Bestemming*** ***Venster op de verbeelding *** *** Tijdlijnen. Timelines.

Warmte.

Oorspronkelijk: 2003.

Kapitein Vanderhof Stolk voelde zich gelukkig. Hij zat te genieten van een heerlijk ontbijt en van het uitzicht dat zijn bloedmooie vrouw Kathleen hem bood. Blozend keek ze naar hem op en zei: "Je zit me net aan te kijken of ik nog maar pas je vrouw ben. En dat doe je elke ochtend al tien jaar lang. Je verwendt me Van." Schor zei Stolk: "Je bent het waard Kathleen. Ik heb het met je getroffen." Hij sneed een boterham en een ander onderwerp aan: "Leuk verjaardagsfeestje was dat trouwens gisteren. Goh, de kleine Vicky is twintig geworden. Waar blijft de tijd." Plotseling kreeg hij een sombere gelaatsuitdrukking. Zijn vrouw vroeg bezorgd: "Wat is er?" Vanderhof keek haar bedroefd aan en merkte op: "Het is vandaag exact vijftien jaar geleden sinds de 'Arrow' vast kwam te zitten in deze hyperruimte." Kathleen schudde haar hoofd en zei: "Daar ben ik juist heel dankbaar voor." Toen ze zijn vragende blik zag verklaarde ze: "Er waren eens 22 bloedmooie jonge vrouwen die natuurkunde hadden gestudeerd en als hobby de verering van Trent Kegarson hadden. Op een kwade dag bleek echter dat één van hen een helse feeks was die deze onschuldige zielen in gijzeling had genomen en er voor verantwoordelijk was dat ze bijna stierven. Maar gelukkig was daar een koene ridder in een glanzend ruimteschip die zijn hand over zijn hart streek en de mooie jonkvrouwen redde. Zie je Vanderhof Stolk van me: Ik ben blij dat we elkaar zo heb leren kennen." Ze boog zich voorover en kuste hem op zijn mond. "En onze kleine Michelle zou niet geboren zijn als jij mij niet had ontmoet." voegde ze eraan toe. "Je hebt gelijk schat," fluisterde de kapitein van de 'Arrow'. Hij hield ook veel van zijn dochtertje. Michelle was nu acht en daarmee even oud als de tweede dochter van Balthasar en Rachel Vance. De kleine Kimberly had het uiterlijk van Rachel en de hersens van haar vader. Meer kinderen waren er nog niet aan boord van de 'Arrow' geboren en dat was maar goed ook. De ruimte was toch al krap aan boord.

Na het ontbijt betrad Vanderhof zijn brug. Het was een belangrijke dag vandaag. Al die intelligente geesten aan boord, en dat waren zowel zijn eigen wetenschappers als de vrouwen die ze ongeveer vijftien jaar geleden hadden gered, hadden naar dit moment toegewerkt.
De afgelopen jaren hadden ze van de schaarse materialen die ze over hadden relatief primitieve ruimtesondes gemaakt en die in diverse richtingen afgevuurd. Daarmee hadden ze meer inzicht gekregen in de structuur van deze dimensie en de relatie ervan tot hun eigen normale universum. Conny van Vogt had als wetenschapsofficier het één en ander gecoördineerd en had samen met Jules van Vogt een model opgesteld waarmee men de 'Arrow' door deze ruimte zou kunnen navigeren. En als de volgende test goed zou verlopen zou men misschien zelfs kunnen terugkeren naar hun eigen universum. Men zou dan in feite een soort primitief hyperruimtesysteem hebben waarmee men nog beter SDL vluchten zou kunnen ondernemen dan met hun reguliere Parker-Vance aandrijving. Wel tot honderd keer sneller.

De kapitein ging in zijn stoel zitten en knikte naar zijn eerste officier. Mercedes Harrison-Heinlein knikte terug en vroeg aan de communicatieofficier: "Is de intercom gereed? De kapitein zal nu snel het bevel geven." Angelina Nash knikte glunderend en zei: "Ja, mevrouw. Ik heb contact opgenomen met alle secties. Iedereen is er klaar voor."
Stolk schraapte zijn keel en zei: "Dit is de kapitein. Bij dezen wilde ik u bedanken voor al het goede werk dat u hebt verricht. Het heeft geleid tot deze test en als het gaat zoals we denken en hopen dat het zal gaan zullen wij nu na vijftien jaar terugkeren naar ons eigen universum en onze eigen Aarde. Mocht het niet lukken, dan zullen we niet bij de pakken neer gaan zitten, maar gewoon verder gaan totdat we niet meer verder kunnen gaan. We geven nooit de moed op: Dat is niet onze stijl. Nogmaals bedankt mensen. En zet jullie schrap. Het zou wel eens een ruige rit kunnen worden! Stolk uit."

