Personeel gevraagd*** ***Venster op de verbeelding *** *** Tijdlijnen. Timelines.
Pijn, o pijn. Elke spier in zijn lichaam schreeuwde het uit. Met al zijn macht duwde Kartrest de halter van zich af. Nog zo'n twee keer en dan mocht hij er mee ophouden. Mocht! Hij was zelf de eigenaar van zijn detective bureau, maar als het ging om de opbouw van zijn lichamelijke conditie in het kader van de veiligheid van het bureau, dan had hij het minste te zeggen. Degene die daar de leiding over had was meedogenloos! Maar gelukkig ook heel erg mooi. "Kom op Ben, je kunt het heus wel! Toen wij daarnet de liefde bedreven had je nog heel veel energie. Geen smoesjes!" Mara Locke was onverbiddelijk. De man die ze op dit moment trainde was ongetwijfeld bezig geweest zijn conditie te verwaarlozen. "Nog een paar keer Ben. Die 100 kilogram van die halter mogen voor jou geen probleem zijn. Zo'n jonge sterke god als jij." Ben Kartrest protesteerde: "Ja, maar waarom moet jij er dan ook nog eens op gaan staan. Ik lig hier op de fitnessbank, duw een halter omhoog van 100 kg. En dan ben jij bezig met je evenwichts- en turnoefeningen op mijn halter! Geen mens houdt dat lang vol. Jijzelf weegt nog eens zo'n 57 kg. en..." "57 kg.? Hoe kom je erbij?" Mara was behoorlijk verontwaardigd. "Ik ben zwanger, maar zo snel wordt ik niet zwaarder. Ik weeg hoogstens 52!" Met zijn laatste krachten duwde hij halter en vrouw voor de laatste keer op. Nadat de halter was weggelegd bleek dat hij toch nog energie over had. Hij nam Mara in zijn armen en bedreef de liefde met haar. Helaas maar een uur. Ze moesten naar een vergadering van hun bureau.
In een andere kamer van het gebouw, dat onlangs door het bureau was gehuurd, zat de andere werknemer van Kartrest klaar om aan de vergadering deel te nemen. Ben en Mara kwamen binnen en verontschuldigden zich blozend voor hun laat zijn. Kartrest opende de vergadering: "Een maand geleden heb ik jullie gevraagd informatie te verzamelen om er achter te komen wie uiteindelijk achter de mensen zit die een aanslag wilden plegen op Amanda Parker. Wat hebben jullie kunnen ontdekken?" Kartrest wende zich tot Njitnelav, de meest vreemde van zijn medewerkers. "Njitnelav, jij zou onderzoeken wat het verband is met de zogenaamde Correktiekoldersamenzwering van een aantal jaren geleden. Wat zijn de resultaten van dat onderzoek?" De Njitnelav schraapte zijn keel en begon zijn relaas: "Deze samenzwering werd uitvoerig gedocumenteerd door mijzelf. Het halve A6je heb je voor je liggen!"
Kartrest leunde achterover en probeerde tevergeefs het geschrevene te ontcijferen. "Tja, daar hebben we ook weinig aan! Heb je nog concrete aanwijzingen?" De Njitnelav haalde zijn schouders op en zei op samenzweerderige toon: "Alleen dat diep in jou die aanwijzing ligt. Weet dat ik in een tijdlus leef en dat soms informatie uit een voorgaande lus in mijn bewustzijn opduikt. Daarom weet ik dat je in jezelf moet kijken, want mijn lus raakt indirect ook jou." Mara lachte en zei plagerig: "Misschien dat wat extra lichamelijke oefening je inspireert Benny!" Kartrest wierp haar een vernietigende blik toe en zei: "Ik ga eens een ommetje maken, misschien dat dat mij op ideeën brengt!" Hij stond op en liep naar de kapstok waar zijn jas hing. De Njitnelav vroeg verbaasd: "Ben, waarom heb je zo'n ruime jas gekocht? Je verdrinkt er bijna in!" Ben Kartrest antwoordde: "Njitnelav, zo'n soort jas werd gedragen door de acteur Peter Falk in de serie Columbo. Die serie vond ik zo goed dat ik besloot om ter ere van Columbo zo'n jas aan te schaffen. Zie je, de detective in de serie vond ik uiterst sympathiek en competent. Hij ging te werk zonder een spoortje van geweld! En dat is iets dat ik ook voor ons bureau wil uitdragen! Bovendien bevat deze jas voldoende ruimte om zaken op te bergen die goed van pas kunnen komen." Kartrest stak zijn hand op in Columbo-stijl en verliet de kamer.
