De Huurling*** ***Venster op de verbeelding *** *** Tijdlijnen. Timelines.
Benjamin Kartrest staarde uit het raam van zijn detective bureau en probeerde zich mentaal voor te bereiden op de komende uren. Hij was nu geregistreerd als detective en hij was nu al zo succesvol dat hij extra mensen nodig had om de werklast aan te kunnen. Vandaag, vrijdag de dertiende, was de dag dat hij een aantal sollicitanten zou spreken. De deurzoemer ging en Kartrest drukte op een verborgen knop in zijn bureau waardoor het slot van de deur openging.
Een bloedmooie jonge vrouw kwam binnen en stelde zich voor als Mara Tsjeng. Niet dat een introductie nodig was. Hij kende haar heel goed. Zeer intiem zelfs. Ze was Mara Locke, zijn jeugdvriendin. Toen de sollicitant hem zag kon ze haar ogen niet geloven. "Wally?" vroeg ze verbaasd. "Dat is lang geleden. Sinds 1984 heb ik je niet meer gezien. Waarom noem je jezelf plotseling Kartrest?" Ben Kartrest glimlachte en zei: "Ik lijk op hem maar ik ben weldegelijk Ben Kartrest, en dat al vanaf het begin van mijn bestaan." De vrouw schudde haar hoofd. "Nee, jij bent hem wel degelijk! Dat knappe uiterlijk. Jij bent wel degelijk Wally!" Ben moest blozen en besloot om de zaak meteen maar uit de wereld te helpen en zette daartoe de televisie aan. Op televisie werd op dit exacte moment een live-interview met Wally Valens vertoond. Dit bracht de slanke brunette tot zwijgen. Mara beet op haar lip en keek teleurgesteld naar beneden.
"Goed mevrouw Tsjeng, waarom denkt u dat u geschikt bent voor deze bedrijfstak?" Mara Tsjeng gaf meteen duidelijk en uitvoerig antwoord: "Na 1984 ging ik naar de politieacademie en ook na het moment dat u mij neemt, eh, dat u mij aanneemt zal ik nog officieel een actieve politieagente blijven. Toestemming om onder, eh, bij u te werken heb ik al. Ik zal tevens uw officiële link bij de politie zijn zodat u geen enkele zorg op dat vlak heeft. Ik heb heel bijzondere bevoegdheden. Min of meer noodgedwongen. Omdat mijn man zich doodschoot met mijn dienstwapen kan ik geen vuurwapens meer aanraken. Dat wil ik niet meer. Ik kon kiezen tussen volledig ontslag bij de politie of detachering bij een erkende detective die ook geen vuurwapens gebruikt. Op die manier blijft de dienst mijn talenten gebruiken en houden ze tevens enige controle over de privésector. Over u. Ik vind het niet erg u te controleren." "Daarnaast heb ik een aantal cursussen gevolgd op het gebied van beveiliging en ik ben ook in staat geweest heel wat praktijkervaring op te doen. Kunt u zich nog de gebeurtenissen herinneren die zich afspeelden in het horecabedrijf ''t Einde'? Wel, ik heb persoonlijk geholpen de zaak tot een goed einde te brengen." "Hmm," was Kartrests goedkeurende commentaar. In zichzelf was hij verbaasd. Mara was toen in ''t Einde'?. Onbewust moest hij intern toch wel even slikken. Hij vervolgde: "Prima, ik wist al dat u diploma's in orde waren. Hebt u bepaalde verwachtingen op het gebied van uw salaris?" Mevrouw Tsjeng aarzelde nauwelijks: "Ik hoop dat dat heel redelijk zal zijn." Kartrest las nog eens keer haar curriculum vitale door en zei: "Dat lijkt me geen probleem. Ik lees hier dat u zeer bekwaam bent in diverse gevechtssporten, zelfs in Ninjitsu. Bent u soms een ninja?" Mara schoot in de lach en ontkende dat. Ben Kartrest was tevreden en stak zijn hand uit. "Welkom bij 'Kartrests Onderzoeksbureau'. U kunt aan de slag als hoofd van de beveiliging." Net toen Mara hem wilde bedanken ging de deurzoemer weer. De tweede sollicitant maakte zijn opwachting. Ben zei tegen zijn eerste werkneemster: "Ga even naar het vertrek hiernaast en wacht tot ik je weer roep." Mara gehoorzaamde blozend.
