Ambities, wraak, oorlog en nieuw leven. Deel 3*** ***Venster op de verbeelding *** *** Tijdlijnen. Timelines.
Hotel ''t Einde' stond leeg, maar lang zou deze toestand niet duren. Het was nu bijna een jaar geleden sinds de gruwelijke gebeurtenissen die zich er hadden afgespeeld en in die tijd had men er alles aan gedaan om de negatieve publiciteit te niet te doen. Een week voor heropening besloten twee jonge mensen om voor de grap een nacht in een hotel suite door te brengen. Natuurlijk moest dit onopgemerkt gebeuren, want de nieuwe eigenaar van het Horeca bedrijf had, net als alle anderen in deze branche, een hekel aan gasten die niet betaalden of zich zelf niet eens lieten registreren.
Eenmaal binnen liet Sean Terstark zich languit op het bed vallen en begon 'Paradise by the dashboard light' te neuri n. Zijn vriendin Lizette gaf hem een por in zijn zij en merkte op: "Hoezo 'dashboard light'? Dit is Amerika niet; we mogen pas volgend jaar opgaan voor ons rijbewijs!" Sean grinnikte en antwoordde "Maar we zijn wel 'barely seventeen'. Nu nog 'barely dressed!'" en hij haalde suggestief zijn wenkbrauwen op. Lizette snoof en deed een stap terug. "Je weet hoe het afliep tussen Meat Loaf en Ellen Foley. Wel? Hoe zit het jongen? Blijf je altijd bij mij?" Sean schoot in de lach en zei: "Ik zal niet zeggen: 'Let me sleep on it', juffrouw Oase." Lizette geloofde hem niet. "Je zit anders wel te flirten met andere meisjes!" Haar vriend richtte zich op en keek haar aan: "Je bedoelt Lisa en Wendy, die tweeling?" Zijn vriendin schoot nu uit haar slof: "Die ook al? Nee toch?! En dan heb je nog op je kamer die mooie Penthouse poster van die sexy "Selly" hangen! Jij wilt dus Sexy Selly hebben? Ik kan je verzekeren meneer Sean Terstark II, dat ik mooier en lekkerder ben!" Verontwaardigd schoot Sean overeind en riep: "Maak toch geen olifant van een mug Lizette! Ik laat alleen maar mijn ogen wat ronddwalen," verzuchtte Sean en liet zich weer terugvallen. Zijn vriendin kreeg tranen in haar ogen. "En ik heb gezien hoe je nog een afspraakje maakte met Mary-Jane, dus je doet nog wel meer dan dat! Ik weet dat je ouders radicaal 'Artamofemsci' zijn en in vrije liefde geloven, maar ik beslist niet! Ik ben een heel ouderwets meisje en als jij niet volledig trouw aan mij kan zijn en exclusief van mij bent, dan mag je mij nooit...." Snel rende ze in tranen de suite uit. Sean Terstark sprong meteen overeind en rende haar achterna. Wat wilde Lizette toch? Ze hadden nu wel zo'n 5 jaar verkering maar waren nog maar zeventien jaar. Een jongen mocht toch wel zijn ogen de kost geven? Tot zijn schrik was Lizette nergens te bekennen.
