Arrow*** ***Venster op de verbeelding *** *** Tijdlijnen. Timelines.
Een driehoekig zilverkleurig ruimteschip bewoog zich door een onbekende dimensie naar een onbekend doel. Het was 7 september 2100 en ze waren nu twee weken onderweg. Dankzij diverse metingen verricht door Jules van Vogt en interpretaties daarvan door professor Vance en Conny Whedon-Roddenberry berekenden ze dat ze nog eens vier weken onderweg zouden zijn. Zelfs met een efficiëntere recycling betekende dat ze het niet zouden halen met een volledige bemanning en daarom waren ze gedwongen gebruik te maken van de cryogene eenheden aan boord om een groot deel van de bemanning slapende te houden gedurende de reis.
De 'Arrow' opereerde nu met een minimum bemanning bestaande uit kapitein Stolk, roerganger Tim Pilot, dokter White en professor Vance. De goede professor was weliswaar slechts een passagier, maar zijn talenten waren dusdanig groot dat zijn aanwezigheid een noodzaak was. Van Vogt en Conny Whedon-Roddenberry hadden met behulp van Linda Palmer de computers zo geprogrammeerd dat diverse taken door een zo klein mogelijk aantal bemanningsleden kon worden uitgevoerd.
De kapitein had besloten dat ze elke twaalf uur bij elkaar zouden komen om de laatste stand van zaken te bespreken, maar helaas was dat de afgelopen vier dagen geen bijzondere aangelegenheid. Totdat…
Ze waren samengekomen op de brug toen Tim Pilot merkte dat zich een aantal vreemde voorwerpen zich in de buurt van de Arrow bevond. Nadat Stolk daartoe het bevel had gegeven verschenen de voorwerpen op het beeldscherm en de vier mannen zagen dat op enkele miljoenen kilometers afstand zich een zwerm van 21 cilinders bevond. De kapitein keek de professor vragend aan, maar het was dokter White die als eerste een speculatie waagde. "Kapitein Stolk, die dingen doen me een beetje denken aan onze reddingscapsules qua formaat en ook een beetje qua vorm. Misschien is hier ergens ook een ruimteschip geweest waarvan de bemanning haar moest verlaten. Tim maakte een afkeurend geluid en zei: "Ik zou dat niet willen meemaken. Hier, helemaal alleen in een onbekend gedeelte van misschien wel een onbekend heelal." Vance knikte en zei: "Ik moet Tim gelijk geven. En kijk eens naar die buitenkant van die dingen… Het lijkt me inderdaad dat het hier gaat om een soort reddingscapsules. Van buiten praktisch verschroeid. Vraag is natuurlijk: Wie zijn dat? Misschien zelfs wel buitenaardse wezens. Of mensen uit onze toekomst. Onze technologie is tot zulke machines nog niet in staat. Ik stel voor kapitein dat we onze navigatiekunsten vergroten door tussen die dingen heen te manoeuvreren. Onze sensoren kunnen op die manier beter worden gekalibreerd." White protesteerde: "Maar wat als daar nog levende wezens aan boord zijn? We kunnen hen niet in de steek laten!" De kapitein keek zijn scheepsarts aarzelend aan. "U weet best dat onze eigen voorraden nauwelijks toereikend zijn dokter, maar…" Stolk zuchtte diep en stak zijn armen in wanhoop omhoog. Hij moest de knoop doorhakken. Dat was zijn taak. Hij richtte zich tot zijn mensen en zei: "De kans dat we hier levend vandaan komen is bijzonder gering en onze kansen kunnen misschien minder worden als we extra monden te voeden hebben. Maar dat gezegd hebbende… Ik denk dat we hier zullen gaan sterven en ik zou mezelf niet in de ogen durven te kijken als we deze vreemde wezens in de steek zouden laten. Tim, zet koers naar de dichtstbijzijnde cilinder en breng dat ding aan boord. Professor en dokter White, bekijk dat ding eerst eens goed voordat we het openen en god weet wat loslaten. Ik ben misschien wel goed maar niet gek." Dokter White knikte zijn gezagvoerder dankbaar toe en verliet samen met de professor de brug.
