Het waren verplaatsbare, conische, bouwwerken met een basisdiameter van 816 meter en een hoogte van 306 meter. In de dubbele wand, die een dikte had van 150 meter, waren 32 gelijkvormige satelliet minibases met een diameter van 144 meter en een hoogte van 54 meter aanwezig die autonoom van de hoofdbasis geplaatst konden worden en onafhankelijk konden opereren. De bemanning/bevolking van een basis was variabel. Ze werden genoemd naar mensen die een belangrijke rol hadden vervuld in wetenschap en kunst. Elke basis had ook een mobiel ruimtestation in zich van het Cosmic Sensor type.
Hoewel techisch gesproken de 'Mobiele Bases' te boek stonden als verplaatsbare planetaire bases, waren ze in een vroegere fase van hun bestaan geclassificeerd als ruimteschip. Ze hadden uit dat tijdperk nog een klassieke ruimtekrommingsaandrijving die hen in staat stelde om voor een beperkte tijd (hoogstens vijf jaar) een snelheid aan te houden van maximaal 50 miljoen C. Voor korte afstanden hadden ze een Hydrofusie Pulse Aandrijving die hen een snelheid gaf van maximaal 0,80 C.
Mobiele Bases maakten vaak deel uit van de uitrusting van River Class eenheden, zoals respectievelijk de NIS Batar.