De Sekte*** ***Venster op de verbeelding *** *** Tijdlijnen. Timelines.

Beslissing bij 'Was-Wit'.

Oorspronkelijk: 1992.

Een paar dagen waren verstreken sinds Benjamin Kartrest Bagi Pak Wan had verslagen.
Ben Kartrest, detective, zat achter zijn bureau en keek verlegen blozend maar zijn collega en minnares Mara Locke. Wat was ze toch ongelooflijk mooi en lief! En ze was volledig van hem! Inwendig moest hij slikken.
Benjamin Kartrest vermande zich. Er was werk aan de winkel! Hij schraapte zijn keel en zei: "Mara, ik heb een rapport gekregen van Amanda en Jimmy Parker en daaruit blijkt dat hun gegevens overeenkomen met die door ons zijn verzameld. Toen we op zoek waren naar de ware schuldigen achter de aanslag op Amanda wees het spoor dat we vonden op de voormalige 'Was-Wit' fabriek. Dit blijkt nu niet alleen een fabriek voor correctiemiddelen te zijn geweest, maar tevens een witwas bedrijf voor de maffia!" Spontaan zei Mara: "Altijd al gedacht! Die Klaviertoets zag er zo gemeen uit... Ik dacht: Dat is vast een maffiafiguur." Ben ging verder: "Via 'Was-Wit' kon de maffia hun zwart geld witwassen, maar toen hun fabriek gesloten werd besloten ze dat ze wraak moesten nemen. Op het terrein waren ze bezig geweest om van de chemische materialen die ze nog over hadden een soort van bom te cre ren die enkele dorpen in de omgeving van de fabriek voor de komende decennia met een chemische fall-out zou besmetten. Vervolgens zou dan een ander bedrijf van de maffia de orders binnenhalen om de boel weer op te ruimen, en je kunt er gif op in nemen dat er enkele mensen bij die werkzaamheden zouden sneuvelen hetgeen het dodental nog eens een keer zou verhogen! Amanda Parker kwam achter de waarheid en men bedreigde haar leven. Gelukkig voor haar kon de eerste aanval worden afgeslagen zodat ze kans zag om de schuldigen aan te wijzen en het is inderdaad zo dat de directie van 'Was-Wit' veilig achter de tralies zit. We hebben nu slechts n klein probleempje: Een maffiaknokploeg heeft zich op het fabrieksterrein verscholen, en kan ieder moment de omgeving met chemicali n gaan besmetten. Aan ons de taak hen op te sporen en de plaatselijke politie een pakketje schorriemorrie af te leveren." Mara bleek optimistisch: "Geen probleem Ben. Mijn bureau zal hen met een glimlach ontvangen. Wanneer hakken we die lui de pan in?" "Wat dacht je van nu Mara?" Kartrest glimlachte.

De Fiat Uno leek wel een beetje te klein voor het trio dat er in zat, maar dat mocht volgens Kartrest de pret niet drukken. Naast hem zat zijn mooie Mara en op de achterbank snurkte de Njitnelav. Eenmaal bij de Was-Wit fabriek aangekomen stapten Kartrest en Tsjeng uit en liepen naar de ingang toe. Plotseling zagen ze een helikopter op topsnelheid van de fabriek wegvliegen. De machine draaide in de lucht en vanuit een aan de onderkant gemonteerde gondel werd een soort van raket afgevuurd. De Fiat Uno explodeerde in een vuurzee. "Njitnelav!" schreeuwde Kartrest. Hij wende zich tot zijn compagnon: "Mara, dit is te groot voor ons, we moeten hier vandaan zien te komen zodat we de autoriteiten kunnen waarschuwen!" "Mijn idee! Ik neem gelijk contact op met mijn collega's!" riep Mara Tsjeng.