Systematisch onderzocht hij alle uitgangen en trok de conclusie dat ze zich nog in het hotel moest bevinden. Hij begon zich zorgen te maken over zijn vriendin. Wat zou er toch gebeurd zijn? Wilde ze door verstoppertje te spelen hem pesten? "Nee!" zei hij hardop tegen zichzelf. Zo is ze niet. Zijn mooie Lizette was de liefste, mooiste, ware en meest trouwe meid op de hele planeet. Hij mocht blij zijn dat iemand zo geweldig als Lizette van hem hierld. Zijn zoektocht leidde hem uiteindelijk naar de kelder van het hotel, waar hij het standbeeld aantrof van een hevig verminkte man. Plotseling voelde Sean zich omgeven door een hevige koude, en een onzichtbare stem fluisterde hem toe: "Hoor! Ik ben Enneffeen Zirkon, de Laatste Zoon van Zirkon de Schaduw. Gehoorzaam mij!" De jongen voelde dat hij kippenvel kreeg en keek verwart om zich heen. "Wie zei dat?" vroeg hij. De stem sprak weer: "Mijn familie is niet meer. Ik ben de enige overlevende. Ik heb een lichaam nodig om in te kunnen leven. Jouw lichaam is uitermate geschikt. Het was eens de thuishaven van een wezen genaamd Kegar." De jongen kon zich nog vaag de gebeurtenissen herinneren die zich in een bibliotheek hadden afgespeeld zo'n twee jaar geleden. Samen met zijn vriendin had hij daar tegen sluitingstijd enkele vreemde dingen meegemaakt. Wat er nu precies was gebeurd kon hij zich niet meer herinneren, maar het moest behoorlijk bizar geweest zijn. Dat wat nu gebeurde zou er mee te maken kunnen hebben. Of anders, wat logischer was, was hij misschien wat gespannen omdat hij Lizette niet kon vinden. Sean glimlachte. Het was zeker deze kelder en dat beeld dat hem deze hallucinatie bezorgde. "Dit is geen hallucinatie Sean!" sprak de stem zijn gedachtegang tegen. "Dit is echt! Ik heb je nodig Sean! Via jouw zal ik in staat zijn in echt permanent in jouw wereld te komen. Als je toe stemt zul jij je Lizette weer terug krijgen."
Sean werd wakker op het bed waarop hij had gelegen toen hij voor het eerst het hotel was binnen gegaan. Hij richtte zich op en zag dat op het voeteind van het bed een vrouw zat. Ze droeg slechts een half doorzichtige ochtendjas en lachte naar hem. Hij herkende haar als Selly Star, de vrouw waarvan een poster op zijn kamer hing. "Hallo Sean, je was geweldig! Je bent de beste minnaar ooit." fluisterde ze zwoel terwijl ze haar ochtendjas in een kast hing. Ze was nu volldig naakt. Sean wist niet hoe hij het had. Hoe kwam zij hier? Wat was er gebeurd de afgelopen nacht? Selly ging weer zitten en zei verder: "Accepteer het voorstel van de Laatste Zoon, en ik zal voor altijd de jouwe zijn." Sean kon zich plotseling weer herinneren wat er zich de afgelopen nacht had afgespeeld. Hij was eerst op zoek gegaan naar Lizette en hij was daarbij gestuit op het beeld in de kelder. Daarna werd zijn geheugen weer wat mistiger. Wel kon hij zich herinneren dat hij daar Selly had aangetroffen en dat hij daardoor zijn vriendin volkomen was vergeten. Selly Star had hem bij de hand genomen en naar de suite geleid waar hij eerder was geweest. Daar had hij met haar de liefde bedreven. Het was iets waarover hij altijd had gedroomd sinds hij die poster boven zijn bed had gehangen. Waarom voelde alles zo onecht aan? Iets in hem zei dat er iets niet klopte. Plotseling herinnerde hij zich waarom: Selly kon Selly toch niet zijn! Ze kon gewoonweg niet echt zijn! Dit alles was gewoon nep! De vrouw aan het voeteind lachte nogmaals betoverend naar hem en verdween als een schim in het niets.
Sean bevond zich weer in de kelder en staarde naar het beeld. Zijn horloge vertelde hem dat er inderdaad enkele uren waren verstreken. "Goed!" zei de stem. "Selly Star was inderdaad nu niet hier echt aanwezig. Het was een visioen van wat zou kunnen zijn." Sean schudde zijn hoofd en zei: "Ik wil gewoon mijn vriendin Lizette terug. Ik wil niets met jou te maken hebben schoft!"
