Ambities, wraak, oorlog en nieuw leven. Deel 2*** ***Venster op de verbeelding *** *** Tijdlijnen. Timelines.
27 augustus 1991. Hoog boven het Aardoppervlak zweefde een ruimtelaboratorium van de Europese ruimtevaart organisatie ESA. Het lab was daar achtergelaten door de Space Shuttle Enterprise. Vanwege de ramp met de Challenger in 1986 was Enterprise, van oorsprong slechts een prototype, nu zo omgebouwd dat ze ruimtewaardig was. Daarnaast had NASA nog een gloednieuw ruimteveer gebouwd genaamd Endeavour. De Shuttle was inmiddels naar de Aarde terug gekeerd en de mensen aan boord van het mini-ruimtestation voerden hun gewone werkzaamheden uit. Wally Valens keek op een gegeven moment uit een raampje om een blik te werpen op het prachtige uitzicht dat de Aarde bood. Tot zijn grootte verbazing zag hij dat er iets niet in orde was. Hij wenkte zijn ESA-assistente Amanda Parker, toevallig ook zijn biografe, en ze verplaatste zich zo dat ze ook een blik kon werpen op de thuiswereld van de mensheid. Voor hun ogen speelde zich een afschuwelijk schouwspel af.
Vanuit Europa, en nauwkeuriger gezegd vanuit Nederland, vloeide er een vreemde kleur over het Aardoppervlak. De vlek verspreidde zich razend snel en bedekte binnen de kortste keren de gehele planeet. Wally voelde zich heel vreemd toen hij zag hoe het beeld dat hij zag troebel werd. "Wereldoorlog III?" vroeg Amanda. Ook zij was door emoties bevangen. "Wiens schuld zou het zijn?" Wally kon zich eindelijk van het beeld los maken en zei dat hij betwijfelde dat het zoiets simpels was als een wereldoorlog. Hij durfde niet meer te kijken. Amanda kon juist niets anders dan kijken en zag dat de vreemde kleur verdween. Toen ze haar nagels in Wally's bovenarm boorde keek hij weer en hij dacht even dat alles weer in orde was. Amanda had inmiddels de communicatie apparatuur gecontroleerd en was tot de ontdekking gekomen dat alle verbindingen waren verbroken. Op Aarde was niemand meer die antwoord kon geven.
"Dit is het einde", verzuchtte Amanda nadat ze een diagnose op het station had uitgevoerd. "Datgene dat de Aarde heeft verwoest moet ons ook getroffen hebben op de één of andere manier. De mensheid is dood. Wij zijn stervende. Er is geen hoop meer en we kunnen ons werk nooit meer afmaken en we zouden niet eens weten voor wie. We hebben minder dan 10 minuten te leven." Wally beet op zijn lip en vroeg: "Tien minuten nog maar, en dan zijn we dood? Wat kunnen we nog doen?" Ze keken elkaar diep in de ogen en beseften dat ze geen tijd meer hadden. Woest en gepassioneerd begonnen Wally Valens en Amanda Parker met elkaar de liefde te bedrijven. Ze werden 30 minuten later gestoord door een hard metalen geluid. Een vreemd toestel, dat een beetje leek op een vergrote versie van de Fiat Uno, had zich aan het station vastgekoppeld en de luchtsluis opende zich. Een robot met het opschrift MR-6 kwam het station binnen. Wally prevelde: "Robocop?" "Wel ja, die vergissing maakt men nu altijd," mopperde de robot. "Beste mensen, al het leven op Aarde is verdwenen, maar ik ben in staat om dit leven in zijn oorspronkelijke staat weer terug te brengen. Komen jullie maar met mij mee nadat jullie weer aangekleed zijn. Ik zorg ervoor dat alles rond 13:00 uur goed zal zijn. Jullie zijn nodig om de mensheid voort te zetten."