Nadat Mara Tsjeng naar het nevenvertrek was gegaan kwam de tweede sollicitant binnen. Of beter gezegd: Hij werd binnen gedragen. Degene die hem droeg was Amanda Parker, ook iemand die Ben Kartrest nog kende via het geheugen van zijn 'tweelingbroer'. Ze had haar, hun, zoontje Jimmy Parker bij zich. En ze was nog altijd ongelooflijk mooi en begeerlijk. Naast Jimmy in een reiswiegje droeg ze een grote tas met babytoebehoren. De mooie vrouw glimlachte naar hem en zei: "Een goede middag meneer Kartrest, mijn naam is Amanda Susan Parker en ik kom vanwege de baan die u aanbied." Ben glimlachte terug en zei: "Goed, gaat u zitten mevrouw Parker. Wilt u even deze formulieren invullen?" Amanda schudde haar hoofd en nadat ze de baby in zijn armen had gelegd zei ze: "Ik denk dat er hier een misverstand is! Ik ben niet degene die komt solliciteren. Het is mijn zoon die deze baan wil. Bovendien ben ik zelf hier voor een geheel andere reden. Mijn leven wordt bedreigd! Via mijn werk ben ik achter een aantal feiten gekomen waarvan een aantal mensen wenst dat ik die niet ken. Ik had graag dat u hen achter de tralies kon krijgen. Mijn zoon zal u daarbij helpen." Ben Kartrest keek even of hij het in Keulen kon horen donderen, en dat terwijl het daar toch redelijk goed weer was. "Wat bedoelt u? Moet mijn bureau uw zaak oplossen met behulp van deze baby?" Jimmy Parker besloot zich in de discussie te mengen: "Hoor eens maat, ik wil niet dat je me nu gaat beledigen. Als ik met u samenwerk kunnen we de zaak tot een goed einde brengen. Ik kan helaas geen diploma's laten zien, maar ik kan u absoluut verzekeren dat u geen betere computerexpert kunt vinden voor dit werk! De arbeidsinspectie hoeft niets te weten, dus ik neem aan dat het aannemen van mijn persoon voor u geen probleem vormt." Ben Kartrest was voor het eerst in zijn bestaan werkelijk overdonderd. Jimmy ging verder: "Goed! Ik zie dat ik ben aangenomen. Bent u trouwens in staat om te gaan met kinderen van mijn leeftijd? Ik heb het over het verwisselen van luiers en dergelijke. Nu bijvoorbeeld." Kartrest voelde nattigheid. Amanda Parker stond op en zei glimlachend: "Ik zie dat alles in orde komt Wally. Ik moet nu gaan om wat spullen op te halen die ik nodig heb omdat wij permanent bij je intrekken. Ik denk dat Jimmy en ik veiliger zullen zijn als wij voor altijd bij jou wonen." Verlegen staarde ze even naar de grond en voegde eraan toe: "Wally, ik wil dat jij beseft dat ik van jou ben. Ik hou van je." De slanke blondine zette Jimmy neer op zijn bureau en zorgde ervoor dat hij een goede inkijk had in haar blouse. Het was echt een heel mooi uitzicht. Jimmy hoefde echt geen honger te lijden. Ze knipoogde naar Benjamin en vertrok.
Kartrest hapte naar adem en keek in paniek om zich heen. Uiteindelijk schreeuwde hij het uit: "Mara!!!" Mevrouw Tsjeng kwam zijn kantoor binnengestormd, klaar om elke aanvaller tegen de grond te slaan. "Wat is er aan de hand?" vroeg ze. Ben kon alleen maar korte, primitieve zinnen uitbrengen: "Verwissel luier!" Mara zag Jimmy en zei: "Dat staat niet in de arbeidsovereenkomst. Doe het zelf! Hmm, je evenbeeld Wally zou er zijn hand niet voor omdraaien. Die kan alles!" En gelijk had ze. Eigenlijk moest hij niet zo zeuren. Jimmy was immers ook zijn zoon. Terwijl hij de luier verwisselde fluisterde Mara in zijn oor: "Goed zo Ben, ik wist wel dat je het kon. Ik trek maar gewoon permanent bij je in. Ik zal voor altijd dag en nacht bij je zijn. Overdag op jouw kantoor en in de nacht in je bed. En voor mij zal het een thuiskomst zijn want ik zie dat je woont in mijn oude ouderlijke huis. Ik heb zelfs de oude sleutel nog en ik heb gemerkt dat je de sloten nog niet hebt veranderd! Leuker kan niet!" Tot Bens verbazing knipoogden Mara en Jimmy naar elkaar. Alsof ze elkaar al kenden. Mara verliet het kantoortje waarbij ze botste op de derde sollicitant. Toen ze hem zag trok ze even een vies gezicht en liep verder. Kartrest keek de nieuwkomer aan en moest bekennen dat deze werkelijk alles sloeg. Wat een watje!