De stem begon te dreigen: "Nu zal ik proberen je langs minder vriendelijke methoden over te halen." Sean grijnsde bijna hysterisch toen hij zag dat de kelder om hem verdween en plaats maakte voor een soort van woestijn van rood zand. Hij keek op en zag dat de lucht een paarse kleur had. Een geweldige stank drong zijn neusgaten binnen. Een stank die afkomstig was uit riviertjes van bloed die door het landschap stroomden. Een stem in zijn binnenste commandeerde hem te waden door het bloed, maar Sean vertikte het. Het zou beslist niet al te hygiënisch zijn! Hij begon zich van het dichtstbijzijnde stroompje te verwijderen toen plotseling een gigantische vuurspuwende hellehond voor hem verscheen. Sean keek de hond even schuin aan en begon een grommend geluid uit te stoten, hetgeen tot gevolg had dat de hond begon te janken en met de staart tussen de benen ervan doorging. De jongen glimlachte. Dacht de Laatste Zoon nu werkelijk dat zo'n hondje angstaanjagend was? Om hem heen zag hij een aantal aardige taferelen die zo uit een eerste klas horrorfilm hadden kunnen komen. Sean besloot er eventjes van te genieten. Toen hij zijn weg vervolgde zou hij echter iets zien dat hem helemaal niet zou bevallen.
Voor hem doemde een kasteel op dat op de een of andere manier leek op een verwrongen versie van hotel ''t Einde'. Hij keek op en zag hoe een jonge vrouw ondersteboven was opgehangen in een van de torens. Lizette? Snel liep Sean naar de kasteelpoort en probeerde deze te openen. Eenmaal binnen bevond hij zich op een soort van binnenplaats waar hij opgewacht werd door een vreemd schaduwachtig wezen. Naast dit wezen kon Sean een soort schavot zien waarop Lizette in een hemelbed spreadeagle was vastgebonden. "Je bent dus toch nog gekomen, jonge vriend!" De stem sprak weer tot Sean. "Opnieuw bied ik je een wereld van mogelijkheden! Rijkdommen die je verstand te boven gaan!" Sean hield voet bij stuk: "Nee, ik wil er niets mee te maken hebben!" De schaduw lachte zachtjes. "In dat geval neem ik Lizette voorgoed van je af Sean. En daar ben ik eerlijk gezegd blij om. Met haar ga ik nog veel plezier beleven! Ze is een heel lekkere meid en ik ga haar met veel plezier ontmaagden!" Sean besloot om zich voor de stem af te sluiten en stormde het schavot op. Hij bevrijdde zijn vriendin van haar boeien en droeg haar het schavot af. Zich tot de schaduw wendend zei hij gebiedend: "Stuur ons terug naar onze eigen wereld!" Hij had deze woorden nog niet uitgesproken, of hij bevond zich weer in de kelder. Lizette was niet bij hem.
Sean staarde naar het beeld. Waarom kwam het hem zo bekend voor? Hij vond dat het zelfs een beetje op hem leek! Ergens had hij iets met dit beeld te maken, maar wat? Er ging iets van het beeld uit. Een onbekende kracht. Onbekend? Nee! Het was iets dat hem wel degelijk bekend voorkwam! Hij begon zich weer te herinneren dat hij ooit had gediend als een soort geleider voor een onbekende macht. Een macht genaamd Kegar. En een residu daarvan was nog in hem aanwezig. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich op hetgeen met hem was gebeurd. Hij wekte de macht en stuurde hem naar die vreemde hel die hem daarnet had opgeslokt. Enneffeen Zirkon, de Laatste Zoon, merkte dat er iets zou gebeuren, maar kon daar niets tegen doen. De macht van Kegar raakte hem voluit en hij werd samen met zijn wereld volledig weggevaagd.
Sean glimlachte. Opnieuw was hij in staat het lot van de wereld te bepalen. Hij was in staat de toekomst te zien en te vormen naar zijn wil. De macht zou hij gebruiken om ergens een kopieermachine te scheppen. Een machine die één keer gebruikt zou worden. En als dit apparaat gebruikt zou worden, dan zou de persoon die het gebruikte twee keer bestaan. Deze tweede persoon zou de toekomst redden! Sean was uitgeput. Alle macht die hij nog van de Kegar had was opgebruikt. E n ding had hij niet kunnen bereiken: Lizette. Wat was haar lot? Hij had haar niet kunnen vinden.