Net toen de twee overlevenden een uitweg probeerde te zoeken werden ze ontdekt door enkele gemaskerde mannen die duidelijk de bedoeling hadden er voor te zorgen dat het tweetal niemand zou kunnen waarschuwen. Snel stoof het duo uit elkaar. Kartrest verloor Mara Tsjeng uit het oog en spurtte naar het verlaten fabriekscomplex. Toen hij omkeek zag hij dat hij achtervolgd werd door een groep van drie tegenstanders. Snel glipte hij door een openstaande deur. De ruimte waarin hij zich bevond was in feite de binnenkant van een soort schoorsteen. Hij besloot de schoorsteen in te klimmen om zo aan zijn belagers te ontkomen. Ben had echter pech. De tegenpartij had hem gezien en achtervolgde hem. Kartrest haalde diep adem toen hij over de rand klom. Uitrusten was er niet bij, want kogels floten hem rond de oren. Hij besloot aan de buitenkant af te dalen. De moordenaars begonnen eveneens aan de afdaling. E n van hen kwam binnen Kartrests bereik. Ben stak zijn arm uit en trok hem van de schoorsteen af. Gillend viel hij naar beneden. Dat gaf de burger (en de detective) moed en Ben ging verder met zijn afdaling. Toen hij het geluid van de helikopter hoorde keek hij om. Een regen van kogels zorgde ervoor dat hij zich moest afwenden. "Mispoes!" was zijn commentaar. Nou ja, mis? E n van de terroristen was geraakt en was dus uitgeschakeld. Ben bekeek de helikopter eens goed en zag dat de boordschutter zich gereed maakte om nogmaals een salvo af te vuren. Snel greep Ben een loszittende steen en wierp deze naar de schutter. Deze werd getroffen en viel uit de helikopter. "Goh, dat ging wel goed," dacht Kartrest bij zichzelf maar nam deze woorden terug toen hij de derde achtervolger zag.

Hij bedacht zich geen moment en nam een snoekduik in de richting van de helikopter die hij bijna miste. Met moeite kon hij zich aan het landingsgestel vasthouden, en ondanks deze moeite was hij niet te beroerd om een inzittende te helpen met uitstappen. De ene dienst was de andere waard. De ander had ongetwijfeld geprobeerd om met zijn laars Kartrest van het landingsgestel te trappen. De piloot van de vliegmachine had in de gaten dat hij er nu alleen voor stond en wilde zich weren hetgeen niet lukte door de toestand van bewusteloosheid waarin hij plotseling verkeerde. Het toestel maakte enkele merkwaardige zwenkingen en raakte heel even met zijn wieken de schoorsteenpijp en de tegenstander die er nog tegenaan kleefde. Aangezien de wieken daarop niet waren berekend vertoonden ze door de aanraking enkele mankementen, hetgeen er de oorzaak van was dat de helikopter rare geluiden begon voort te brengen. Ben Kartrest kon maar met moeite het toestel in bedwang houden. De helikopter vloog ondertussen boven een vijver en Kartrest besloot dat dit een uitstekend moment was om uit te stappen. Zonder hem vloog het toestel verder en eindigde als een bal van vuur tegen de muur van een fabriekshal.

Moeizaam zwom Kartrest naar de oever waar hij nog net zag hoe Mara vakkundig haar tegenstanders uitschakelde met karate slagen. Tenminste het zou wel karate zijn. Zelf had hij daar nauwelijks verstand van. Achter haar stond een man die op het punt stond om zijn Uzi in haar te legen. Dat kon Ben natuurlijk niet toestaan. Hij schreeuwde een waarschuwing en zonder om te kijken trapte Mara naar achteren. Haar belager was nu in staat de pijn der pijnen te voelen, althans zoals die door mannen ervaren wordt. Kort daarna gaf Mara blijk van een groot gevoel van medelijden door de man bewusteloos te slaan. Ze keek naar haar partner en zei quasi verontwaardigd: "Jij had weer eens alle lol met die helikopter van je!" Ben Kartrest zweeg. Zijn gedachten waren nog steeds bij de Njitnelav die zonder dat hij er iets aan kunnen doen door de vijand was opgeblazen. "Mara, nu moeten we nog die chemische bom zien te vinden."