Kartrest liep op zijn gemak een blokje om en werd nagestaard door enkele mensen die naar hij meende, zijn jas zo bewonderden. "Inspiratie!" mompelde hij in zichzelf. In hemzelf lag de oplossing van dat raadsel. Hoe zou hij zijn onderbewustzijn toegankelijk kunnen maken? Mara Locke was zeer begaafd op het gebied van de hypnose. Dat was het! Kartrest besloot meteen contact op te nemen met haar. Hij ging een telefooncel binnen en belde zijn bureau. De Njitnelav nam op en beloofde dat hij Mara meteen zou sturen. Toen Mara arriveerde maakte ze een afwezige indruk. Ze verklaarde dat ze een gesprek had gehad met haar broer en dat ze het besluit had genomen meer tijd aan hem te besteden. Dat hield onder meer in dat ze vaker om verlof zou vragen (waar ze volgens haar arbeidscontract gewoon recht op had) dan normaal. Kartrest zei: "Ik zal zien wat ik doen kan, maar op dit moment is verlof helaas uitgesloten Mara. Het volgende is aan de hand: Ik wil dat je me onder hypnose brengt zodat ik weet wat in mij besloten ligt." Mara keek hem even vreemd aan maar stelde verder geen vragen. Ze dacht bij zichzelf dat het best wel eens interessant zou kunnen zijn om haar baas in een toestand van hyperbewustzijn te brengen. Volledig in haar macht.
Eenmaal onder hypnose kreeg Kartrest een aantal vragen voorgeschoteld. "Kartrest, wat is je echte naam?" Kartrest antwoordde: "Wally Valens." De vragenstelster vroeg vervolgens: "Hoe kan dat? Jij kunt hem helemaal niet zijn." Haar baas haalde zijn schouders op. "Ik weet het ook niet. Op een gegeven moment stond ik bij een kopieermachine en plotseling bestond ik twee maal. Ik denk dat ik de kopie ben." Nu wilde ze meer weten over de zaak waar ze aan werkten. Ze vroeg: "Wat weet je over de zaak, wat zit in je onderbewustzijn?" Kartrest leek eerst niet te willen antwoorden maar met veel moeite kon hij uitbrengen: "'Café 't Einde'...aaaaaargh." Met een schok kwam hij uit zijn hypnose en kon zich niet herinneren wat hij gezegd had. Mara zelf was zeer geschrokken. Aan dat Horeca etablissement had ze alleen maar slechte herinneringen. Ondanks dat nam ze zich voor om, als dat nodig was, daar weer naar toe te gaan. En het was nodig!
Aangekomen bij ''t Einde' troffen ze in de ontvangsthal niemand aan. Plotseling kwam er uit een ventilatierooster in het plafond een gas dat er voor zorgde dat ze hun bewustzijn verloren.
Kartrest werd wakker en dankzij zijn gaven als detective wist hij meteen dat hij stevig geboeid op een soort van offerblok lag. Naast hem lag Mara Locke, die ook net bezig was bij bewustzijn te geraken. Om hen heen bevonden zich een aantal mensen in bijzonder vreemde gewaden. Hun gezichten waren bedekt met sluiers. Eén van hen kwam naar hen toe en zei: "O, ongelovigen. O, jullie volgelingen van de ongehoorzamen! O, beef in de aanwezigheid van Bagi Pak Wan, hogepriester van de God genaamd Kegarson!" Mara mompelde: "O, God! Toch niet weer..." Ze tilde haar hoofd op en zag het beeld dat Kegarson geworden was toen ze de vorige keer ''t Einde' had bezocht. Trent Kegarson had indertijd bepaald geen gezonde dingen met haar willen uithalen. Bagi Pak Wan knielde bij haar neer en fluisterde: "Geef mij de combinatie van die gevechtsoverall van je. Ik moet toegang tot je lichaam krijgen. Benjamin Kartrest stal Amanda van mij. Nu ga ik jou van Benjamin stelen." Mara spuwde hem in zijn gezicht. Bagi Pak Wan riep: "De Trent heeft gezegd dat jullie bloed moet vloeien rond zijn voeten, maar heeft verder ook gezegd niet gretig te zijn." Hij wees naar Kartrest en zei: "Hij zal gespaard worden!" Kartrest werd van zijn boeien bevrijd en stond op. Mara keek naar haar werkgever en riep: "Ben, als je terugkomt moet je bloedig wraak nemen! Maak dit hotel met de grond gelijk!" Kartrest wendde zich tot Bagi Pak Wan. "Ik ga niet zonder haar!" De hoge