Een tijdje later stonden ze op Aarde, geparkeerd voor hotel ''t Einde'. "Héé, hier verbleef mijn vrouw!" Wally was uiterst verbaasd dat de vreemde machine hen hier had afgezet en dat hij daarna ineens in het niets verdween. Zonder verdere uitleg. Wally en Amanda gingen het hotel binnen en zochten de kamer op waar Kate Valens haar intrek had genomen. In die kamer stonden een aantal onuitgepakte koffers. Amanda vroeg: "Geloof jij iets van de beweringen van die... die MR-6?" Amanda wist duidelijk niet wat ze er van moest denken. Wally haalde zijn schouders op en antwoordde: "Wel, het gezegde luidt dat er meer tussen hemel en aarde is dan het verstand kan bevatten. Hoe dit slaat op die robot weet ik niet, maar ik geloof niet dat de machine in staat is de gehele mensheid weer uit het niets te laten verschijnen. Heb je opgemerkt dat er zelfs geen lichamen te vinden zijn? Er vindt zich een wereldwijde ramp plaats en er zijn geen lichamen te vinden, geen stoffelijke overschotten, zelfs geen botje. En hoe zit het met de voertuigen? Ik heb geen autowrakken gezien en vliegtuigen zijn ook niet neergestort." Amanda huiverde en fluisterde: "MR-6 zei dat wij nodig zijn om de mensheid voort te zetten. Het kan zijn dat je me nu al zwanger gemaakt hebt, maar we moeten het zekere voor onzekere nemen. Bedrijf de liefde met me Wally." Teder nam hij haar in zijn armen en kuste haar. Opnieuw bedreven ze de liefde.
Toen het bijna 13:00 uur was ging er een lichte trilling door het hotel. Plots vulde een vreemde kleur de kamer om even zo snel weer te verdwijnen. Wally en Amanda trokken snel hun kleren aan en hoorden kort daarna hoe iemand de deur naar de gang opende. Ze draaiden zich om en zagen Kate Valens de kamer binnen lopen. Ze zag eruit alsof ze heel wat had meegemaakt. Alsof ze met een bende leeuwen had gevochten. Ze had bloedvlekken over haar hele lichaam en het sexy jurkje dat ze droeg was gescheurd zodat nog meer van haar mooie blote huid zichtbaar was. Wally moest denken aan de film 'Carrie'. Zoveel bloed! Gelukkig was het zo te zien niet haar eigen bloed. Ze had een wazige blik in haar ogen en in haar handen hield ze krampachtig zilveren messen vast. Messen die dropen van het bloed. Zelfs haar stiletto sandaletten dropen van het bloed. Alsof ze met de zilveren hakken mensen had getrapt. Haar prachtge haar zag er wild uit en haar barret stond scheef op haar hoofd. Ze keek op en zag haar man voor haar staan. Met zwakke stem vroeg ze: "Wally…?" Op het moment dat ze haar ogen geloofde schreeuwde ze het gewoon uit en nadat ze de messen had laten vallen wierp ze haar lichaam in zijn armen. Haar armen en haar benen stevig om zijn lichaam klemmend begon ze te huilen van vreugde. Wally zelf was niet minder blij. Hij fluisterde: "Cat, o, mijn lieve Cat..." Hij begon haar gezicht, hals en boezem gepassioneerd te kussen. Wally verslond Kate gewoon! Amanda bleef op gepaste afstand en bekeek het tafereel met gemengde gevoelens. Wat zou ze toch graag een eigen Wally Valens willen hebben! Na een kus die wel een minuut duurde hadden Wally en Kate weer een beetje aandacht voor hun omgeving. Hij bleef haar stevig in zijn armen houden. Kate bedwong haar tranen en zei: "O Wally, het was verschrikkelijk. Het hotel was gevuld met monsters. Maar ik vocht terug! Ik vocht voor mijn leven en ik won! Onder hypnose liepen mensen recht in de armen van de monsters. Ze werden verkracht en vermoord! Gelukkig ben ik van nature immuun voor hypnose en ik ben mijn gevechtstrainingen uit mijn filmtijd niet vergeten. Dat heeft mij gered! Ik heb al die arme mensen gewroken! Die vampieren heb ik persoonlijk afgeslacht! Zilver was hun zwakheid en ik heb daar gebruik van gemaakt. Ik ben heel erg blij dat ik deze messen kon gebruiken. Lieve schat van me, ik wil dat je zo snel mogelijk dat soort messen aanschaft! Ik wil ze absoluut in huis hebben. Het zijn gewoon kleine katana! Ze zijn zo lang en scherp dat de monsters niet te dicht in mijn buurt konden komen. Gelukkig kon ik veel mensen laten ontsnappen, maar mijn eigen vluchtweg was afgesloten, dus moest ik doorgaan met vechten. Uiteindelijk hield ik me schuil in onderste verdieping van de kelder, maar toen…. Ik weet niet wat er toen gebeurde. Het leek wel of ik opeens niet meer bestond en nu ineens weer wel." Wally keek haar glimlachend aan en zei: "Ik weet ook niet wat er nu gaande is." Kate keek hem verbaasd aan toen ze besefte dat Wally's aanwezigheid hier ook niet helemaal klopte. Ze ging weer op haar eigen benen staan en vroeg zwakjes: "Moet jij niet daarboven zijn Wally?" Toen pas zag zijn vrouw Amanda. "Mandy? Ja! Maar ook jij moest... Wat is er aan de hand?" Niet begrijpend keek Kate naar de ruimtevaarders.
