnydale III: De terugkeer van de NIS Sunnydale.*** ***Fanfics*** *** Tijdlijnen. Timelines.