Gekleed in ruimtepakken betraden White en Vance het vrachtruim waarin Tim Pilot de eerste cilinder had geplaatst. Vance activeerde het communicatiesysteem en merkte op: "Ziet er inderdaad verschroeid uit Jack. Maar ik kan toch nog duidelijk bepaalde tekens onderscheiden." De dokter knikte en zei: "Duidelijk ja, maar wat het betekent? Het lijkt een beetje op ons alfabet, zozeer zelfs dat het wellicht inderdaad verwant is professor. Ik denk dat de wezens hierin mensen uit de toekomst zijn. Maar wie?" De professor was om het apparaat heengelopen en zag een aantal bedieningsystemen die nog onbeschadigd waren. Eén element leek wat los te zitten. Voorzichtig peuterde de professor het los en liet het van schrik vallen toen er een hologram verscheen van een prachtige menselijke vrouw die klaarblijkelijk iets te zeggen had. Dokter White schoot in de lach en zei: "Die film ken ik! 'U bent onze enige hoop Obi Wan Kenobi!'" Hij keek de verbaasde professor aan en merkte schaapachtig op: "Ik hou van twintigste eeuwse films. Mijn persoonlijke afwijking." De professor nam een draagbare analyse computer en onderzocht de afgevallen module. Hij ontdekte geen gevaarlijke stoffen of levensvormen en besloot het naar het scheepslaboratorium te brengen.
Daar aangekomen werd het in de quarantaine ruimte geplaatst en met een labrobot activeerde de professor de module opnieuw. Helaas sprak de mooie onbekende vrouw een taal die ze niet direct konden thuisbrengen en ook de computers konden er niet direct iets van maken. Dokter White activeerde de intercom en vroeg aan de kapitein: "Meneer, we hebben meer experts nodig hier. Heb ik uw persmissie om Linda en Angelina erbij te halen?" Na een korte pauze antwoordde Stolk: "Ga je gang. Intussen zullen Tim en ik de 'Arrow' in een dusdanige positie brengen dat we de overige cilinders makkelijk kunnen bergen als dat nodig mocht zijn. Voor alle zekerheid heb ik Tim tevens een noodscenario laten uitwerken. Het houdt in dat we de geborgen cilinder zo snel mogelijk dumpen en dat we zo snel mogelijk hier weg zijn."
De dokter begaf zich onmiddellijk naar de cryogene afdeling en liet de benodigde dames ontwaken. Linda knipperde met haar ogen en vroeg: "Zijn we er al? Wat…" Aan de gelaatsuitdrukking van de dokter kon ze zien dat er iets anders aan de hand was. Zonder haar te antwoorden tilde hij haar uit de cryo-unit en zei: "Kleed je aan en ga naar het lab. Ik zal Angelina verder helpen." Linda merkte dat het menens was en deed wat hij haar opgedragen had. Angelina ontwaakte en rekte zich zinnelijk uit. De dokter kreeg een brok in zijn keel toen hij haar souplesse bewonderde. Met lichtelijk overslaande stem zei hij: "Angie… Je ziet er fantastisch uit." Toen hij haar vragende blik zag schraapte hij zijn keel en zei: "We hebben je hersens nodig bij een bijzonder geval." Angelina glimlachte speels naar hem en zei: "Ik dacht even dat u iets anders op het oog had. Waar is de brand dokter?"
Linda en Angelina keken en luisterden aandachtig naar de holografische vrouw en gingen aan de slag met de Asimov, geassisteerd door professor Vance. De rest van de bemanning kon alleen maar afwachten wat het resultaat zou zijn.
Achtenveertig uur later bracht het drietal verslag uit en ze maakten een bijzonder opgeluchte, triomfantelijke indruk. De kapitein en de dokter werden uitgenodigd voor een demonstratie en zagen met genoegen dat beide dames bloosden van vreugde. Angelina nam het woord en zei: "Kapitein, het was even lastig maar we hebben het raadsel gekraakt. De taal die deze onbekende dame spreekt stamt af van het Engels en dat was voor ons een belangrijke sleutel. De computers hebben het bericht ingelezen en ons eigen holografische systeem zal nu een eigen versie tonen, maar dan in een taal die we allemaal begrijpen. Linda?" Linda activeerde het systeem en het nieuwe hologram van de onbekende vrouw begon te spreken.
"Agent X-13 rapporteert. Dag één van fase twee. Ik heb met succes het subject gevangen genomen en zijn medewerking is verzekerd dankzij de 21 onderpanden die voor hem enige waarde schijnen te hebben. Voor mij persoonlijk niet meer. De onderpanden zijn in statiscellen geplaatst en zullen zodra het subject geïnjecteerd is met dominantie vernietigd worden omdat ze dan niet meer nodig zijn. Tenzij de Overheer vindt dat ze haremwaardig zijn. Dan krijgen ze een haremtraining en mogen ze hem dienen." "Een persoonlijke notitie: Subject heeft enkele zalige eigenschappen die ik in mijn privé tijd nader heb onderzocht." De vrouw glimlachte nu. "En verder onderzoek vind ik zeer noodzakelijk. Hij is een superieure minnaar. Beter dan de kapitein."