Conny van Vogt-Whedon-Roddenberry glimlachte naar haar man en zei: "Eens kijken of onze plannetjes gaan lukken navigatie jongen. Als het mis gaat is het natuurlijk jouw fout, maar dan zitten wij natuurlijk met de gebakken peren." Jules wierp terug: "Komt u me dan persoonlijk straffen?"
De kapitein schraapte zijn keel en vroeg: "Klaar met dat geflirt van jullie? Houd je klaar voor de test." Conny rolde met haar ogen en lachte naar haar man.

Stolk moest inwendig grinniken. Een beetje spanning ontladen was altijd goed voor de ziel vond hij. Maar nu was er genoeg ontladen. Nu was het tijd voor actie.
Hij wendde zich tot Tim Pilot en zei: "Meneer Pilot, activeer de stuwers en manoeuvreer het schip voorzichtig in de richting die Van Vogt aangaf."

Zonder te antwoorden zette Tim het schip in beweging en hij voelde de spanning op de brug weer stijgen. De kapitein wierp een blik naar Conny en zag dat ze bezig was samen met Jules een aantal coôrdinaten in te voeren in de navigatiecomputer. Edgar Godwin kwam naast hem staan en keek over hun schouders mee. Van tijd tot tijd nam hij contact op met zijn chef Mary Wells die één ander natuurlijk ook kon volgen via haar eigen systemen in de machinekamer.
Op het juiste moment activeerden zich volautomatisch een aantal energie generatoren. Tim zag het en knikte tevreden. "Systemen gereed kapitein," was zijn enige commentaar.
Kapitein Stolk wreef over zijn kin en gaf het definitieve bevel: "Activeer de verbeterde Parker-Vance aandrijving nú!"

Een zware trilling ging door het machtige ruimteschip en iedereen zocht houvast.
Tot zijn genoegen zag Stolk iets op het beeldscherm veranderen. De diepe duisternis begon plaats te maken voor een vreemde kleurenwerveling die hem haast hypnotiseerde.
Conny van Vogt bestudeerde haar instrumenten en een goedkeurend geluidje kwam uit haar keel.
Zonder enige waarschuwing kreeg de 'Arrow' een geweldige klap die in ieders hoofd leek na te dreunen. De lichten op de brug gingen uit en flitsten weer aan. Conny van Vogt lag versuft in de armen van Jules. Niet begrijpend keek ze hem aan totdat ze besefte dat als hij er niet was geweest ze met haar hoofd hard in contact zou zijn gekomen met haar instrumentenpaneel. Ze knikte hem dankbaar toe en ging verder met haar werk. Haar instrumenten vertelden haar dat de 'Arrow' een ongelooflijke snelheid had gekregen.

De kleuren op het beeldscherm begonnen nog feller te wervelen en maakten zonder enige waarschuwing plaats voor…
De sterren. De brugbemanning staarde naar het beeldscherm en zagen zowat het mooiste dat ze ooit hadden gezien. Jules van Vogt controleerde de positie waarin het schip zich bevond en slaakte een kreet van vreugde. Met overslaande stem zei hij: "Kapitein Stolk, onze theorieën klopten als een bus. Het navigatiemodel van mevrouw Van Vogt klopt als een bus! We hebben precies de goede afstand afgelegd en we zitten precies waar we wezen moeten!"
Van vreugde gaf Conny hem een stevige knuffel.
Kapitein Vanderhof Stolk balde zijn vuist in triomf. "Goed werk mensen! Dat betekent dat we vlak bij de Aarde zitten. Vraag is natuurlijk in welk jaar precies. We weten dat we ergens in de toekomst beland zijn. We zullen onze systemen zo moeten kunnen aanpassen dat ze voldoende energie kunnen verwerken om een tijdreis mogelijk te maken."