De robot MR-6 kwam de kamer binnen en zag drie erg verbaasde mensen. "Hallo beste mensen. Laat mij het een en ander uitleggen. Ik ben geen robot maar een mens uit de toekomst." Hij zette zijn helm af en een vriendelijk gezicht lachte hen toe. "Hallo, mijn naam is James Isaac Parker, zeg maar Jim. Ik ben de zoon van Amanda en Wally. Ik moet geboren worden opdat ik de mensheid kon redden. Ik zal worden geboren in het jaar 1992. Over negen maanden. Al snel bleek er iets vreemds met mij aan de hand te zijn. Ik had eigenschappen die ik met geen mogelijkheid van jullie kon hebben geërfd. Mijn intelligentie kon men maar niet meten, zo groot is die. Kennelijk heeft jullie verblijf in de ruimte jullie voortplantingscellen zodanig veranderd dat een mutant zoals ik geboren kon worden. Met mijn genie ging ik ruimtevaarttechnologie studeren in Delft en daarnaast specialiseerde ik me in tijdtechniek. In het jaar 2015 las ik in een geschiedenisboek iets over een vreemde gebeurtenis in het jaar 1991. Een ramp zou zich hebben afgespeeld die al het leven zou hebben vernietigd. Dat kon nooit gebeurd zijn, omdat ik me duidelijk mijn medemensen kon herinneren. Ik voerde enkele experimenten uit en trok de conclusie dat ik degene was die de wereld heeft gered. Ik bouwde een ruimteschip (dat toestel staat buiten het hotel geparkeerd), en reisde door de tijd naar het jaar 1984. Ik vermomde me als de machine MR-6. Ik heb al mijn kennis aangewend om de realiteit zelf te veranderen, objecten in beweging veilig te stellen zodat de vliegtuigen bijvoorbeeld in de lucht bleven en het leven terug op Aarde te brengen. En dat is mij gelukt! Helaas was ik niet in staat de slachtoffers van de nu uitgeroeide vampiers weer tot leven te wekken. Maar ik wist eigenlijk al dat dat niet kon omdat het niet gebeurd was." Amanda Parker vroeg, met een blos op haar wangen: "Ik ben al zwanger? Dat zou al heel goed kunnen. Toen we dachten dat we gingen sterven bedreven Wally en ik de liefde met elkaar." Jim drukte op een aantal knoppen op zijn kostuum en zei met een glimlach: "Ja, moeder, je bent erg zwanger. De scan is heel duidelijk. En gezien het DNA is Wally Valens duidelijk de vader. Mijn begin is er!" Tegen Wally riep hij: "Dank je vader!" Wally Valens vroeg: "Jim, kun je Kate ook scannen?" James Parker knikte en zei even later: "Kate is volledig in orde. En ook zwanger! Een tweeling is in aantocht waarvan gezien het DNA ook Wally Valens duidelijk de vader is! Proficiat! Goed bezig pa!" Hij voegde eraan toe: "Ik heb jou ook gescand vader, en ook jij bent volledig in orde." Kate pinkte een traan weg en fluisterde: "Ik kan nog steeds niet geloven dat onze vrienden Scarlett, Trent en Susan nu dood zijn. Alles is zo onwerkelijk. Door die Snof zijn volgens mijn schatting bijna 200 mensen gesneuveld hier! Slechts een klein aantal van 80 heeft kunnen ontsnappen. Ik wou dat ik meer had kunnen doen! Ik heb slechts 100 vampiers gedood. Ik ben tekort geschoten! In die lezing heb ik echt geen enkele zin meer. Ik had Trent nog willen vragen te demonstreren hoe hij de stenen van Stonehenge had lopen sjouwen. Daar zou hij