Sean besloot naar de suite te gaan waar hij Lizette voor het laatst in het echt had gezien. Daar aangekomen trof hij haar aan. En toch ook weer niet. Ze zag er aanzienlijk ouder uit. "En?" vroeg ze. "Hoe voelt het om Abraham te zien?" Sean keek naar zijn handen, handen van een vijftig jaar oude man. Uit een aangrenzend vertrek kwam een klein jongetje aangerend. "Opa!" schreeuwde de peuter. Sean spreidde automatisch zijn armen en ving het ventje op. Lizette zei: "Verrassing! Onze schoondochter had het zo druk dat ze Sean Terstark IV eventjes bij zijn grootouders laat logeren." Sean knikte bedachtzaam en, omdat hij meende dat hij hier voor de gek werd gehouden, besloot het spelletje mee te spelen. "Ja, ja... waar is ze nu weer mee bezig?" Lizette keek hem verbaasd aan. "Weet je niet meer dat ze de vredesbesprekingen leidt? Dat is toch wel vreemd Sean! Hoe voel je je? Het is nu een jaar geleden sinds Melissa een einde maakte aan de vierde wereldoorlog, en je weet toch nog wel dat ze daarom gevraagd is de verdere vredesbesprekingen te leiden?" De oudere Lizette glunderde en met trots in haar stem zei ze: "Te bedenken dat nu in het jaar 2025 iemand in onze familie kans maakt om president van de verenigde mensheid te worden!" Sean kon niet geloven wat hij nu meemaakte. Was zijn geheugen aangetast? Was hij werkelijk 33 jaar van zijn leven kwijtgeraakt? Nee, dat kon niet! Het werd Sean te veel en nadat hij zijn kleinzoon had neergezet rende hij de kamer uit.
Eenmaal buiten kwam hij tot rust. Hij keek naar zijn handen en zag dat deze er weer normaal uitzagen. Naast hem hoorde hij een zacht snikken. Het was Lizette, en ze zag er precies zo uit als toen ze uren geleden in tranen de suite had verlaten. Uren geleden? Nee, een paar seconden! "Wel jongen, wat zal het zijn?" vroeg ze, haar tranen wegvegend. "Je zult moeten kiezen Sean. Of je gaat door zoals je altijd gedaan hebt, of je begint onze relatie serieus te nemen. Ik ben het jaloerse type Sean. Ik wil de enige vrouw in je leven zijn. Je bent zo ongelooflijk mooi dat ik moet huilen van geluk telkens als ik jou zie. Ik wil het alleenrecht hebben op jouw heerlijke lichaam. Ik en ik alleen mag van jou genieten. Ik hou van je en ik weet dat jij ook van mij houdt. Wil je dat alsjeblieft ook tonen? Dat jij volledig van mij bent?" Sean had bijna de neiging om letterlijk door de knie n te gaan. "Lizette, vanaf nu zal ik geen grapjes meer maken. Vanaf nu zal ik onze relatie serieus nemen. Ik ben exclusief van jou! Ik zal die poster van Selly Star wegdoen. Ik zal..." Verder gaan kon hij niet want Lizette had haar hand op zijn mond gelegd. Haar ogen zeiden hem dat ze hem geloofde. Ze lachte naar hem en ging de suite weer in, dezelfde suite die ze een minuut geleden had verlaten. Sean volgde haar. Ze bekeek de kamer en zei: "Ik heb altijd willen weten hoe dit soort kamers er uitziet. Nieuwsgierig opende ze een kleerkast en zag daar een korte, half doorzichtige ochtendjas hangen. Het was de ochtendjas die het visioen van Selly Star had aangehad toen hij haar op het voeteind van het bed had zien zitten! Visioen of herinnering? Lizette deed hem aan over haar kleding en vroeg: "Hoe vind je het? Staat het mij?" Ze draaide zich om en showde de ochtendjas. Sean kon zijn ogen niet geloven. Was hij het slachtoffer van zijn verbeeldingskracht geweest, of waren er voor hem enkele uren verstreken waarin werkelijk vreemde dingen met hem waren gebeurd? En was hij toen weer naar dit verleden teruggegaan? Hij zou het wellicht nooit te weten komen. Het was niet belangrijk. Lizette was belangrijk. Hij zou zijn leven beteren. Voortaan was hij exclusief van haar.
De komst van Kartrest*** ***Venster op de verbeelding *** *** Tijdlijnen. Timelines.