Droom?*** ***Venster op de verbeelding *** *** Tijdlijnen. Timelines.
In een wachtlokaal van een ziekenhuis zaten twee mensen rustig bij elkaar koffie en thee te drinken. "Ik denk wel dat de keuring goed is verlopen," zei Wally Valens tegen zijn vrouw Kate. Ze knikte en zei zwoel: "Ja, je bent altijd heel erg goed in vorm en ik kan het weten. Je bewijst het elke nacht." Ze boog zich naar hem toe en kuste hem teder op zijn mond. Kate was ook heel gezond en bijzonder in vorm. Zij was de grote liefde van zijn leven en de moeder van hun nageslacht.
Kate stond op en zocht een afvalemmer waarin ze haar bekertje kwijt kon. "Wat een troep eigenlijk niet waar, die bekertjes. Wanneer schakelt men niet gewoon over op degelijke kopjes?" Wally haalde zijn schouders op en hielp Kate met zoeken. "Ah gevonden!" Kate zag de emmer staan en liep ernaar toe. Ze zag niet hoe een paneel van het plafond los begon te komen vlak boven haar hoofd. Wally zag het wel en nam een snoekduik in haar richting. Hij nam haar vast en rolde met haar weg van de plek waar het paneel neerkwam. Haar loslatend rolde hij nog een paar meter verder en knalde onzacht met zijn hoofd tegen een massieve wand van veiligheidsglas. Kate slaakte een kreet van angst toen ze zag dat haar man bewusteloos bleef liggen. Een kalende dokter en twee ambulancebroeders kwamen aangesneld om te kijken wat er loos was. Wally keek versuft naar de vier mensen die om hem heen stonden en hij mompelde: "Waar ben ik?"
Wally staarde plotseling omhoog en zag boven zijn hoofd een aantal tl-buizen hangen. Hij schrok hevig en rende weg, zo hard als hij kon. Even later was hij buiten adem en moest hij leunen tegen een kopieermachine. Vreemd genoeg gaf hem dat een vertrouwd gevoel. Wat was er toch met hem aan de hand? Hij herinnerde zich dingen die hij zich niet zou kunnen herinneren omdat hij ze nooit had meegemaakt! Langzaam groeide bij hem het besef dat hij zich dingen herinnerde uit een ander leven. Het leven van een ander wezen. Een wezen dat ook tegelijkertijd hijzelf was? Hoe was dat mogelijk? Wie was dat wezen? Een stem leek in zijn hoofd te fluisteren. Plotseling wist Wally het. Het was 'De Auteur'! En hij was een soort avatar van 'De Auteur'? Een mist begon zich te vormen rond die kennis. De vreemde herinneringen begonnen te vervagen en hij besloot terug te gaan naar Kate. Zich van het kopieerapparaat afzettend raakte hij een groene knop aan. De machine trad in werking en Wally werd door een felle flits verblind. Wat er toen gebeurde tartte werkelijk alles waarin hij geloofde. Het onmogelijke was gebeurd: Voor zich zag hij zichzelf staan. Zijn evenbeeld staarde hem aan en zei: "Ik geloof dat ik een kopie van je ben. Ik sta hier aan deze kant van de machine en hoewel ik niet weet wat er hier gebeurd is kan ik slechts tot die conclusie komen." Wally knikte en zei: "Je hebt gelijk Wally, vraag is nu wat we moeten gaan doen aan deze situatie? Ik ben het origineel en daarom vind ik dat ik degene ben die naar zijn, mijn, eigen leven terug keer." De kopie schudde zijn hoofd. "Mijn gevoelens voor jouw leven zijn identiek aan de mijne. Met geen mogelijkheid zou ik ons gezin kunnen verlaten." Wally I: "Nee, absoluut niet. Ik weet wat je voelt, maar er is geen plaats voor een Wally II! Iemand van ons moet een andere naam kiezen!" De ander zei: "Laten we er een munt voor opgooien. Je weet dat ik het eerlijk zal doen." Wally I knikte en begon te duimen voor een goede afloop in zijn voordeel. Wally II gooide een munt op en riep: "Kop!" De munt viel en een sombere schaduw gleed over zijn gelaat. "Het is munt Wally. Onze naam is voor jou." Wally zei: "Dank je Wally." Nummer twee dacht na over wat hij met zijn leven moest doen en zei tot zijn origineel: "Ik zal een eigen leven beginnen. Bij ons in de straat staat nummer 628 nog steeds leeg, waar Mara vroeger woonde. Ik koop nummer 628 om in te wonen. We zullen buren zijn want ik weet dat jij op nummer 626 blijft wonen! In de tussentijd betrek ik even een hotelkamer en kun jij Kate inlichten." Hij keek naar het kopieerapparaat en zag de merknaam 'Kartrest' op de zijkant staan. "Die machine is van de Japans-Nederlandse elektronica gigant Kartrest. Ik zal me Kartrest noemen, en aangezien dit een ziekenhuis is..." Zijn gezicht nam een nadenkende uitdrukking aan toen hij probeerde een voornaam te verzinnen. Wally dacht met Kartrest na en zei: "Benjamin! Er is een kinderarts genaamd Benjamin Spock. En wij zijn natuurlijk Trekkies."
Wally's evenbeeld was tevreden met die naam en besloot zich voortaan Ben Kartrest te noemen. De kost zou hij gaan verdienen als privé-detective. De mannen gaven elkaar een stevige hand en met een stoute glimlach zei Wally met een knipoog: "We hoeven echt niet zo'n gescheiden levens te leiden Ben. We zijn nauwer aan elkaar verwant dan broers. Jij bent mij en ik ben jou. We kennen elkaars gedachten en gevoelens. Jij hebt nu een andere naam, maar we kunnen het zo spelen dat de buitenwereld denkt dat we inderdaad tweelingbroers zijn die per ongeluk bij onze geboorten gescheiden zijn en die elkaar onlangs toevallig voor het eerst tegenkwamen. Alleen onze directe familie zal de waarheid kennen. Onze broer werkt bij de gemeente en zal ons helpen. Trek dat huis in en het komende weekeinde stel ik je voor aan de familie." Benjamin Kartrest grijnsde instemmend en vertrok.
De Huurling*** ***Venster op de verbeelding *** *** Tijdlijnen. Timelines.