vast wel voor te porren geweest zijn! Je weet dat hij mij als een dochter zag." Toen Wally haar troostend begon te kussen fluisterde ze: "Ik heb je nodig Wally. Ik ben moe, vies, mijn kleren zijn kapot en ik heb een douche nodig." Kate begon nu Wally te kussen. Nog gepassioneerder dan eerst. Wally liep met Kate in zijn armen naar de badkamer en deed de deur achter zich op slot. Nadat hij haar en zichzelf had ontkleed zette hij haar onder de douche en begon haar grondig af te wassen en nog grondiger de liefde met haar te bedrijven. In de woonkamer moest Amanda blozen toen ze Kate net zo hoorde gillen zoals zij zelf had gedaan.
Na een kwartier kwamen Wally en Kate weer uit de badkamer. Hij, weer gekleed, had zijn armen stevig om haar heen. Kate droeg slechts een badjas en een gezonde blos. Ze was heel druk bezig Wally's gezicht te kussen. Beiden huilden een beetje. Amanda huilde ook en werd opgeslokt in een liefdevolle, stevige, omhelsing van het echtpaar Valens. Tussen het snikken door zei Kate: "Nu Scarlett er niet meer is zal haar zus Meika helemaal alleen zijn. Ze heeft alleen ons nog. Ze is al afgestudeerd als huisarts als de snelste en beste van haar opleiding. Wally, koop nummer 638 in onze straat en neem contact op met Adrian om de bestemming ervan zo te wijzigen dat Meika daar haar praktijk kan vestigen. Zijzelf kan bij ons intrekken. Ze zal behoefte aan ons hebben en op ons kunnen leunen. Ze houdt van ons en ze is steeds smoor op jou Wally, wees dus heel erg lief voor haar. Adrian kan ook de verhuizing in gang zetten. Dat Bergse bedrijf kan haar spullen naar ons huis overbrengen." Kate veegde haar tranen weg en voegde eraan toe: "En zo zal het gebeuren liefje. Ik duld geen tegenspraak." Wally kuste Kate en zei: "Goed plan. Doen we. We moeten er voor Meika zijn." Opnieuw volgde een rondje geëmotioneerd knuffelen. Jim voelde zich heel ongemakkelijk zijn ouders en Kate zo emotioneel te zien doen en wilde snel maken dat hij weg kwam. Hij wenste zijn ouders een goed leven toe en wilde vertrekken. "Stop, Jim," riep Wally hem na. "Je moet ons nog afzetten in de ruimte. De mensen van het vluchtleidingscentrum van de NASA zouden wel eens gek kunnen worden als ze ontdekten dat hun astronauten zich niet in het ruimtestation bevinden, en de bemanning van de Space Shuttle zou voor niets worden weggestuurd als ze ons zouden willen ophalen. We moeten deze gebeurtenissen verder geheim houden. De buitenwereld mag niet te veel weten wat er gebeurd is. Jouw rol hierin moet geheim blijven! Denk aan de tijdlijn." Jim zag zijn vergissing in en bood de ruimtevaarders een lift aan die ze graag accepteerden. Wally moest Kate nu wel weer op haar eigen benen laten staan en loslaten. Hij deed het met veel tegenzin. Snel kuste hij Kate op haar mond en fluisterde zachtjes: "Ik hou van je Kate." Kate sloeg haar armen weer om hem heen en fluisterde terug: "Ik hou van je Wally."
Eenmaal terug aan boord van het door Jim Parker herstelde station besloten Wally en Amanda hun taken af te maken. Ze waren immers geen luilakken.
Droom?*** ***Venster op de verbeelding *** *** Tijdlijnen. Timelines.