Linda drukte een aantal knoppen in en een volgende dagboeknotitie werd afgespeeld. "Agent X-13 rapporteert. Dag drie van fase twee. Subject blijkt hardnekkig immuun voor dominantie. Aangezien hij daar zelf niets aan kan doen zal ik hem niet straffen met de dood van een onderpand. Ik vermoed dat verdere maatregelen noodzakelijk zullen zijn om hem volledig in dominantie te krijgen. Persoonlijke notitie: Subject doet goed zijn best om aardig op mij over te komen. Ik zou bijna vergeten dat ik hem daartoe dwing. Misschien dat ik hem ook voor andere zaken kan gebruiken."
Kapitein Stolk hief even zijn hand op om Linda te laten stoppen. "X-13? Wat is dat voor een vrouw en wat is dat voor een maatschappij? Als dat onze toekomst is wil ik het echt niet weten. Ik dacht dat we dergelijke onzin toch achter ons hadden gelaten." Angelina haalde verontschuldigend haar fraaie schouders op en zei: "Ik durf het niet te zeggen kapitein. Medunkt dat het hier inderdaad gaat om een soort van dictatuur zoals wij op Aarde helaas maar al te vaak hebben gekend in het verleden. En we weten niet eens met zekerheid te zeggen wanneer deze opname is gemaakt. Of wanneer we zelf zijn." Stolk gebaarde dat Linda verder kon gaan. De blondine grimaste een verontschuldiging en zei: "Laatste opname van deze reeks kapitein Stolk." Het hologram van X-13 sprak weer. "Agent X-13 rapporteert. Dag tien van fase twee. Het is mij gelukt! Subject is volledig in mijn macht. Ik heb genetische en chirurgische manipulaties op hem uitgevoerd en het is nu de volmaakte moordmachine. De volmaakte soldaat. Telepathie, telekinese, teleporteren, tijd- en dimensiehoppen, transformatievirussen, tanden, klauwen, sterk deceptieve stealth en energiewapens. Hij is compleet! Subject is nu een nieuwe soort geworden met een eigen unieke genetische code. Een code die ik weer heb ingebracht in een snel toepasbare gentherapie, een super transformatievirus dat ik "Trenthack" noem, en die in onze soldaten kan worden geïnjecteerd om ze zo te transformeren dat ze ook dit soort eigenschappen hebben!" "De kapitein keek op mijn werk neer en bewees daarmee onwaardig te zijn voor zijn post. Subject heeft hem uitgeschakeld. Ik heb het bevel over het schip en de expeditie overgenomen en de Overheer heeft mijn stappen goedgekeurd. Ik zal nu het bevel geven de onderpanden te vernietigen aangezien ze toch niet meer nodig zijn en te kittig om braaf in de harems van de Overheer te kunnen dienen. Zelfs met de sterkste dominantie. Ik…" De vrouw keek even opzij en de bemanning van de 'Arrow' keek onwillekeurig met haar mee alhoewel ze wisten dat hetgeen zij zag zich buiten hun beeld bevond. De vrouw mompelde: "Wat is…." Haar gezicht kreeg een verbaasde uitdrukking. Een uitdrukking die verschoof naar ontkenning en een pure doodsangst. Agent X-13, nu kapitein van haar schip, gilde. Het geluid ging door merg en been. Het beeld werd wazig en plotseling was een felle lichtflits te zien. Het holografische beeld verdween.
De professor sprak als eerste: "Ironisch genoeg zijn degenen die zij had willen vermoorden degenen die het gered hebben. Ik vermoed dat de statiscellen waarover ze het had tevens een soort reddingscapsules zijn en uiteraard ook een soort logboek boeien. Naast de notities van X-13 zijn er nog notities van dagelijkse routinematige gebeurtenissen en een aantal technische gegevens. Het logboek van de originele kapitein is niet aanwezig. Ik denk dat zij het gewist heeft. De reguliere bemanning van het schip werd denk ik vermoord door dat subject waarover ze het had." De kapitein vroeg verbaasd: "Waarom trekt u de conclusie dat haar potentiële slachtoffers degenen zijn die het gered hebben?" De professor antwoordde: "21 onderpanden, 21 cilinders. En zij zelf, de nieuwe leidster van deze expeditie werd wellicht als laatste gedood. In dictaturen zijn het vaak de ondergeschikten die bij een aanval van buitenaf als eerste sterven terwijl de leider veilig plaats neemt achter de achterste linies. Bij een bedreiging van binnenuit echter… Kijk maar naar haar kapitein…" Stolk knikte en wendde zich tot de dokter: "White, heeft u de cilinder verder onderzocht?" De dokter zei: "Ja. Wat er zich in bevindt lijkt me volledig menselijk kapitein. En aangezien ik geen gevaren heb kunnen ontdekken wilde ik voorstellen om de cilinder te openen en te kijken wie daar nu inzit." De kapitein aarzelde niet en zei: "Goed dokter. Maar zorg ervoor dat je dat ding weer onmiddellijk kunt sluiten als het nodig is." Tot de intercom zei hij: "Tim Pilot. Meld je met een wapen bij de aan boord gehaalde cilinder. Ik wil geen onnodige risico's. Krijg je gelijk ook wat oefening bij beveiliging. Ik hoorde van Mercedes dat je daar wat meer ervaring in wilde."