De bom bleek een soort chemische oplossing in een opslagtank te zijn. Ben keek naar de installatie en zag hoe een andere vloeistof automatisch in de tank werd geleegd. Ze waren te laat! Of toch niet? De chemische reactie moest nog op gang komen. Als hij nu de juiste chemicali n kon vinden om de reactie te kunnen stoppen, dan hadden ze nog een kans. "Mara," zei Kartrest, "ik heb goed nieuws en slecht nieuws. De chemicaliën waarmee ik de reactie zou kunnen stoppen zijn hier aanwezig. Het slechte nieuws is dat deze chemicali n deel uit maken van het menselijk lichaam!" Mara haalde haar fraaie schouders op en zei: "Géén probleem Ben, we nemen gewoon een lijk van zo'n maffioso en dumpen dat in die soep hier." Kartrest schudde zijn hoofd. "Nee, die liggen te ver hier vandaan, er is te weinig tijd. Ik ben bang dat ik er maar in moet springen." Dit vond Mara alles behalve aangenaam. "Nee!" schreeuwde ze. "Dat kan je mij niet aan doen! De tijd die we samen hebben doorgebracht bracht zulke geweldige herinneringen naar boven van vroeger, toen we de eerste keer samen waren. Ik kan niet toestaan dat je dit doet." Kartrest glimlachte flauwtjes. "Mara, er is geen andere keuze." Mara probeerde nogmaals haar minnaar tegen te houden: "Ga niet!" Kartrest greep haar stevig vast en kuste haar gepassioneerd. Met hese stem zei hij: "Als ik dit niet doe dan sterven we allebei en enkele honderden andere mensen ook!" Hij besloot de discussie te be indigen en liep naar de tank. Hij wilde net een trapje beklimmen toen Mara hevig vloekend hem in een houdgreep nam. Ze schreeuwde: "Ik hou van je! Doe het niet! Ben kon met moeite uitbrengen: "Laat los!" Een worsteling ontstond en Kartrest zag wonder boven wonder kans aan haar te ontsnappen. Mara gaf er geen blijk van het op te geven. Voor ze echter iets kon doen deed iemand anders het voor haar.

"Opzij baas, laat mij maar even!" Een vreemde, gehavende figuur duwde een verbaasde Kartrest opzij en beklom het trapje. De figuur draaide zich om voordat hij het bad chemicali n instapte en verklaarde: "Dacht u dat een simpele ontploffende auto de Njitnelav schade kon berokkenen?" Njitnelav kneep zijn neus dicht en stapte in de poel met gif. Ben en Mara konden zijn schreeuwen van pijn haast niet aanhoren. Even later klom de Njitnelav iets meer gehavend maar verder ongedeerd uit de tank. Onvast zei hij: "Bij deze dien ik wel mijn ontslag in als medewerker van uw detectivebureau!" Nadat Njitnelav uit het zicht was verdwenen keek Kartrest nogmaals in de tank. Vloekend constateerde hij dat hetgeen Njitnelav had veroorzaakt niet voldoende was om de reactie te stoppen. Hij glimlachte naar Mara en gaf haar een afscheidskus. Meteen daarna sprong hij in de poel des doods. Mara moest lijdzaam toezien hoe weer een man uit haar leven verdween.

Wat zou ze nu gaan doen? De zaak waaraan het Kartrest-bureau had gewerkt was nu letterlijk en figuurlijk opgelost. Zou ze nog zin hebben om alleen het bureau te runnen? Nee, eigenlijk had ze daar geen zin in. Ze dacht aan haar broer Sean Terstark. De jongen was nog maar 17 maar misschien zou hij het willen en kunnen. Hij zou hulp krijgen van zijn vriendin Lizette Oase. Ja, dat zou ze voorstellen aan Sean. Hij had haar immers ooit gezegd dat dat soort dingen hem wel interesseerden. Sean en Lizette zouden er dan financieel goed voor staan. En zij zelf? Wat zou zij kunnen doen? Aan haar was door James Isaac Parker, de toekomstige volwassen versie van de kleine Jimmy Parker, voorspeld dat uit het huwelijk tussen Sean en Lizette een Jessica zou geboren worden in het jaar 2000. Deze Jessica zou op haar beurt de verloofde worden van James Isaac Parker, die de zoon was van Amanda Parker en Wally Valens. "Verward? Dat zal je niet meer zijn na deze aflevering van 'Soap'!" mompelde ze sarcastisch tegen zichzelf. Ze nam zich voor zich in te zetten voor die voorspelling. Nog n keer wilde ze kijken naar het ongetwijfeld zwaar aangetaste stoffelijke overschot van haar partner. Ze klom het trapje op om te kijken in de nog ongetwijfeld na rokende oplossing. Ze boog zich over de rand van de tank en zag alleen maar een heldere vloeistof. Ben moest helemaal zijn opgelost! Ze kreeg tranen in haar ogen en eventjes kon ze daardoor niets zien. Een stem zei: "Diep tragisch nietwaar. Heeft u die man gekend?"