"Gegroet detective! Mag ik mij voorstellen: A.M.W. Njitnelav de Onsterfelijke is mijn naam en journalistiek is mijn faam. Ik werkte onlangs voor het blad Quest en straks vertel ik u de rest." Kartrest ging zitten en verborg zijn gezicht in zijn handen. Bijna barste hij in snikken uit. Zoiets gruwelijks had hij nog nooit meegemaakt! Njitnelav keek Kartrest aan en zei: "U komt me bekent voor, bent u niet..." "Nee!" Ben had zijn geduld verloren: "Ik ben Wally Valens niet! Ik ben Ben Kartrest!" Nadat Ben van zijn eerste schrik bekomen was bekeek hij Njitnelav wat beter. Misschien waren er toch mogelijkheden. Tegen het vreemde wezen zei hij: "Ik denk dat ik u heel goed zal kunnen gebruiken, meneer Njitnelav. Zet hier u naam en u krijgt elke maand een vast salaris." Hij wreef zich over zijn kin en merkte op: "Ik heb zo het gevoel dat ik bijzonder vreemd personeel in dienst heb genomen. Eerst een mooie vrouwelijke super ninja (al zegt ze zelf dat ze dat niet is), een mutant geniale baby, en dan jij, een onsterfelijk wezen." De Njitnelav haalde zijn schouders op en zei: "Dat is nog niets chef. Ik verzeker u dat het nog vele malen vreemder kan."
Vlak na middernacht lag Benjamin Kartrest uitgeput op de bank in de voorkamer op de begane grond van zijn grote vrijstaande woonhuis. Zijn drie nieuwe huisgenoten sliepen op de bovenverdieping. Hij was blij met deze bank. Vierpersoons. Goed stevig en toch niet te hard. Brede ribfluwele armleuningen. Een bank die volmaakt was om op te slapen. Een bank waarop hij met de mooie Amanda Parker de liefde had bedreven waarbij ze verklaard had blij te zijn met een eigen Wally Valens.
Ben dacht na over de dingen die hij die dag had mee gemaakt. Hij had nu een team van medewerkers en een zeer mysterieuze zaak om aan te werken. Het zou hem in financieel opzicht weinig opleveren omdat Amanda de moeder van zijn zoon was. Maar als hij er in slaagde het tot een goed einde te brengen, dan zou niets zijn reputatie nog kunnen schaden.
Hij werd in zijn gedachtegang gestoord toen hij merkte dat iemand op de bank was gaan zitten. Wie zou het zijn? Hij opende zijn ogen. Mara lachte naar hem en pakte zijn linkerhand vast. Ze stond op en leidde hem naar de trap die naar boven ging, naar de overloop tussen de twee slaapkamers. Ze keek naar hem om en schonk hem opnieuw haar glimlach. Hij slikte even en volgde haar naar boven. Hij had haar nooit kunnen weerstaan. Ook nu niet. De macht die ze over hem had was absoluut. Maar dat was helemaal niet erg. Hij was van Mara.
Mara kuste hem op zijn mond en trok hem haar kamer binnen. Eenmaal binnen sloot hij de deur en nam haar in zijn armen. Ze kuste hem op zijn mond en trok hem mee toen ze zich achterwaarts op het bed liet vallen. Het was lang geleden sinds hij met Mara de liefde had bedreven, maar die nacht leek het net alsof al die jaren niet hadden bestaan. Haar lichaam reageerde nog net zo als toen. Ze hunkerde naar hem en gaf zich volledig aan hem over. Terwijl Ben en Mara met elkaar de liefde bedreven hadden ze geen besef meer van het feit dat hij haar baas was. In bed waren ze geliefden, gelijken, levenspartners. Ja, hij was inderdaad nog steeds verliefd op haar en het was een intense vreugde haar weer bij zich te hebben. Zij wist niet zeker wie hij was. Was hij haar Wally? Hij was in ieder geval identiek aan de eerste man die haar ooit bemind had. Had ze haar Wally echt terug? Die nacht maakte het eigenlijk niets uit.
De Sekte*** ***Venster op de verbeelding *** *** Tijdlijnen. Timelines.