Tim Pilot maakte een wat onwennige indruk toen hij met een vervaarlijk uitziend geweer in de aanslag gereed stond bij de cilinder die hij aan boord had gebracht. Vlak bij het mysterieuze voorwerp stonden zijn kapitein, de professor, de dokter, Linda en Angelina. Angelina gaf enkele aanwijzingen over hoe het ding te openen. Dokter Jack White volgde deze op en deed een stap terug toen er een sissend geluid weerklonk. Angelina en Linda stapten ook terug en flankeerden Tim. Angelina masseerde even bemoedigend Tims nek met haar linker hand. Zachtjes zei ze tegen hem: "Je kunt dit Tim. Ik heb werkelijk alle vertrouwen in je." Snel gaf ze hem een knipoog. Linda grinnikte alleen maar. Langzaam ging de machine open en een vreemd licht dat erin had geschenen doofde langzaam. Kapitein, dokter en communicatie officier kwamen voorzichtig dichterbij om een blik te werpen in het inwendige van de cilinder. In de cilinder bevond zich een mooie donkerharige vrouw met een verschrikkelijke wond in haar linker schouder. De dokter moest grimassen toen hij zag hoe breed en diep de wond was. Snel greep hij zijn EHBO kistje en plaatste wat neutraal celweefsel in de wond. Voorzichtig kwam het neutrale celweefsel tot leven en het leek als een minnaar de wond te strelen. Nadat de dokter de vrouw een luchtdrukspuit had gegeven werd het kunstmatige weefsel actiever en vulde de wond in zijn geheel. Enkele seconden later was er slechts een vaag lidteken te zien dat over enkele dagen zou verdwijnen. De slapende vrouw werd met een schok wakker en gilde het uit van angst.
De dokter greep haar zachtjes bij haar schouders en zei sussend: "Kalm maar, ik weet niet welke taal u spreekt maar u bent nu veilig. Relatief althans." De vrouw sloeg zijn handen weg en riep: "Blijf van me af vuile Nerriaan!" Angelina kwam snel naar voren en zei: "We zijn geen Nerrianen mevrouw! We hebben uw capsule onderschept nadat uw schip is vergaan." Snel zei ze tegen Stolk: "Ze spreekt duidelijk onze taal. Ik denk dat ze ongeveer van onze tijd is." De vrouw kalmeerde enigszins en vroeg: "Wie zijn jullie? Waar is Trent Kegarson?" Kapitein Stolk benaderde de vrouw voorzichtig en zei: "Wij zijn de bemanning van het Verenigd Terra Schip 'Arrow' en als ik denk te weten wie Kegarson is dan ben ik bang dat ik slecht nieuws heb voor u. Het schip waarop hij zat is vernietigd en ik vrees dat hij ook…" De vrouw werd weer panisch: "Nee!" Ze barste in huilen uit toen het eindelijk tot haar doordrong. "Wij hebben hem vereerd omdat die feeks van een Lilith Anderson ons daartoe geestelijk dwong en nu…" Professor Balthasar Vance sprak haar aan: "Het spijt me voor u mevrouw. Mocht het u tot troost dienen… Ik geloof dat Trent Kegarson ervoor gezorgd heeft dat u nu vrij bent. Hoe is uw naam lieve mevrouw?" Tussen haar snikken door zei ze bibberend: "Ik ben Kathleen. Kathleen Smith. Ik ben leidster van de 'Bruiden van Kegarson'." Plotseling vergat ze haar tranen en vroeg in paniek: "Mijn vriendinnen?" Kapitein Stolk kon haar gerust stellen: "Ze bevinden zich in de buurt. We zullen hun cilinders ook aan boord halen, maar ik kan ze nog niet laten ontwaken. Onze voorraden zijn zo beperkt dat dat gewoonweg niet mogelijk is. Misschien bij onze eindbestemming mevrouw Smith." Kathleen Smith veegde haar tranen weg en vroeg: "Welke eindbestemming? Ik… Wij zijn toe aan rust! We worden niet elke dag gekidnapt door vreemde mensen of buitenaardse freaks of wat dan ook!" De kapitein antwoordde: "Daar heb ik helaas ook geen antwoord op. Ik heb trouwens ook nog een vraag voor u… Uw kleding ziet er zo ouderwets uit. Uit welk jaar komt