Voor de 'Arrow' dook het binnenste gedeelte van het Aardse zonnestelsel op en de bemanning van het schip verkeerde in een roes van vreugde.
Ze maakten hun riemen los en liepen naar elkaar toe om elkaar te feliciteren.
Jules sloot Conny in zijn armen en kuste haar hartstochtelijk. De deuren van de brug flitsten open en Stolk zag hoe Kathleen en het echtpaar Vance de brug betraden. Ook zij hadden tranen van vreugde in hun ogen. Ze hadden het gered!

Een alarm weerklonk en de bemanning keerde onmiddellijk terug naar haar normale professionele gedrag. Het echtpaar Van Vogt constateerde iets heel vreemds.
Conny riep uit: "Kapitein, er is iets vreemds aan de hand met de zon! Ze is een fractie groter geworden en de kleur is meer verschoven naar het rood." Mercedes merkte op: "We zijn toch niet zó ver in de tijd vooruitgegaan dat…" Stolk schudde zijn hoofd: "Nee, Mercedes. De stand van de sterren wijst uit dat we hoogstens tienduizend jaar in onze toekomst zitten. Zeker geen miljarden jaren. Wat is daar aan de hand?" Mevrouw Van Vogt controleerde nogmaals haar instrumenten en verklaarde: "Het wordt op de één of andere wijze kunstmatig opgewekt meneer. Vlak in de buurt van de zon bevind zich een soort van sonde die een energiestraal op de zon afvuurt die haar veranderd."
De kapitein was stomverbaasd. "Waarom zouden ze de zon in een rode reus willen veranderen? Angie, neem contact op met wie de autoriteit ook is in dit tijdvlak."
Angelina Nash controleerde haar instrumenten en zond een aantal voorgeprogrammeerde berichten uit. Niets kreeg ze terug. Gefrustreerd zei ze: "Kapitein, er is niets of niemand daar die ons antwoord, of die iets uitzend. Misschien is de technologie zo sterk veranderd dat we blind en doof voor elkaar geworden zijn." Conny schudde haar hoofd en merkte op: "We zouden dan toch iets moeten waarnemen. Bovendien heb ik de Aarde gescand en ik kan geen grote kunstmatige structuren herkennen. Het is alsof de planeet onbewoond is!"
"Nou breekt mijn klomp…" prevelde Stolk. "Wat is hier verdomme aan de hand?!" Hij wreef over zijn kin en besefte dat dit weer zo'n moment was waarop hij een snelle beslissing moest nemen. "Conny, hoelang voordat de zon een volledige rode reus wordt?" Conny antwoordde onmiddellijk: "In dit tempo zal ze over een paar maanden zo groot zijn dat ze de hele baan van Mercurius vult. Ik denk dat daarna Venus en Aarde snel zullen volgen."
Stolk zei resoluut: "Dat kunnen we niet toestaan. Bevolkt of niet bevolkt, de Aarde is onze wereld. We moeten haar zien te redden. Suggesties?"
Mercedes tuitte haar lippen en zei: "Een van de primaire taken van de 'Arrow' was het vernietigen of deflecteren van kometen en asteroïden in het kader van het "Space Guard' project. Onze hoofdlaser zou misschien die sonde kunnen uitschakelen." Conny schudde haar hoofd. "Nee, dat zal niet zomaar gaan. Mijn instrumenten wijzen uit dat het ding zwaar gepantserd is en wellicht voorzien van een soort energieschild." Haar man gromde even en zei vervolgens: "Maar het ding heeft wel een zwakke plek: De opening waar die straal uitkomt. Als we daar in zouden kunnen vuren zou het misschien effect kunnen hebben. Zonder natuurlijk door die straal getroffen te worden." Tim Pilot wierp tegen: "Maar Jules, we zullen dan wel verdomd dichtbij de zon moeten komen. Heb je voldoende zonnebrandolie bij? Dat wordt bloedlink!"

Kapitein Vanderhof Stolk wist genoeg. "Jules, plot een zo veilig mogelijke koers zodat we in een positie verkeren waarop we dat ding kunnen proberen uit te schakelen. Mevrouw Harrison, geef de codes vrij voor onze superlaser en meneer Godwin, zorg dat Mary voldoende brandhout in de oven gooit." Edgar Godwin grinnikte grimmig en nam contact op met Wells.
Tim, jij haalt de trekker over. Beschouw de 'Arrow' maar even als je persoonlijke straaljager."
Tim Pilot slikte en begon de gegevens te verwerken die hij van Jules en Mary begon te ontvangen.
Kapitein Stolk gebaarde Angelina dat ze de intercom weer moest activeren om zo het hele schip op de hoogte te brengen van hetgeen dat komen ging.

