Njitnelavs lot*** ***Venster op de verbeelding *** *** Tijdlijnen. Timelines.
Op een verlaten landweg stopte een auto. De bestuurder had hierin weinig keuze omdat hij moeilijk verder kon gaan zonder benzine. Volledig eigen schuld. Hij had zo'n tiental kilometers terug kunnen tanken, maar was door een verkeerde aflezing van de benzine meter doorgereden.
Hij stapte uit en schopte daarbij tegen een blikje frisdrank. Plotseling dorst hebbend pakte de man het blikje op, controleerde de houdbaarheidsdatum (de inhoud bleek nog een maand houdbaar), en opende met het welbekende sissende geluid het blikje. Tot zijn stomme verbazing steeg er een grijsgroene rookwolk uit, en net toen hij het woord 'consumentenverlakkerij' wilde prevelen, materialiseerde de wolk zich tot een verdacht uitziende figuur in een grijs driedelig pak.
"Goedendag, ik ben de geest van het blik", sprak de vreemdeling in algemeen beschaafd Nederlands. De gestrande hoofdpersoon van dit verhaal moest enige seconden later zijn mond sluiten omdat deze van verbazing was opengevallen. De geest zei verder: "Tja, ik begrijp Uw verbazing, maar ook wij geesten moeten met de tijd mee. De concurrentie in onze sector is werkelijk verpletterend. Maar nu over naar de orde van de dag, en ik neem aan dat U de routine wel kent bij deze aangelegenheden. U heeft, omdat U mij uit het blik heeft bevrijd, heeft U recht op drie wensen. Ik moet U vragen bij het uitspreken van deze wensen uiterst nauwkeurig te zijn. Er is tegenwoordig een wettelijke regeling die dat voorschrijft."
De man had enkele minuten nodig om dit allemaal te laten bezinken. Wat moest hij eigenlijk wensen? Nadat de geest aanmanend had gezwaaid in de richting van zijn horloge, verzamelde de man de moed om te spreken: "Mijn eerste wens is dat ik lichamelijk en geestelijk, er goed uit zie, gezond ben, en zo sterk als een huis. Goed uitgebalanceerd, en gelukkig binnen de grenzen van mijn eigen persoonlijkheid. Mijn tweede wens is een prachtige carrière, stevig in een goed fundament geworteld, en met wijde vertakkingen die lijken te reiken naar de sterren. Een loopbaan die groeit als een boom. Mijn derde en laatste wens is, dat ik een levensgezellin wil. Een mooie vrouw, die niet alleen adembenemend is aan de buitenkant, maar ook goed van binnen, qua karakter en verstand."
De geest schudde zijn hoofd en zei dat het ook een nieuwe regel was, dat de allereerste wensen die hij mocht vervullen van maatschappelijke aard moesten zijn. Dit vanwege een public relations campagne van de directie van de afdeling 'Geest uit Blik'. Teleurgesteld mompelde de man toen maar het volgende: "Goed dan. Dan wens ik: Wereldvrede, een schoon milieu, en een universele naleving van de universele verklaring van de rechten van de mens." "Dit mag ik ook niet doen, dit verandert de wereld te veel", luidde het antwoord. "Maar, om U toch te helpen, wil ik de regels wel een beetje buigen, en voor U al een goede wens in vervulling te laten gaan. U krijgt een kwartje, waarmee U een garage kunt bellen voor de auto." De man protesteerde: "Wat is dit voor een stunt? Er is niet eens een telefooncel in de buurt!"
Daar viel wel een mouw aan te passen, en plotseling was daar de begeerde telefooncel, en tegelijk ook de tweede wens.
Kwaad ging de pechvogel de cel binnen, maar ontdekte daar, dat er geen telefoon was. Woedend stormde hij naar buiten en schreeuwde: "Ik wou dat U zich wat meer gedroeg als U voorgangers. Ik wed dat Alladin zoiets nooit overkwam!!
Hevig beledigd sprak de geest: "Goed, dan zal ik me voortaan gedragen als de geesten uit zijn tijd. Maar nu moet ik U er tevens op wijzen dat nu Art. 19, sub. Z op U van toepassing is. U heeft nu alle drie de wensen gebruikt. Maar ondanks al U beledigingen wilde ik U toch nog een prettige dag toewensen."
Hevig gefrustreerd zag de man de geest vervagen, en na tevergeefs geprobeerd te hebben hem terug te roepen, trapte hij de telefooncel zonder telefoon omver. Zijn hart miste een slag toen hij zag dat een wagen van de rijkspolitie enkele meters van hem vandaan was gestopt, en er een agent uitstapte met een afkeurende blik. Na enkele minuten en een twistgesprek over het al dan niet echt zijn van de telefooncel, wist de man de agenten (de collega was er ook bij komen staan) ervan te overtuigen van zijn gelijk. De eerste agent beloofde dat hij de wegenwacht zou bellen, en vroeg toen of de man nog iets wenste…..
De volgende dag ontwaakte de man, wiens auto zonder benzine kwam te zitten, in een politiecel.
De moraal van dit verhaal: Niet gefrustreerd raken, als men er achter komt dat wonderen ook niet meer zijn zoals ze vroeger waren.
De Zevende Wens*** ***Venster op de verbeelding *** *** Tijdlijnen. Timelines.