Mara draaide zich om om te zien wie daar sprak. De stem kwam haar enigszins bekend voor. Het gezicht ook trouwens. Onder het trapje stond een man wiens kleding rookte. Hij zei: "Hallo Mara." Het werd haar even te veel en ze verloor daardoor haar evenwicht. Ze viel en werd door Ben Kartrest opgevangen. "Hoe, wat, hoe?" stamelde ze. "Ik maakte een misrekening Mara. De reactie was al gestopt. Wonderlijk genoeg is die vloeistof gewoon helder drinkwater! Verklaren kan ik dat niet." Mara schaterde het uit: "Ben, Superman van me, je kan me nu wel weer neerzetten." Ben deed dat niet. Hij lachte en zei: "Ik ben je baas lieve magische Mara van me. Ik ben degene die hier de bevelen geeft. Trouw met me!" Mara bloosde hevig en fluisterde: "Uw bevel is mijn hartenwens." Ben grijnsde en kuste haar hartstochtelijk op haar mond.

Eenmaal thuis en in bed begon Ben zijn Mara opnieuw enthousiast te kussen. Ze kuste hem enthousiast terug en zei: "Tijd voor de waarheid Ben. Nu je mijn man wordt verdien je te weten wat ik werkelijk ben en waarom ik je in 1984 verliet. Mijn ouders Sean Terstark Senior en Heather Locke waren wetenschappelijke geni en. In 1965 kloonden ze Heather en Heather zelf werd de draagmoeder van die kloon. Kort daarop kregen ze ruzie en gingen ze uit elkaar. Heather wilde een nog openere relatie omdat ze absoluut in de vrije liefde gelooft en Sean wilde dat beslist niet. Heather schonk op achttienjarige leeftijd in 1966 het leven aan haar eigen kloon en stond dat kind af voor adoptie aan haar broer Jeff Locke en zijn vrouw Carrie White."
"In 1973 kwamen Sean Terstark Senior en Heather Locke weer bij elkaar en in 1974 was Heather weer zwanger. Dit keer bezwangerd door Sean Senior zelf. In 1975 schonk ze het leven aan Sean Terstark II."
"De kloon van Heather groeide op bij haar adoptief ouders Jeff en Carrie. Met de schaduw van dat familiedrama over haar leven. Desondanks beleefde ze een goede jeugd en op de lagere school kreeg ze zelfs een leuke kameraad die later haar eerste vriendje werd. Haar eerste minnaar. Ze kreeg later overigens een relatie met een heel lieve man genaamd Eddie Tsjeng."
"Toen de kloon achttien werd in 1984 leerde ze de waarheid kennen en ging ze op zoek naar haar roots en de kloon was heel erg bang dat haar minnaar veel verdriet zou hebben als de kloon ernstig defect en ziek zou blijken en heel snel zou sterven. Dat hij heel veel liefdesverdriet zou hebben. Zoiets als in de film 'Love Story'. Gelukkig was die vrees onterecht en bleek de kloon kerngezond. En onlangs kreeg die kloon een relatie met, ironisch genoeg, een duplicaat van haar eerste minnaar."
"Je zult het misschien al raden Ben. Ik was die kloon en ik lijk als twee druppels water op mijn origineel Heather. Je ziet zelfs geen leeftijdsverschil. We zien er allebei uit als jonge meiden van achttien en Heather is net als ik in uitstekende conditie. Allemaal dankzij Ambrovitale. Het enige verschil is dat ik redelijk plat praat en Heather nog bekakter dan Koningin Beatrix. Maar ze zou je zomaar kunnen bedotten daarmee als zij zou willen. Niet dat ze dat zou doen. Heather gelooft in de waarheid en altijd de waarheid vertellen. Op het brute af."
"Omdat ik een kloon ben van Heather is Sean Junior niet alleen mijn broer, maar genetisch gezien ook mijn zoon!"
"Nu weet je wat voor een freak ik ben. Wil je mij nog steeds? Ik wil van jou zijn lieveling. Volledig."
Benjamin Kartrest glimlachte en zei: "Het is eigenlijk niet mogelijk Mara, maar ik hou steeds meer van je en ik word met de seconde verliefder. Jij bent van mij. Volledig. Ik hou van je Mara Locke en je bent mijn vrouw."

Een avondje uit*** ***Venster op de verbeelding *** *** Tijdlijnen. Timelines.