Het ruimteschip 'Arrow' veranderde van koers en begon de zon wel heel dicht te naderen. Koelsystemen maakten overuren om het klimaat nog een beetje dragelijk te houden.
Langzaam, heel langzaam kwam de 'Arrow' in een baan terecht die haar bijna in het pad zou brengen van de verwoestende energiestraal. Enkele kilometers te veel naar één kant en de 'Arrow'zou onmiddellijk verdampen. Enkele kilometers te veel naar de andere kant, en ze zouden hun doel volledig missen. De spanning steeg en Tim Pilot controleerde voortdurend of de koerscomputers en de richtcomputers die hij nu onder zijn beheer had nog wel naar zijn smaak functioneerden. Hij begon te zweten en niet alleen door de haast dodelijke nabijheid van de zon.
Het moment was daar. De hoek was correct en de 'Arrow' vuurde in de opening van de sonde. Precies langs de baan van de energiestraal die bezig was de zon op te blazen. Enkele seconden lang kon de laser vuren voordat hij door oververhitting defect raakte. Snel boog de 'Arrow' af en alle aandacht ging uit naar de sonde die ze zojuist getroffen hadden. De energiestraal was gestopt! En dat was niet alles: Diverse lichtflitsen waren plotseling aan het oppervlakte van het ding zichtbaar. Kort daarop verdween het geheel in een felle geluidsloze lichtflits.

Stolk sloot tevreden zijn ogen en zei: "Bedankt Tim. Conny, wat is de status van de zon?" Conny van Vogt was al bezig haar instrumenten te raadplegen en merkte op: "Niet zo gek veel veranderd kapitein, maar het uitzetten is gestopt. Ik denk dat die sonde uiteindelijk zo'n één miljard jaar heeft afgesnoept van de levensduur van de zon. Dus in plaats van over vijf miljard jaar zal de zon over zo'n vier miljard jaar in een echte rode reus veranderen. Voor de planeten… Ik denk dat ook hun levensduur iets korter zal zijn. De biosfeerzone van de zon is veranderd." De kapitein vroeg: "Is er een mogelijkheid om deze schade te herstellen?" Conny beet op haar lip en antwoordde: "In theorie zou dat mogelijk moeten zijn. Maar dat zou een heel grootschalig industrieel project vergen. En dat hebben we niet tenzij we plotseling de rest van de mensheid herontdekken. Op Aarde zal het intussen op sommige plaatsen onaangenaam warm zijn."
De Aarde. Stolk zuchtte diep. "Van Vogt plot een koers naar de Aarde. Laat ons eens kijken of er toch niet iemand is daar." Hij wendde zich weer tot zijn communicatie officier: "Angelina, heb je echt geen contacten kunnen leggen? Niets kunnen horen? Hoe zit het met de bases op die andere werelden hier? Luna? Mars? Wat dan ook?" Teleurgesteld zag hij haar nee schudden.

Een half uur later bevond de 'Arrow' zich in een parkeerbaan rond Terra en van de vreugdevolle stemming was niet veel meer over. De planeet leek inderdaad verlaten. Daar waar grote steden waren geweest bevonden zich nu volmaakte kraters. Het leek alsof de een of andere godheid alle sporen van de mensheid had gewist.
Conny bestudeerde de gegevens van haar sensoren en zei vol verbazing: "Kapitein, ik ontdek geen enkel spoor van abnormale radioactiviteit. Wat de beschaving ook gewist heeft, een kernoorlog was het niet."
Stolk ging naast haar staan en zei: "Zoek een plek uit om te landen. Ergens waar het niet al te warm is." Conny van Vogt knikte en zei: "Ik heb al een plek uitgezocht meneer. Daar in Noordwest Europa bevindt zich een grote vlakte. Een deel van het vroegere Benelux gebied. Niet de meest ideale plaats om later weer op te stijgen, maar daar lijkt me het klimaat draagbaar. Bovendien was daar in onze tijd een belangrijke basis. Misschien dat er nog iets te vinden is."