priester keek hem geamuseerd aan en zei: "Je mag haar meenemen als je mij in een duel kunt verslaan. We zullen om haar vechten met schermdegens. De winnaar krijgt haar als eigendom. Ik zal je verslaan detective. Je zult in mijn macht zijn en ik zal je leven bedreigen. Dan zal ik jouw slavin dwingen mij de code geven van haar overall en dan ga ik feestje met haar bouwen!" Beide mannen kregen een degen en Kartrest keek wat onwennig naar het wapen. Bagi Pak Wan riep: "En garde!" Kartrest antwoordde: "Van hetzelfde maar niet echt." De hoge priester wilde meteen de detective doorboren maar helaas voor hem brak zijn degen op Bens regenjas. Ben glimlachte naar Mara en zei: "Doorweeft met hele speciale kunststofvezels en sterker dan staal, gemaakt bij Dupont!" Als Mara haar handen vrij had gehad had ze geapplaudisseerd. Bagi Pak Wan keek beteuterd naar het stompje degen en wachtte gelaten op een doodsteek, maar die kwam niet. Wat wel kwam was een rechtse directe op zijn kin. Bagi Pak Wan was gelijk knock out en zijn gezichtssluier was van zijn gezicht verdwenen. Snel ketende Ben de sekteleider op de plaats waar hij zelf had gelegen. De sekteleden hielden zich wijselijk koest toen Kartrest zijn medewerkster van haar boeien bevrijdde en haar stevig in zijn armen nam. Mara sloeg haar armen nog steviger rond zijn hals en zei: "Wally, jongen, ik ben je grootste fan voor het leven!" "Wij zijn voor elkaar bestemd mijn lieve Wally. Wally Valens en Mara Locke voor eeuwig!" Ze keek naar hem op en zag dat hij zich verbaasde omdat zij hem zo genoemd had. "Sorry Ben, maar toen je onder hypnose was kon ik het niet laten naar je ware naam te vragen. Je lijkt zoveel op die man die ik indertijd heb gekend. En nu blijk je hem ook te zijn! Wat ik echter niet begrijp is hoe je het klaar hebt gespeeld twee maal te bestaan. Ik durf zelfs te wedden dat jouw vingerafdrukken identiek zijn aan die van Wally hetgeen zelfs bij identieke tweelingen niet het geval is." Ben moest bekennen dat hij het ook niet begreep.
Kartrest bekeek de bewusteloze hogepriester nog eens goed. "Héé... ken ik die gozer niet?" Mara keek ook naar de bewusteloze figuur en herkende hem ook. "Je hebt gelijk Ben. Dat is de heer Henricus Klaviertoets. Ex-directeur van Was-Wit, een fabriek die vroeger correctiemiddelen maakte. Ze stond op het punt ooit een geduchte concurrent te worden van Tipex en Opti, maar jammer genoeg voor hen kwam in die tijd de elektronische schrijfmachine met lift-off correctielint in zwang, en natuurlijk deelde later de tekstverwerker de genadeslag uit. Ik ga mijn collega's op mijn bureau inseinen om hem op te laten halen." Ben en Mara keken elkaar aan en zeiden tegelijk: "De Was-Wit-fabriek!" Daar zou wel eens de dreiging vandaan kunnen komen.
Toen het tweetal vertrok hoorden ze nog net hoe de andere sekteleden over de gang van zaken dachten. Een vrouw met een lispelende stem trok de sluier van haar gezicht en zei: "Dat was dan dat. Ik vind dat we maar een ander thema voor onze club moeten kiezen. Ik bedoel dat dat offergedoe uit de tijd is." Ze dacht even na en zei: "Ik weet al iets: Liefde! En dan bedoel ik ook ECHTE liefde! Echt mensen die van elkaar houden! Geen dwang, ketens en manipulatie." De vrouwelijke sekteleden knikten allemaal instemmend met blozende gezichten, maar een man riep luidkeels: "Nee! Ik vind dat we een godsdienst moeten creëren rond Rock & Roll. Mijn naam is Rock Barr en ik ben de nieuwe eigenaar van het hotel en het café. Ik stel voor dat het café ingericht wordt in de stijl van de jaren 50." Enkele andere leden van de sekte vielen hem bij, zelfs enkelen van hen die het met de amoureuze vrouw eens waren geweest. Op een gegeven moment zouden ze er wel uit komen, of misschien ook niet.
Beslissing bij 'Was-Wit'*** ***Venster op de verbeelding *** *** Tijdlijnen. Timelines.