u?" Kathleen keek hem verbaasd aan: "Ouderwets? Ik ben helemaal in de huidige mode. En het is trouwens 2003, maar dat weet u best!" Professor Vance schoot even in de lach en zei: "We hebben geen idee welk jaar het momenteel is. Maar onze scheepskalender staat in ieder geval op het jaar 2100. Ik ben bang dat we 97 jaar verschillen." Kathleen viel in katzwijm in Angelina's armen. Ze wierp een vragende blik naar de dokter. White knikte en zei: "Kapitein, het wordt allemaal een beetje te veel voor haar. Ik stel voor dat we haar in ieder geval voorlopig een normaal bed geven om uit te rusten. Ik zou niet aanraden haar terug in dat ding te stoppen. We weten ongeveer hoe we het ding kunnen afzetten en openen, maar het geval weer veilig aanzetten… Daarom is het ook goed om de overige cilinders verder ongemoeid te laten. Ze kunnen voorlopig in deze ruimte gestald worden totdat we ze beter leren kennen. Intussen kunnen de professor en ik deze eerste cilinder beter bestuderen. Misschien kunnen we zelfs de energievoorziening ervan voor onszelf gebruiken."
De kapitein dacht over de suggestie van zijn scheepsarts na en zei uiteindelijk: "Goed. Dokter, jij en Angelina brengen onze nieuwste passagiere naar een kamer waar ze kan uitrusten. Hou haar medische conditie continue in de gaten. Ik wil niet dat haar iets overkomt na al die ellende die ze heeft moeten meemaken."
Vanderhof draaide zich om naar Tim Pilot die nog steeds stram het geweer in zijn handen hield. De kapitein moest glimlachen en zei: "Ontspan je maar Tim. Berg dat geweer maar voorlopig op en berg de rest van die cilinders. We hebben hier genoeg tijd doorgebracht en we hebben nog altijd een afspraakje met dat onbekende ding daar." Tim ontspande zich een klein beetje en zei: "Ja meneer." Linda, die nog naast hem stond, grinnikte en gaf een liefdevol tikje op zijn achterwerk. Plagend fluisterde ze in zijn linkeroor: "Stoere held die je bent!" Teder kuste ze zijn oorschelp. Tim moest blozen. Het viel hem op dat de laatste tijd Linda en Angelina wat vreemd deden. Altijd wanneer ze in zijn buurt waren raakten ze hem aan. Heel eventjes. Als ze niet getrouwd waren geweest, dan zou hij denken dat ze met hem aan het flirten waren. Maar dat kon natuurlijk niet. Ze waren beiden bloedmooi, maar ook heel erg getrouwd. Zij waren totaal out of his league. Bovendien was hij van Shannon Fisher. Tim wilde blijven geloven dat hij zijn verloofde ooit terug zou zien.
Stolk keek de professor aan en zei: "Het kan verkeren Balthasar. Eerst hadden we een mannenoverschot aan boord van mijn schip. En nu krijgen de vrouwen de meerderheid. Maar alle gekheid op een stokje. Wat geef jij voor onze kansen nu?" Professor Vance haalde zijn schouders op en zei: "Die zijn nagenoeg hetzelfde gebleven Vanderhof. Onze beste mogelijkheid is nog altijd dat ding daar dat op ons wacht. Verder kunnen wij hier niets zien. Het ding kan misschien onze redding zijn, maar ook onze definitieve ondergang. Alleen de tijd zal het ons leren." Kapitein Stolk grijnsde als een boer met kiespijn en merkte op: "Zolang het met ons maar niet afloopt zoals met het schip van X-13. Die dame had zo haar dromen, haar ambities. En ik ben blij dat haar dromen nu in duigen liggen. Het lijkt me dat haar dromen onze nachtmerries zouden zijn." De professor moest ook lachen. "Aan duigen ja… Nou, die Kathleen is anders wel een 'stuk'. Eh, niet tegen Rachel zeggen dat ik dat gezegd heb Vanderhof…" De kapitein sloeg de professor op zijn schouder en zei: "Uw geheim is veilig bij mij professor."
Bestemming*** ***Venster op de verbeelding *** *** Tijdlijnen. Timelines.