Kapitein Stolk knikte en zei tegen de roerganger: "Tim, zet de 'Arrow' daar neer."
Hij liep naar het bedieningspaneel van Angelina toe en activeerde de intercom: "Veiligheidschef Brill, dit is kapitein Stolk. Stel een team samen dat een eerste verkenning uit gaat voeren op deze Aarde." Marty Brill antwoordde opgewekt: "Zeker meneer. Ik zal het team laten samenkomen in ruim drie en hen briefen. Wilt u zelf meekomen?" De kapitein grijnsde en zei: "Probeer mij maar eens tegen te houden. Stolk uit."

In ruim drie had Marty Brill zijn beste mensen verzameld. Joe Nash, Jennifer Stills, Chuck Palmer en Victoria Vance. Allen waren gekleed in een gepantserd, maar verder comfortabel uitziend gevechtspak. Kapitein Stolk begroette hen en zei: "Ga verder waar je mee bezig was Marty."
Brill knikte en zei: "Luister! We gaan de Aarde verkennen en hoewel dat leuk klinkt moet je niet vergeten dat intussen ongeveer tienduizend jaar verstreken zijn. Denk daarom maar beter aan die oude hit van Zager en Evans: 'In the year 2525.' Een deel van die tekst gaat ongeveer als volgt: 'Now it's been ten thousand years. Man has cried a billion tears. For what he never knew. Now man's reign is through. And through eternal night, the twinkling of starlight. So very far away. Maybe it's only yesterday…" Marty had een wazige blik gekregen terwijl hij de tekst citeerde. Hij vermande zich en zei: "Genoeg poëzie! Onze geleerden en technici hebben een aantal wapens ontwikkeld die ons wellicht tot groot nut kunnen zijn." Marty deelde de wapens uit en verklaarde: "Deze schatjes vuren plasma kogels af die voldoende energie meekrijgen om zware pantsers te doorboren. Bovendien, en dat is speciaal voor eventuele demonische types die we misschien kunnen tegenkomen, bevatten de kogels een bepaalde energiestructuur die de configuratie van zilver atomen nabootst. Als jullie begrijpen wat ik bedoel. Laatst: De energieontlading is variabel. De laagste setting kan iemand knock-out slaan, en de hoogste setting is goed om een kleine berg op te blazen. Per clip duizend kogels. Maximum vuursnelheid honderd kogels per seconde. Iedereen krijgt vijftig clips. Vragen?"
Zijn mensen schudden hun hoofd van nee en Brill wendde zich tot zijn kapitein. "Team Omega gereed kapitein Stolk!"
Kapitein Stolk knikte goedkeurend en zei: "Laten we gaan. De 'Arrow' is geland en hoewel de sensoren geen sporen van leven konden ontdekken zullen we toch uiterst voorzichtig moeten zijn. We weten gewoon niet wat er aan de hand is. Mocht deze plek niets opleveren dan zullen we morgen op een andere plaats landen."

Op een half uur van de 'Arrow' verwijderd hielden ze een korte pauze. De middag naderde en de temperatuur was al behoorlijk gestegen. Zelfs voor de zomer was het eigenlijk te warm. Zou die sonde die ze hadden vernietigd dit allemaal hebben veroorzaakt? Een team wetenschappers aan boord van de 'Arrow' zou daar een definitief antwoord op moeten kunnen vinden. Team Omega voerde intussen ter plaatste metingen uit om te kijken of er toch niet iets interessants te vinden was.

Plotseling voelde Vicky Vance een lichte druk in haar hoofd en ze meldde dat aan Brill. Kort daarna voelde iedereen het. Het was alsof een zachte stem in hun hoofd sprak. Alsof een zachte hand hun geesten beroerde. En daar bleef het niet bij. De lichte druk in hun hoofden veranderde zonder waarschuwing in een snerpende pijn. Ze werden er haast blind van.
De leden van Team Omega omklemden hun wapens en beseften dat er een aanval zat aan te komen van een zeer gevaarlijke vijand. Uit het niets verscheen een in een rood pantser geklede mensachtige figuur. Marty richtte zijn wapen en zag tot zijn schrik dat het als bij toverslag uit zijn handen verdween. Iets had het wegeteleporteerd. De anderen hadden dezelfde ervaring.
De man in het rood sprak tot hen met een welluidende stem: "In naam van het Imperium staat u allen onder arrest!"

Opzichter*** ***Venster op de verbeelding *** *** Tijdlijnen. Timelines.